ခ်စ္ဧည့္သည္ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ

ေႏြလည္ေန႔ခင္း ပူျပင္းျပင္းကာလေလးတစ္ခုပါ။
ေလပူၾကမ္းေလး တစ္ခ်က္အေ၀ွ႔မွာ အိမ္ေရွ႕လမ္းေဘးက ကုကၠိဳပင္အိုက ရြက္ေဟာင္းတစ္ဆုပ္ခန္႔
ကသုတ္ကရက္ေခြၽခ်လိုက္တယ္။ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ သခ်ၤာတြက္ေနရာကေန ရပ္ၿပီး
ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတးြ စက္တစ္ခ်ိဳ႕န႔အဲ တူ ရြာအ၀င္လမ္းကို ေငးေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ဟာ
ရြာ၀င္လမ္းေဘးမွာမို႔ ရြာကိုလာသမွ် အ၀င္ကားေလးေတြကို ျမင္ေနရတယ္ေလ။
ေၾသာ္ ဘာလိုလိုန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၉ တန္းေျဖၿပီးသြားတယ္။ ေအာင္မယ္ဆိုတာကိုသိေနေတာ့ ၿပီးခ့တဲ ့ဲ
စာေမးပြဲအတြက္ ရင္မခုန္ပါဘူး။ ေနာက္တက္မယ့္ ၁၀ တန္းဆိုတာၾကီးကိုပဲ စိတ္ထဲေလာေနမိတယ္။ ခုလို
ေန႔လည္ေနပူၾကီးမွာကလည္း စိတ္ေတြေလေနတာမို႔ သိပ္ၿပီးလည္း စာမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။
ရြာမွာကလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းက်င္းပေနၾက ပြဲေတာ္ေပမို႔ ပြဲေစ်းတန္းအတြက္ ပြဲကားေတြ တစ္စီးၿပီး
တစ္စီးလာေနၾကတယ္။ ခုနေလးတင္ပဲ ရဟတ္ကားလာတယ္လို႔ သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္မိတယ္။
ကုန္စည္စလြယ္ေတြသယ္တင္ထားလို႔ ဘာကားရယ္လို႔ ၾကိဳမမွန္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကုန္ေတြခ်ၿပီး
ေကာက္ဆင္မွသာ သိရတာမ်ိဳးေလ။

ရဟတ္ကားလာေတာ့လည္း ဒီႏွစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရဟတ္စီးျဖစ္ရေသးတာေပါ့ေလ။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့
ထူးျခားတယ္ဆိုစရာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္က လမင္းတရာ အၿငိမ့္ၾကီးကို
ပြဲငွားအဖြဲ႕ကငွားထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအၿငိမ့္ေၾကာင့္ပဲ ဒီႏွစ္ရြာမွာ ဧည့္ေထာင္းတယ္ဆိုရပါတယ္။
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေရာ အေ၀းတလံပါမက်န္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာၾကည့္ၾကမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းသလို၊
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြမွာလည္း ရပ္ေ၀းဧည့္သည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးၾကပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ဒီရြာဇာတိ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ေတာင္သူေတြမို႔ ရပ္ေ၀းဧည့္သည္လာဖို႔ေတာ့
မရွိဘူးေပါ့ေလ။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကေတာ့ ပြဲညမွာ လာမယ္ထင္ပါတယ္။ သဘက္ခါပြဲေတာ္ညမို႔ အနီးဧည့္လာဖို႔
ေစာလြန္းပါေသးတယ္ဆိုရပါမယ္။
ရြာဆိုတာကလည္း တစ္အိမ္န႔တဲ စ္အိမ္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းသလို ကိုယ့္ယာထြန္ခ်ိန္ သူ႔ေခၚလိုက္၊ သူ႔ရာခ်ိန္
ကိုယ္ကူလိုက္န႔ ဲ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္ လုပ္ကိုင္လာလိုက္ၾကတာ ႏွစ္ပဋိေစၦဒ ၾကာျမင့္လွမည္ထင္သည္။
♫ ေတာဓေလ့ ♫ သီခ်င္းေလးေတာင္ သတိရမိတယ္ဗ်ာ။
♫ ေတာ့ဓေလ့မွာ လနြ ္ေပ်ာ္ေမ႔စြ ရာ ♫ ႐ိုးျပတ္၀ါလယ္ယာတြင္းမွာ ♫ မနက္မလင္းမီ ♫ တလင္းဆ ီကို
အေရာက္သာြ းလို႔ ♫ စပါးလည္းေလွ႔ရင္းသာ ♫ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ ♫ ဟစ္ေအာ္ေပ်ာ္ၾကရွာ ♫
ေနပူက်ဲက်ဲမွာပဲ ေလေအးတစ္ၿပိဳက္ တိုး၀င္လာတယ္။ တန္ဖိုးၾကီးလိုက္တဲ့ ေလညွင္းေလးရယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးပါ ေႏြေနပူကေန တဒဂၤေလး ၿငိမ့္ေအးသြားတယ္။
ျမင္ကြင္းထဲမွာေလး ဂ်စ္ကားေလးတစ္စီး ကုကၠိဳပင္ေအာက္ ဆိုက္လာတယ္။ ဖုန္တလံုးလံုးနဲ႔ေပမယ့္ လွပတဲ့
ကားေလးဆိုတာေတာ့ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ အမ်ိဳးအစားနဲ႔ တန္ဖိုးတို႔ခန္႔မွန္းဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
အလွမ္းေ၀းလွပါတယ္။
ကားေပၚက လူ၀ၾကီးတစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီး ကုကၠိဳပင္ေအာက္က ေထြပစ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကို
တခုခုေမးေနဟန္ပါပဲ။ စပ္စုခ်င္တာေၾကာင့္ ေနရာကေနထသြားမိတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ဆြဲငင္အားတစ္ခုက
ကြၽန္ေတာ့္ကို ကားေပၚလွမ္းၾကည့္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ေနသလိုပါပဲ။ လူ၀ၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ကားေပၚကို ေငးမိတယ္။
အမ်ိဳးသမီးသုံးေယာက္ကိုေတ႔တြ ယ္။ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာထက္ မသတၱ၀ါ ဆိုပါေတာ့။ ေခ်ာေမာခန္႔ညားတ့ဲ
မိန္းမခပ္ၾကီးၾကီးန႔ဲအတူ ကၽြန္ေတာ့္ထက္အသက္အနည္းငယ္ၾကီးဟန္ရိွတ့ဲ အစ္မအရြယ္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရယ္ပါ။
သံုးေယာက္လံုးတူေနတာကေတာ့ ဖုန္ထူထူေအာက္က ျဖဴ၀င္း၀င္းအသားေရေရပါပဲ။
ရြယ္တူမမကိုေတာ့ ေသခ်ာေငးမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ရြာသူရြာသားမပိုင္ႏိုင္တဲ့
ျဖဴ၀င္းမႈကိုသူပိုင္ေနတယ္။ ေခါင္းထက္မွာ စီးထားတဲ့ ေခါင္းစီးနီနီကလည္း ဖုန္ေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ပါလား။
မ်က္ခံုးထက္မွာလည္း ဖံုေတြအေဖြးသား။ အညာေျမရဲ႕ အၾကိဳေတာ္ ဖုန္ထူထူေသာ္မွ ထိုမမ အလွကို
မဖံုးကြယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါေရာလားဗ်ာ။
ထိုမမတြင္ ကြၽန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးလွေသာ မ်က္သားျဖဴျဖဴ၊ ကြၽန္ေတာ္ရင္ခုန္ေသာ ပါးေဖါင္းေဖါင္းႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းထက္မွ အျပံဳးတစ္ပြင့္ရွိေနပါတယ္။ ထိုအျပံဳး၏ အဓိပၸါယ္ကို ထိုစဥ္က
နားမလည္ခ့ပဲ ါ။ ႏွစ္အတန္ၾကာေအာင္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ယူခ့ဲရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုရင္ေတာသားအတြက္
ထိုမမ အျပံဳးတို႔တြင္ က်ီစယ္လိုျခင္း ႏွိမ္ခ်လိုျခင္းတို႔ ပါေနတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက
အလိုလိုသိေနခ့ပဲ ါတယ္။
တက္ထရြန္ရွပ္လက္တို ေဘာင္းဘီတိုတို၀တ္ထားျပီး ပုဆိုးကြင္းသိုင္းထားတဲ့ အကြၽန္ေတာသား
သူငယ္သည္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတမြ ်ားလနြ ္းလွတ့ဲ မမတို႔အတြက္ ထိုအျပံဳးႏွင့္ထိုက္တန္တာကို
ကၽြန္ေတာ္နားလည္ႏိုင္ခ့ပဲ ါတယ္။ မမကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဆက္ေငးမိေနသလဲဆိုတာကေတာ့
ျပံဳးျပေနတ့ဲ မမေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ေသးတ့ဲ အဓိပၸါယ္ေတြ မမႏႈတ္ခမ္းမွာ
ပြင့္အာလွ်က္ရွိၾကပါေသးတယ္ေလ။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္၏ ၾကိဳမသိႏိုင္ျခင္းေတြအမ်ားအျပားရွိခဲ့ပါတယ္။
အခ်စ္တစ္ခုရဲ႕အစ ကေလးဘ၀ရဲ႕နိဂုံး၊ နာက်င္မႈတစ္ခုရဲ႕ နိဒါန္း၊ အဆင့္အတန္းခြဲျခားျခင္းတို႔ရဲ႕ ျပယုဂ္၊
လူေနမႈကြာျခားျခင္းရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္၊ ေပးဆပ္မႈရဲ႕ အဆံုးဘက္မွာ ထိုထုိေသာအရာတို႔ဟာ ထိုေသာ မမရဲ႕
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္တစ္သက္စာ လက္ေဆာင္ေတြျဖစ္လာတာပါပဲခင္ဗ်။
အခ်စ္တစ္ခုရဲ႕အစ ကေလးဘ၀ရဲ႕နိဂုံး
(၁) ခ်စ္ဧည့္သည္ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ
“ ေဟ့ သူငယ္ ေဟ့ ”
ေဘးကလာတ့အဲ သံေၾကာင့္ အေတြးေရယဥ္ေၾကာေတြ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီး
ေခၚသံၾကားရာဖက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရတယ္။
“ ဦးေမာင္ေအး တို႔အိမ္ဘယ္အိမ္လဲကြ ”
အလို သူေမးတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ပါေရာလားလို႔ အံ့ၾသမိတယ္။ ရြာမွာလည္း နာမည္တူမရွိပါဘူးေပါ့။
“ ဦးေမာင္ေအး ေဒၚေအးျမင့္ ကိုေျပာတာလားခင္ဗ်”
“ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ေရ” ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းေျမာက္မိသြားတယ္။ ျဖတ္ကနဲဆိုသလို ကားေပၚက
မမကို ေျပးျမင္မိတယ္ေလ။
“ ဒီအိမ္ခင္ဗ် ” လို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေက်ာဘက္ထိုးျပလိုက္ရတယ္။
အႏိုင္ရ ဲ ႔ ♫ ခ်စ္ဧည့္သည္ ♫ သီခ်င္းေလးကို သြားသတိရတယ္။
♫ ခ်စ္ဧည့္သည္ ♫ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ ♫ ရာြ န႔ေဲ မာင့္ကို စြန္႔ခြာေျပး ♫ ၿမိဳ႕ၾကီးကိုတ့ဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ♫
ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ♫ ႏွလုံးသားေျမမွာ တံတားခင္းေပးခ့ဲမယ္ ♫ နင္းသြားေတာ့ပ်ိဳ ♫
သီခ်င္းေလးကို ညည္းရင္း မမေနာက္ေက်ာဆီကို ေငးရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ မမဟာ
ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၂ လက္မခန္႔အရပ္ျမင့္ပါတယ္။ ရႈိက္ဖိုၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ အပ်ိဳျဖန္းဆိုတာ ဒါေလးကို
ေခၚမယ္ထင္ပါတယ္။ မမရ႕ဲ ဖ႕ံြ ထြားေနတ့ဲ ရင္မႊာႏွစ္သြယ္ကို ျမင္ေယာင္မိရင္း အိမ္ေဘးက
ညီမႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္း ဆဲတာကို သြားသတိရတယ္။
အပ်ိဳေဖၚ၀င္စ အမန႔ ဲ အငယ္မေလး ရန္ျဖစ္ၾကရာမွာ အငယ္မေလးက မေက်မနပ္န႔ဲ သူ႔အစ္မဆဲေရးပုံက “
ႏို႔ဆူမ” တ့ဗဲ ်။ ဒါဆိုဒီမမလည္း အလဲ ို ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ စလင္းဘက္ေလးကို လြယ္ရင္းဆင္းသြားတ့ဲ မမဆီမွာ
ဒီလို ဖြင့္ထြားတာေလးလည္း ပိုင္ဆိုင္ေနတာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာေလးက
ကြင္းကြင္းယြင္းယြင္းရွိတယ္ဆိုရပါမယ္။ ဇင္ေယာ္ေတာင္မ်က္ခံုးမဟုတ္ေပမယ့္ ထူထဲတိက်တဲ့
မ်က္ခံုးရွိေနတယ္။ အသားအေရကေတာ့ ရြာအေခၚ ေဖြးေဖြးဖြတ္ဖြတ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။
ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုးပံုစံေလးပါ။ ပုခံုးအက်ယ္နဲ႔ တင္ပါးအက်ယ္ဟာ
အတူေလာက္လို႔ေတာင္ ဆိုရပါမယ္။ ပုခံုးက်ဥ္းၿပီးတင္ကားေနပါတယ္။ ေနာင္မွာေတာ့ ဒီကိုယ္လံုး
ကိုယ္ေပါက္ကို ငါ့ရံ႕ကိုယ္လံုးလို႔ ရြာက အစ္ကိုမ်ား နာမည္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ၾကီးေတာင္
ငမ္းတယ္လို႔ အထင္မလလဲြ ိုက္ပါန႔ ဲ အဒဲ ီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ အသံေတာင္ မၾသေသးပါဘူးခင္ဗ်။
သဘာ၀အလွမ်ား စူးစမ္းကာစ ေလာကအလွေဖြရွာကာစ ကေလးငယ္တစ္ဦးသာ ျဖစ္ခဲ့ပါေၾကာင္း။
လူ၀ၾကီးကားေပၚတက္ ေက႔အြ ၀င္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္အ၀င္လမ္းဟာ
ေျမၾကီးန႔ထဲ ိၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတာလား မသိႏိုင္ေအာင္ကို ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ အိမ္မွာ
ၿမိဳ႕သူေခ်ာေခ်ာေလးေရာက္ေနတာသိရင္ လာပိုးပမ္းၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေခၚေတာမ်က္ႏွာၾကီးေတြကို
ျမင္ေယာင္မိလို႔ေလ။ အိမ္သာလို႔ ဧည့္လာတာမဟုတ္ဘဲ ဧည့္လာလို႔ အိမ္သာတယ္
ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ။
ပူျပင္းလွေသာ အညာေလတို႕ဟာ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ေတးသြားမ်ားကို သယ္လာဟန္ရွိသလို၊
အိမ္ေရွ႕ကုကၠိဳပင္ဟာလည္း ပင္စည္မွအျမစ္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ရစ္တြယ္ေထြးပိုက္ထားဖြယ္
သြယ္လ်ျဖစ္ထြန္းေနပါေတာ့တယ္။ မသိမသာေလခြၽန္ေတာင္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။
ေတးသြားအလိုက္ေလးကေတာ့ ခ်စ္ဧည့္သည္ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ ေပါ့ေနာ္။
(၂) ေန၀င္ခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ိဳေၾကာက္ပါတဲ့ဒီအခ်ိန္
အိမ္ေရွ႕က ကားသံေၾကာင့္ အေဖန႔အဲ ေမတို႔ လန္႔ႏိုးလာၾကဟန္ရိွပါတယ္။ လူ၀ၾကီးကိုျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
တရင္းတႏွီးႏႈတ္ဆက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေျပာစကားမ်ားအရ ထိုလူ၀ၾကီးဟာ ၿမိဳ႕က ပြဲရံုပိုင္ရွင္
ျဖစ္ဟန္ရွိပါတယ္။ အေဖကလည္း ၿမိဳသြားေရာင္းတိုင္း သူ႔ဆီမွာေရာင္းဟန္ရွိပါတယ္။
အေတာ္ေလးရင္းႏွီးပံုရၿပီး အရင္တစ္ေခါက္ ပဲသြားေရာင္းတည္းက ရြာပြဲအလည္လာဖို႔ ဖိတ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။
ဧည့္သည္ေတြကို အိမ္အေပၚထပ္အပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ အေဖက ညေနထန္းေရ သြားသိမ္းပါတယ္။
အေမကေတာ့ ေပတရာေခၚ ရြာလယ္ေစ်းကိုထြက္သြားပါတယ္။ ကားေမာင္းရတာပင္ပမ္းလို႔ထင္ပါရဲ႕
လူ၀ၾကီးကေတာ့ တန္းယားေပၚမွာ တေမွးေမွးေနပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အေပၚထပ္မွာ မမတို႔
သားအမိတစ္စု အ၀တ္လဲၿပီးဆင္းလာၾကတယ္။
မမအေမကေတာ့ ခပ္ပါးပါးအ၀တ္သာ၀တ္ထားၿပီး မမကေတာ့ လံုခ်ည္ပန္းေရာင္ေလးရင္လ်ားၿပီး
တဘက္၀ါေလး ့ျခံဳထားပါတယ္။ လက္ထဲမွာလဲမယ့္ အ၀တ္ပိုေလးနဲ႔ေပါ့။
“ဟ့သဲ ူငယ္ ေ၀ေ၀က ေရခ်ဳိ းခ်င္သတ့ဲ ေရဘယ္မွာခ်ိဳးရမလဲ အန္တီတို႔ကိုလိုက္ျပပါဦး”
လို႔ေျပာလာပါတယ္။ ေၾသာ္ မမနာမည္ေလးက ေ၀ေ၀တဲ့လား။ နာမည္ေလးကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ
သိမ့္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အသံထြက္ၿပီး မမေ၀ရယ္လို႔ ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္
အေျခအေနမေပးဘူးေလ။ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မမတစ္ေယာက္သာ
ေမြးစားရရိွမယ္ဆိုတ့ ဲ အေတးြ န႔ ဲ မမေတာ္ခ်င္စိတ္သာ တဖြားဖြားေပၚေပါက္ေနပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေလးမွာက ရြာအေနာက္ဘက္က ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီးေရခ်ိဳးရပါတယ္။ ေႏြရာသီမို႔
ေခ်ာင္းေရက ေခ်ာင္းအလယ္ေလာက္မွာသာရွိၿပီး ေရခ်ိဳးရလြယ္ဖို႔ကိုေတာ့ ေခ်ာင္းစပ္မွာ
ေရတြင္းေတြတူးထားရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေလးဟာ ေပတရာေခၚ ကားသြားႏိုင္တဲ့
လမ္းတစ္ေၾကာင္းသာရွိျပီး အိမ္မ်ားက လမ္းေဘး၀ဲယာမွာသာရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးက လမ္းနဲ႔
ေခ်ာင္းၾကားဆိုပါေတာ့။ လမ္းကိုမ်က္ႏွာမူတ့အဲ ိမ္မို႔ ေရခ်ိဳးမယ္ဆို အိမ္ေနာက္ေဖးလမ္းကေန
ေခ်ာင္းထဲထိုးဆင္းရပါတယ္။
လမ္းျပအျဖစ္ ေခ်ာင္းထဲကို ထိုးဆင္းမယ္ၾကံရင္ပဲ အေဒၚၾကီးဟာ စိတ္ပ်က္သြားဟန္ရွိပါတယ္။
“အန္တီေတာ့ ခရီးပမ္းတာမို႔ ဒီလမ္းက မဆင္းခ်င္ဘူး ေခ်ာ္လဲမွာစိုးတယ္။ တျခားလမ္းမရွိဘူးလား”
လို႔ေမးတာေၾကာင့္ တျခားလမ္းက ရြာလယ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖေပးပါတယ္။ ေနပူပူမွာ
လမ္းမေလွ်ာက္လိုဟန္တူပါတယ္။
“ကဲ ေ၀ေ၀ကိုသာေခၚသာြ းေတာ့ ငါန႔ ဲ ငယ္ေလး ေနခ့ဲေတာ့မယ္” ဆိုပါတယ္။
မမေ၀ကေတာ့ နည္းနည္းေလး စူပုတ္သြားဟန္ရွိတယ္။ လမ္းၾကမ္းလို႔ မဆင္းခ်င္တာရယ္ အေမနဲ႔
ညီမငယ္မလိုက္လို႔ မေက်နပ္တာရယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
မမေ၀တစ္ေယာက္သာပို႔ရမယ္ဆိုတာၾကီးကို ေတြးၿပီး အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနပါေတာ့တယ္။
ေခ်ာင္းဆင္းလမ္းဟာ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းျဖစ္မေနေသာ္လည္း ထေနာင္းပင္မ်ား ေပါက္ေနျပီး အေတာ္ေလး
သီးသန္႔ဆန္ေနပါတယ္။ ေက်ာက္စရစ္စစ သဲစစနဲ႔မို႔ မမေ၀ခမ်ာ ေနာက္ကေန
အေမတၿပီးဆင္းေနရရွာပါတယ္။
“အေမ့” အာေမတိတ္သံေလးန႔အဲ တူ ေရွာခနဲ မမေ၀ေခ်ာ္က်လာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းသလို
ကြၽန္ေတာ္ဆြဲဖမ္းလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္က မမေ၀ရဲ႕ ခါးနဲ႔ လက္တစ္ဖက္ကို
ခ်ဳပ္မိလွ်က္သား ဆုပ္ကိုင္မိသြားပါတယ္။ အေပၚကက်လာတဲ့ မမေ၀ရဲ႕ အဟုန္ကို
ကြၽန္ေတာ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ပါလဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ တံုးလံုးပက္လက္ေတာ့ မဟုတ္ၾကပါခင္ဗ်။
ပံု႔ပံု႔ေလးႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္က်သြားၾကတာပါ။
မမေ၀ရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္က ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္တုန္ခါေနပါတယ္။ အေပၚပိုင္းမွာေတာ့
တစ္ဘက္ေလးက ခြၽတ္မိလ်က္သားမို႔ မမေ၀ရဲ႕ ပုခံုးသားႏုႏုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လက္ထဲမွာ ရင္ဖိုစရာ
ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ထိုပုခံုးသားတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ပထမဆံုးေတြ႔ထိဖူးေသာ
အရြယ္တူမိန္းမပ်ိဳရဲ႕ အသားႏုျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူသြားပါတယ္။ ေျပာမျပတတ္တဲ့
လႈပ္ရွားမႈျဖစ္သြားတယ္။ မမေ၀ကေရာ ငါ့လိုပဲလားလို႔ေတြးမိလိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးေသာ မ်က္သားျဖဴျဖဴေလးေတြအလယ္က မ်က္နက္၀န္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို
အတိုင္းသာျပဴးၾကည့္ေနတယ္။ အေတာ္ေလး ေယာက္ယက္ခက္ေနဟန္ရွိပါတယ္။
မ်က္သားျဖဴျဖဴေလးအလယ္က မ်က္နက္၀န္းမ်ားဟာ အေရာက္တလက္လက္ခတ္ေနပါတယ္။ ပါးျပင္မွာ
ေသြးေရာင္ေလးေတြလႊမ္းေနသလို ေသြးေၾကာေလးေတြပါ ျမင္ေနရပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးက မဆိုယံုေလး
ဟ ထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕လက္တစ္ကမ္းမွာ ပုခံုးနဲ႔ လက္ေကာက္၀တ္ကို ထိန္းသိမ္းခံလိုက္ရရွာလို႔
ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္မသိေသာ အေမႊးနံေလးက မမဆီကရလာပါတယ္။ မိတ္ကပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
မိတ္ကပ္လိမ္းထားတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပါးျပင္ေပၚက ေသြးေၾကာေလးေတြေတာင္
ေရးေရးျမင္ေနရတာပဲေလ။ ကိုယ္သင္းရနံ႔မ်ားလား။ ေႏြထေနာင္း ေဆာင္းမန္က်ီးဆိုတဲ့အတိုင္း ေႏြေနပူမွာ
ထေနာင္းရိပ္ေလးေတြက ေအးျမလို႔ေနသလို ထေနာက္ရြက္ၾကားက ေလေျပႏုႏုေလးေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မလႈပ္မရွက္ အိပ္ေမ႔ခြ ်ခံထားရသလို မမမ်က္ႏွာေလးကို ေငးျခင္းမွအပ တစ္ျခားဘာမွ
မလုပ္ႏိုင္ခ့ဲပါ။
လွ်ပ္တစ္ပ်က္ကာလေလးအတြင္းမွာ …
ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေမႊးနံ႔ေလးရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာကို မ်က္စိလည္လမ္းမွားသြားခဲ့ပါတယ္။ မမရဲ႕
ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ကို ေမႊးေမႊးေပးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ လြန္ဆန္မရႏိုင္တဲ့
ဆႏၵတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ မမပါးျပင္ႏုႏုေလးထက္မွာ ေလာကအလွဆိုပါတဲ့ ဂီတသံေတြ
ရသေပါင္းစံု အလကၤာမ်ားစြာ စုပ်ိဳးထပ္ေပါင္းထားဟန္ရွိပါတယ္။ ရင္ဘတ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ၿပိဳက်သြားသလို
ကြၽန္ေတာ္ႏြမ္းဟိုက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက အေရးၾကီးအရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
မမႏႈတ္ယူသြားတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။
မမေ၀ကေတာ့ မ်က္ႏွာကိုဇြတ္လႊဲလိုက္ျပီး မ်က္သားျဖဴျဖဴေလးရဲလာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားလိမ့္ဆင္းလာပါတယ္။
မမပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြလိမ့္ဆင္းလာပံုဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေနာင္တေတြ တစ္ရစ္ျခင္း
တစ္ရစ္ျခင္းထပ္ပိုး က်ခံေစလိုဟန္ရွိပါတယ္။ အရမ္း၀မ္းနည္းမိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကေန ရုန္းၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကို ဆက္တိုက္ပုတ္ရင္း စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနပါေတာ့တယ္။
“ဘာလို႔ နမ္းတာလဲ၊ ငါက နင့္ရည္းစားမို႔လား၊ ဧည့္သည္ကို ဒီလိုလုပ္ရလား ျပန္မယ္၊ တိုင္မယ္၊
နင့္မိဘကိုတိုင္မယ္ ”
စတ့ဲ စကားေတတြ တတြ ္တတြ ္ ရတြ ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ ဒူးေလးေထာက္ၿပီး
လက္ဖ်ားေတြကိုေယာင္ယမ္းခ်ိဳးေနမိပါတယ္။ မမသာ လွည့္ၾကည့္မယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္လည္း ငိုေနတာ
မမျမင္ရမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ တစ္ပါးသူမ်က္ရည္က်ဖူးတယ္ဆို အဲဒီတစ္ပါးသူဟာ မမပဲျဖစ္မွာပါ။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ကို ရဲရဲၾကည့္၀ံ့တဲ့ သတၱိကြၽန္ေတာ့္မွာ ပါမလာဘူးမမရယ္။ ကြၽန္ေတာ္
အာေခါင္ေတြေအာင့္လာတယ္။ အရမ္းေမာလာသလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ထပ္တလဲလဲ ေျပာမိတဲ့စကားကေတာ့
… “ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ” ဆိုတာပါပဲခင္ဗ်။
တျဖည္းျဖည္းန႔ေဲ တြးေၾကာက္လာတယ္။ မမသာ အိမ္ကိုတိုင္ရင္ အေဖန႔ဲအေမက ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲ
လူ၀ၾကီးကေရာ ထိုးထည့္လိုက္ေလမလား၊ အေဒၚၾကီးကေရာ ပါးရိုက္လိုက္ေလမလား ေတြးေၾကာက္မိတယ္။
မမသာ ပါးရိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခံရဲပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ … “မမ မေၾကနပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ပါးကို ရိုက္ပါ၊
အိမ္ကို မတိုင္န႔ေဲ နာ္” လို႔ ေတာင္းပန္မိတယ္။ မမကြၽန္ေတာ့္ကို မရိုက္ဘူးဗ်။ မမစိတ္ကူး ေျပာင္းသြားတယ္
ထင္တယ္။ ပါးျပင္က မ်က္ရည္စက္ေလးလည္း လမ္းတစ္၀က္မွာေျခာက္သြားပါတယ္။ မ်က္လံုးေလးကို
တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္တယ္။ အိုး … အခုမွ ေသခ်ာျမင္မိတယ္ မမမ်က္ေတာင္ေလးေတြဟာ
ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ရွည္စင္းစင္းေလးပါလားလို႔။ မ်က္ေတာင္ေကာ့တဲ့မိန္းကေလးမ်ားကို မူယာမ်ားတယ္လို႔
ထင္မိပါတယ္။ မမမ်က္ေတာင္ေလးေတြကိုလည္း သေဘာက်မိသြားျပန္ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ “သြား
ေရခ်ိဳးရမယ့္ေနရာ ျမန္ျမန္သြား” လို႔ေအာ္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရ ရသြားတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မမက
လိမၼာသားလို႔ ေတြးမိတယ္။
မ်က္ရည္စေတြသုတ္ၿပီး လွည့္ဆင္းလိုက္တယ္။ မမကပ္ပါမလာတာသိေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
မမတစ္ေယာက္ တဘက္၀ါေလးျခံဳၿပီး ေျခေထာက္နာၿပီးမထႏိုင္ျဖစ္ေနရွာသကိုး။ ထူမယ္လို႔ သြားေပမယ့္
“ ငါ့ဖာသာ ထႏိုင္တယ္ ” ေအာ္ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။ ထႏိုင္တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကိုးေနာ္။ သနားရင္းကေန
ရယ္ခ်င္တ့စဲ ိတ္ကို ေျပာင္းသာြ းတယ္။ စခ်င္ေနာက္ခ်င္လည္းျဖစ္လာမိတယ္။ မမ ခန ေနဦးေနာ္ဆိုၿပီး
ေဘးဘီ၀ဲယာလွည့္ၿပီး တုတ္တိုေလးတစ္ေခ်ာင္းရွာမိတယ္။ အေရးထဲမွာ တုတ္ကလည္းမေတြ႔ဘူးဗ်။
ေလွ်ာက္ရွာေနရာကေန မမကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးမွာ ေၾကာက္ဟန္ရွိတယ္။ တစ္ခါမွ
မေရာက္ဖူးတ့ဲ အရပ္မွာ အားငယ္ရွာေပမေပါ့လို႔ သနားမိျပန္ေရာ။ မမမ်က္၀န္းမွာ ယို႔ယို႔ေလးထိုင္ၿပီး
စိုးရံ႕ြ ေနဟန္ေလးကလည္း လွေနတာပါပလဲ ား မမရယ္။
ထေနာင္းခက္ေလးခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ထေနာင္း၀ါမို႔ ဆူးမပါပါ။ မမနားသြားၿပီး ထေနာင္းခက္ေလး
ကမ္းလိုက္တယ္။ ေရာ့ ဒါေလးဆြဲထေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာက ျပံဳးစိစိမို႔ထင္ပါရဲ႕ မမခမ်ာ ငိုထားတာမွ
မၾကာေသးဘူး ခစ္ကနဲ ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္တို႔ ရြာသားေတြဟာ ျမန္မာ့ဓေလ့ေက်းလက္ဓေလ့ကို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုသမို႔လား။ အရြယ္တူ
မိန္းကေလး ႏွမလို ေစာင့္ေရွာက္သင့္ေလေတာ့ လက္ဖ်ားျခင္းမထိရေလေအာင္ တုတ္ကေလးနဲ႔
သြယ္ၿပီးထူတာေပါ့ေနာ္။ အညာသားေတြရိုးပါတယ္ဆိုတာ သူတို႔ၿမိဳ႕သူေတြ သိေစဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။
မမက ျပံဳးရယ္ေနေပမယ့္ ထေနာင္းခက္ကို မဆြဲဘူးဗ်။ ႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ စူေနေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ရယ္စစန႔ဲ “ဘုတ္စလိုက္ေတာ့ အရင္က ဘာမွမျဖစ္ဘူးထားလိုက္” ဆိုၿပီး တုတ္ကို လႊင့္ျပစ္ၿပီး မမလက္ကို
ဆြဲထူပါတယ္။ ထူကာမွ ပိုဆိုးေနပါ့။ မမကို မႏိုင္ဘူးဗ်။ မမအထက္ကတက္ၿပီး ခ်ိဳင္းကကိုင္မလိုက္တယ္။ ကဲ
ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ။
ကဲဒီက်မွပဲ မေရႊေခ်ာလည္း ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိသြားပံုရတယ္။ တန္းကို
ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္သြားတာပဲ။ တစ္လမ္းလံုး လက္ကေလးဆြဲေခၚလာခဲ့ရပံုကေတာ့
ဒီေန႔တိုင္မ်က္စိထဲမထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ခုလိုခ်ိန္မ်ား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမင္စမ္းပါဟလို႔
ဆုေတာင္းလိုက္ရတာအေမာ။ မ႑ပ္တိုင္ၾကီးတက္ကာ တက္ကာ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေခၚတာ ျဖစ္မယ္ဗ်။
ေနမ၀င္ေသးေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရခ်ိဳးမဆင္းတာ ခက္တယ္ဗ်ာ။
ေျမျပန္႔ေခ်ာင္းစပ္စီေရာက္ေတာ့ မမလက္တြဲမခံေတာ့ပါ။ ေရတြင္းနားဆီက လူသံေတြ လူရိပ္လူေယာင္ေတြ
ေတ႔ေြ နရတာကိုးဗ်။ တငြ ္းေလးတငြ ္းမွာ ႏွစ္တြင္းမွာ ေရခ်ဳိ းသူ တစ္ခ်ိဳ႕ရိွေနပါတယ္။ လူမရိွတ့ဲ
တြင္းဆီေရြးေခၚသြားလိုက္ပါတယ္။ မိန္းမပ်ိဳေလးဆိုေတာ့ လူေရွ႕ဘယ္ခ်ိဳးခ်င္ပါ့မလဲလို႔ေနာ့္။
ရြာဘုံပိုင္ စက္သီးန႔ ဲ မမကို ေရခ်ိဳးေစပါတယ္။ တြင္းႏႈတ္ခမ္းေရာက္ေပမယ့္ မမမခ်ဳိ းႏိုင္ေသးပဲ
ရံ႕ြ တနြ ္႔တနြ ္႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၾသ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရွက္လို႔ကိုးလို႔ တန္းသေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါန႔ဲပဲ
ေရတြင္းက ေရေတြ စုေ၀းေနရာ အိုင္ငယ္ေလးဆီ ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ အိုင္ေဘးက
ထေနာင္းျမစ္ေပၚထိုင္ရင္း အိုးျခမ္းပ့ေဲ လးေတြန႔ဲ အိုင္ထဲကို ေပါက္ရင္း ခုနက
အျဖစ္အပ်က္ေတြျပန္ေတြးလိုက္၊ ၾကည္ႏူးလိုက္ မမဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ကိုေတာသားတို႔
အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ေနပါေတာ့တယ္။
ေရႏွစ္ပံုးခန္႔ခ်ိဳအၿပီးမွာေတာ့ အထိမခံေရႊပန္းကန္ေလးခမ်ာ ေရမငင္ႏိုင္ျဖစ္သြားရွာပါၿပီ။ လက္ဖ၀ါး
တစ္ပတြ ္ပတြ ္န႔ ဲ စုတ္တသက္သက္န႔ဲ မမျဖစ္ပုံကေတာ့ ရင္ထဲမွာ က်လိ က်လိပါပဲ။ ဟုတ္ေပတာပဲ
အုန္းဆံၾကိဳးဟာ လက္ရွမွာေပါ့။ အသားမေသေသးတဲ့ အုန္းဆံၾကိဳးဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာင္
လက္ရွတတ္တာပဲကိုးဗ်။ ေနရာက ထသြားလိုက္ၿပီး မမနားကပ္သြားပါတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ မမအလွမွာ
သံုးေလးစကၠန္႔မွ် အသက္ရႈရပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ လွလိုက္တာ မမရယ္။
ကြၽန္ေတာ္ရင္အဖုိေစဆံုးေနရာကေတာ့ ေရစိုလို႔တင္းေနတဲ့ တင္ပါးေအာက္စီက ခ်ိဳင့္လို႔
အသားန႔ကဲ ြာလတြ ္ေနတ့ဲ အပိုင္းေလးပါ။ ေအာက္ခံအသားန႔ဲ ထိကပ္မေနလို႔ အထဲမွာ
ဘယ္ပံုရွိတယ္မျမင္ရပါဘူး။ အဲလို မျမင္ရတာကိုကပဲ ရင္ပိုဖိုေစတယ္ထင္ရပါတယ္ဗ်ာ။ မသတၱ၀ါရဲ႕
ဖူးပြင့္စအရြယ္ကို အရွင္လတ္လတ္ၾကီး ျမင္လိုက္ရစဥ္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ေဗ်ာင္းဆန္သြားတယ္။
ထိုစဥ္က ကာမအရာေတြ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာေတြ ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္သိတာ
ကၽြန္ေတာ္န႔မဲ တူတာရယ္ တျခားမိန္းကေလးေတြထက္ မို႔ေမာက္ျပည့္လွ်မ္းတာရယ္ကိုပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာရိုးဆီက မဆိုသေလာက္ေလး က်င္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ထိုကလြဲ၍ ဘာဆိုဘာမွ
မခံစားတတ္ခ့ပဲ ါ။
ကြၽန္ေတာ္မမကို ေရတစ္ပံုးငင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
“ အားနာလိုက္တာ ” တ့ ဲ … မမႏႈတ္ထကြ ္စကား။ အားနာရင္ နမ္းဖို႔က်န္ေသးတ့ဲ ေနာက္ပါးတစ္ဖက္ကို
ထိုးေပးပါလားလို႔ စိတ္ထဲကေျပာေနမိတယ္။
“ ရပါတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ကိုမတိုင္ရင္ၿပီးေရာ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“ တိုင္မလားဟ့ဲ ရွက္စရာၾကီးကိုး ” လို႔ေျပာၿပီး ရွက္ေသြးေ၀ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ မမရယ္
ရွက္ခ်င္လည္းသူ၊ ျပံဳးခ်င္လည္းသူ၊ ငိုခ်င္လည္းသူ၊ စိတ္ဆိုးေတာ့လည္းသူ။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ရုပ္ျပထဲကလို
ခ်စ္သူထားရာအရပ္သည္သာ ဘ၀ လို႔ ဆိုရေအာင္ မမအျပံဳးဟာလည္း၊ မမမ်က္ရည္စေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို
စိုးမိုးလြန္းလွပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေလ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရဘယ္ေလာက္ငင္ေပးရပါေစ ကြၽန္ေတာ္ငင္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။
မမလွေစခ်င္တယ္။ မမလွဖို႔ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေစဖို႔ လိုလားသူကြၽန္ေတာ္ရယ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္မွ မသြားပဲ
ဒီရြာျပင္က ေရတြင္းေလးေဘးမွာ မမလွဖို႔ ေရငင္ေပးမယ္။ စပယ္ပန္းေလးေတြခူးသီေပးမယ္။
ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းမွာ ခေရပင္ၾကီးေတြရွိတယ္မမ။ ခေရပန္းေတြေကာက္ေပးမယ္။
ေခ်ာင္းဟိုဘက္ကမ္းက သနပ္ခါးခုတ္ေပးမယ္။ သနပ္ခါးေသြးေပးမယ္။ ဟူး အရမ္းစိတ္ကူးယဥ္မိတယ္ဗ်ာ။
ေမြးခ်င္းမရိွတ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္အတကြ ္ မမသည္ ကြၽန္ေတာ့္အမဆိုကလည္း မမွားသလို၊ ေက်ာင္းစာသာ
စိတ္၀င္စားခ့တဲ ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္အတကြ ္လည္း အခ်စ္ကိုခ်ဥ္းကပ္မိေစတ့ဲ အေၾကာင္းအရင္းဟာလည္း မမသာ
ျဖစ္ခ့ပဲ ါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးဆပ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေနတယ္။ အရိုးအရွင္းဆုံး ဆႏၵတစ္စုံကေတာ့ မမကို
လွေစလိုတာ တစ္ခုပါပဲ။ မလွလို႔ လွေစလိုတာမဟုတ္ဘဲ အလွေပၚ အယဥ္ဆင့္
တင့္ခ်င္တိုင္းတင့္ေစလိုတာပါ မမရယ္။ မမဆပ္ျပာတိုက္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ေရတစ္ပံုးေကာက္ေလာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ မမလန္႔သြားပံုရတယ္။
“ ဟ့ ဲ တျခားတငြ ္း သြားခ်ိဳးေလ ”
“ဟာဗ်ာ ဒီမွာဘာျဖစ္လို႔တုန္း” လို႔ ဘုေတာလိုက္ေတာ့မွ ..
“ ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ခ်ိဳး ” တ့။ဲ
မမေရတ၀ၾကီးခ်ိဳးအၿပီးမွာေတာ့ မမက ဟိုဘက္လွည့္ခိုင္းပါတယ္။ လွည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
မမအ၀တ္လဲတယ္။ အ၀တ္လဲတယ္ဆိုေပမယ့္ ရင္ရွားေလးတင္ပါ။ ေခါင္းက ဆံပင္က ဂုတ္၀ဲေလးဆိုေပမယ့္
တန္းမေျခာက္တာရယ္ အတြင္းခံဘာညာလည္း ပါေသးဟန္မတူပါဘူး။ ေရတြင္းက အိမ္နဲ႔ မေ၀းဘူးထင္လို႔
မယူခ့ဟဲ န္လည္း တူပါတယ္။ တဘက္ေလးျခံဳျပီး အိမ္ဘက္ျပန္လာခ့ဲပါတယ္။ အတက္လမ္းမို႔
သံုးေလးၾကိမ္ေလာက္ တြဲေပးယံုကလြဲရင္ မမတက္လာႏိုင္ပါတယ္။
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ေနပါၿပီ။ မမက အ၀တ္လဲဖို႔ အိမ္ေပၚတက္သြားပါတယ္။
“ အန္တီ သမီး ေက်ာက္ျပင္သနပ္ခါး သံုးလို႔ရမလားရွင့္ ” လို႔ အေပၚထပ္ကေန ေအာ္ေမးတယ္။
သမီးဆိုတာေလးကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ရင္ခုန္သြားပါေသးတယ္။ တကယ္ မမ
ေတာ္လိုက္ရရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသလို ဒီလိုရြာေလးမွာ ၿမိဳ႕သူက ေနႏိုင္ပါ့မလား တို႔စားသလို
စားႏိုင္ပါ့မလားလို႔ စိုးရံ႕ြ ေနမိျပန္ေတာ့တယ္။
“ သားေရ ေက်ာက္ျပင္န႔သဲ နပ္ခါးယူ အေပၚတက္ ေသြးေပးလိုက္စမ္း မင္းမမ ကို ” လို႔ အေမက
ကြၽန္ေတာ့္ကို ခိုင္းပါတယ္။
အေပၚထပ္အခန္းက်ယ္မွာေတာ့ အန္တီန႔ ဲ သူ႔ညီမေလးအိပ္ေနပါတယ္။ မမကေတာ့ အေပၚထပ္က
အခန္ၾကီးရဲ႕ေျခရင္း အခန္းငယ္ထဲက ကုတင္ေပၚမွာ ပုဆစ္တုပ္ေလးထိုင္လ်က္ပါပဲ။
“ ေနေန ေမာင္ေလး မမဘာသာ ေသြးမယ္ ”
ဘယ္ရမလဲ ကြၽန္ေတာ္ေသြးကို ေသြးမွရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဇြတ္ေသြးေပးပါတယ္။ မေသြးတတ္ေသြးတတ္မို႔
သနပ္ခါးေတြလိပ္ကုန္တယ္။ မမက အသာေလး၀ိုက္ေသြးဖို႔ သင္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း မမက
ဆရာမေလးလို မ်က္ဆံေလး၀င့္ မ်က္ႏွာေလးခ်ီ မ်က္၀န္းေလးပင့္ ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္ခ်င္စရာေလးဗ်ာ။
ေမာင္ေလးလို႔ ေခၚလိုက္တာေလးကို အရမ္းၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။ သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္ျပည့္ခါနီးေတာ့
မမက ဆင္းေတာ့လို႔ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ အခ်ိဳသာဆံုး မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မမကို
တိုးတိုးေလးေျပာမိတယ္။
“ မမ သနပ္ခါးလိမ္းတာ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ ” လို႔ ။ မမ တစ္ခ်က္ေတြၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး တြန္႔ျပံဳးတယ္။
“ မ်က္ႏွာလိမ္းၿပီးရင္ ျပန္ ” တ့ ဲ ။
“ ဘာလို႔လဲဗ် ” ဆိုေတာ့ “ ဘာလို႔ျဖစ္ျဖစ္ ” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ေျခေတြလက္ေတြ ေပါင္ေတြပါ တစ္ကိုယ္လံုးလိမ္းမွာကိုး။
ပထမဆံုး မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုးကို ပါးပါးေလးပြတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ မ်က္၀န္းတစ္၀ိုက္ကို ပိုၿပီး
ထူထူေလးပြတ္တယ္။ ႏွဖူးက ဆံစေလးေတြဆီမွာ သနပ္ခါးစေလးေတြကပ္တာကို ျမင္ရတာ ရင္ထဲမွာ
တစ္မ်ိဳးပဗဲ ်။ သနပ္ခါးန႔ဲ ဆံပင္ၾကားမွာ ၀ါ၀င္းတ့ဲ အသားေလးက လင္းလက္ေနတယ္။
ေအာက္ခံလိမ္းၿပီးမွာေတာ့ ႏွာတံေလးကို အရင္ဆြဲပါတယ္။ ပါးႏွစ္ဖက္ကိုေတာ့
ပါးကြက္ကြက္မယ္ထင္ထားတာ။ ၀ိုင္းလည္းမ၀ိုင္း ေထာင့္လည္းမက် ပဒါးလို႔ေခၚမလားပဲ။ ျဖစ္သလိုလည္း
ဆြဲလိမ္းလိုက္တယ္။ ေမးေစ့မွာ တံုးေလးတင္တာေလးကလည္း ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဒီလိုေတာ့လည္း
ကေလးေလးလိုလိုပါပဲ။
မ်က္ႏွာလိမ္းအၿပီးမွာလည္း ဆက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သနပ္ခါးေသြးသံမၾကားလို႔
အေမေအာ္ေခၚလိုက္တယ္ထင္တယ္။ ထမင္းအိုးငွဲ႔ေပးဖို႔ ဆင္းသြားရတယ္။
ထမင္းဟင္းအက်က္မွာေတာ့ မမက အိမ္ေရွ ႔ ကကၠိဳပင္ရင္းက ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ တင္ပလြဲေလးထိုင္ၿပီး
ေက်းလက္ရႈခင္းကို ေငးေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေမ့အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး မမရွိရာ ကြပ္ပ်စ္ေလးဆီ
ခိုးေျပးလာခ့ပဲ ါတယ္။
ညေန ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္မို႔ ေတာဆီက အလုပ္သိမ္းလာသူေတြကို ေငးရင္း မမတစ္ခုခုစဥ္းစားေနဟန္ရွိတယ္။
မမနားကို တိုးကပ္သြားၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ မမကို ေငးေနတယ္။ မမလက္ထဲမွာ
ယပ္ေတာင္ေလးလည္း ကိုင္ထားတယ္။ မေျခာက္ေသးတဲ့ သနပ္ခါးေနရာေလးေတြကို
ယပ္ခတ္ရင္းအေျခာက္ခံေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ငွားပါလို႔ ေတာင္းေတာ့ မမက ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ ေပးလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့
ယပ္ေတာင္ငွားတာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ မမမ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ခတ္ေပးေနမိတယ္။
မမသိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္ရတယ္။ ျပံဳးျပံဳေလးျဖစ္ေနတယ္။
“ ေက်းဇူး ” တ့ဲ။
ထိုအခ်ိန္မွာ မမနာမည္ရင္းကို ကြၽန္ေတာ္မေမးမိသလို၊ မမကလည္း ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကိုလည္း မေမးခဲ့ပါ။
မမမ်က္ႏွာကလြဲလို႔ ဘယ္မွ မၾကည့္သလို၊ မမကလည္း လမ္းေပၚျမင္ကြင္းမွလြဲ၍ ဘယ္မွ မၾကည့္ခဲ့၊
ဘာမွလည္းမေျပာခ့ပဲ ါ။
“ သားေရ ဧည့္သည္ေတြဖို႔ ထမင္းပြဲျပင္ၾကေအာင္ေဟ့ ” လို႔ အေမ့ေအာ္သံၾကားလိုက္ရၿပီး အိမ္ထဲကို
စိတ္မပါလက္မပါ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပးလိုက္ရပါတယ္။ မမကိုပါ အိမ္ထဲေခၚသြားလိုပါေသာ္လည္း
အားေစးထည့္ထားသလို ေျပာမထြက္ပါ။
(၃) ညအခါ လသာသာ
ညစာဟင္းကေတာ့ ၀က္သားဆီျပန္၊ ပဲေနာက္ဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးဘုတ္သင္နဲ႔ သရက္ခ်ဥ္တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ထဲက
စားပြဲမွာ ျပင္ဆင္ေကြၽးေမြးပါတယ္ခင္ဗ်။ ညစာစားပြဲက ပင္တိုင္မင္းသမီးေလးဟာလည္း
ကြၽန္ေတာ့္မမပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အိမ္ရွင္မို႔ ဟင္းလိုက္လုိက္ ထမင္းလိုက္လိုက္နဲ႔ မမထမင္းစားပံုကို
ေငးခြင့္အျပည့္ရေနပါေတာ့တယ္။
ထမင္းတစ္လုပ္ခ်င္း မဖိတ္မစင္ေအာင္ စားေနပံုကလည္း လုပ္လီလုပ္လဲနဲ႔ပါပဲ။ ထမင္းဟင္းေလး
ႏႈတ္ခမ္းေဘးစြန္းသြားရင္ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးနဲ႔ တို႔တယ္ဆိုယံုေလးတို႔လိုက္တာကလည္း ကလူ၏သို႔
ျမဴ၏သို႔ဆိုသလိုပါပဲဗ်ာ။ ၿမိဳ႕သူမ်ား တယ္လည္း ကရိကထႏိုင္ပါလားလို႔ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။
ဧည့္သည္ထမင္း၀ိုင္းကို သိမ္းလိုက္ၿပီးသကာလ မီးဖိုထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုသံုးေယာက္ရဲ႕
ထမင္း၀ိုင္းေလးစပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်။ ေရအင္တံုထဲ စြက္ကနဲ႔လက္ႏိႈက္ၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းၾကိတ္လိုက္တာ။
ကြၽန္ေတာ္က အေဖအေဖတို႔ထက္ေစာၿပီးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔ ရင္ေမာရလို႔ထင္ပါရဲ႕
စားလို႔ေသာက္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ထမင္း၀ိုင္းအၿပီးမွာေတာ့ ေနမင္းလည္း ငုပ္လွ်ိဳးသြားခဲ့ပါတယ္။
ထိုစဥ္က ရြာေလးမွာ အစိုးရမီးမရေသးပါခင္ဗ်။ ရက္ကြက္ပိုင္မီးစက္ေလးကလည္း ပြဲေတာ္ညမွ
မီးေပးမယ္ဆိုပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ပံုမွန္ရက္ေတြလို ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ညွိရပါတယ္။ ဖန္မီးအိမ္မ်ားက
က်ပ္ခိုးစြဲေစတာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားသာ တြင္က်ယ္ေအာင္ သံုးရပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္မွာ ထန္းဖိုဦးထန္းလွ်က္တစ္ပန္းကန္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးနဲ႔
လက္ဖက္တစ္ပန္းကန္တည္ခင္းဧည့္ခံထားပါတယ္။ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို အေမေဆးအၿပီးမွာေတာ့
လူၾကီးမ်ားအတြက္ ကြပ္ပစ္၀ိုင္းဆီ အေမေရာက္သြားပါတယ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ အိမ္ထဲကေန
တန္းယားဆြဲထုတ္ရပါတယ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ကေတာ့ ကေရကရာ တစ္ပန္းကန္ျဖစ္ပါတယ္။
လူၾကီးမ်ားသည္ ေထြရာေလးပါးေျပာေနၾကၿပီး အစားအေသာက္နည္းၾကပါတယ္။ ကေလးမ်ားမွာ
ငယ္ငယ္ကေတာ့ မုန္႔ေတြလက္ကမလြတ္ေအာင္ ဖဲ့ဖဲ့စားပါတယ္။ မမက မစားပါ။ ကြၽန္ေတာ္က
စားဖို႔ေျပာေတာ့ ထမင္းစားၿပီးမို႔ မုန္႔မစားတတ္ပါဆိုပဲ။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ပါဘိ ၿမိဳ႕ၾကီးသူရယ္။
ပြဲေတာ္ကာလဟာ လျပည့္ကာလမို႔ လျပည့္လုျဖစ္ေနပါတယ္။ အေရွ႕ဆီမွ လ၀န္းဟာ ေန၀င္ၿပီး
အတန္ၾကာမွ ေပၚလာပါတယ္။ လ၀န္းေလးကို ေငးမိေနစဥ္မွာပဲ ရြာလယ္ဗြီဒီယိုရံုက မီးစက္သံၾကားရၿပီး
အသံခ်ဲ႕စက္သံပါၾကားရကာ ယေန႔ညျပမယ့္ဇာတ္ကားကို ေၾကညာပါတယ္။ ေ၀ဠဳေက်ာ္ ရဲ႕ လမ္းရိုင္းဆိုတဲ့
ဇာတ္ကားလို႔ ထင္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ရြာလယ္က လွေဌးတို႔လူစု ဗြီဒီယိုၾကည့္ဖို႔လာေခၚပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုးတန္းေျဖၿပီးတည္းက ဗီဒြ ီယိုမၾကည့္ေတာ့တာ သတူ ို႔သိၿပီးသားပါ။
ၿမိဳ႕သူေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ လာငန္းတာကို မသိဘဲေနမလားလို႔။
ကၽြန္ေတာ္ဗီဒြ ီယိုမၾကည့္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မမန႔ဲေတာ့ လေရာက္ေအာင္မွာ လမ္းအတူေလွ်ာက္ေနခ်င္ပါတယ္။
သြားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အေမ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
“ ဖိုးေက်ာ္ အေမသန္းတို႔ အိမ္မွာ ပဲမႈန္႔ေတြအပ္ထားတာပါ သြားယူေခ်။ မနက္ေစာေစာ ေၾကာ္ရေအာင္ ”
“ ေ၀ေ၀ ေမာင္းေထာင္တာလိုက္ၾကည့္ခ်င္ရင္ လိုက္သြားေလ။ ဖိုးေက်ာ္မင့္မမကို ေခၚသြားေလ။
ေခြးေတာ့မကိုက္ေစန႔ေဲ နာ္” လို႔ အန္တီကလည္း ဆိုပါတယ္။ ဗီြဒီယိုၾကည့္ဖို႔ စိတ္မပါသလို
လူၾကီးေတကြ လည္း ဗီဒြ ီယိုၾကည့္ဖို႔ မေျပာပါ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဗိုက္ျပည့္လို႔ထင္ပါရဲ႕ ေဘးမွာတင္ငိုက္ေနၿပီ။
ဒီလိုန႔ပဲ ဲ လွေဌးတို႔န႔ဲအတူ အေမသန္းတို႔အိမ္ရိွရာ ရြာေျမာက္ပိုင္းကို ထြက္လာခ့ဲပါတယ္။ မမေ၀ကို လွေဌးတို႔
အုပ္စုန႔အဲ တူ မသာြ းေစခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေသးသိမ္မႈလို႔ ၀န္ခံပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွေျမာမယ္ဆိုရင္ ႏွေျမာရေလာက္ေအာင္ မမေ၀က လွေနတာကိုးလို႔။
လွေဌးတို႔အေပၚ ကြၽန္ေတာ္လူလည္က်လိုက္ပါေသးတယ္။ လွေဌးတို႔က ဗြီဒီယိုၾကည့္မွာလားေမးတာကို
အင္းအဲမေျဖဘဲ ရြာလယ္ထိ အတူလိုက္သြားပါတယ္။ မမေ၀ကလည္း လေရာင္ေအာက္မွာ
တိတ္တိတ္ေလးလိုက္လာပါတယ္။ ရြာလယ္က ဗြီဒီယိုရံုထဲ လွေဌးတို႔၀င္ကာမွပဲ ကြၽန္ေတာ္က မမေ၀ကို
တိတ္တိတ္ေလး ရြာေျမာက္ပိုင္းကို ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ လွေဌးတို႔ လူသိုက္ကေတာ့
ေက်နပ္က်မယ္မထင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ေနပါတယ္။
အေမသန္းတို႔အိမ္က ရြာေျမာက္အစြန္မွာမို႔ မီးစက္သံမၾကားရေတာ့ပါ။ လေရာင္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ရယ္
မမေ၀ရယ္ ယွဥ္မိရက္သားေလွ်ာက္ေနမိရာက မမေ၀စကားစေျပာလာပါတယ္။
“ မင့္နာမည္ ဖိုးေက်ာ္ေနာ္ ”
“ ဟုတ္က့ ဲ ”
“ ဘယ္ႏွတန္းလဲ ”
“ ကိုးတန္းေျဖထားပါတယ္ ”
“ ၁၀ တန္းစာ စ မၾကည့္ဘူးလား ”
“ ဟုတ္က့ၾဲကည့္ပါတယ္ ”
ေနာက္ေတာ့ စကားထဲကေန မမေ၀ဟာ ၁၀ တန္းေျဖထားေၾကာင္းနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းပါ
မွန္းထားေၾကာင္းေျပာလာပါတယ္။ စာနားမလည္ရင္လည္း ေမးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘိုင္အိုနဲ႔
အီကိုမွာ က်က္ရခက္ေၾကာင္းန႔ ဲ က်န္တာေတြ ၾကဳိဖတ္ရတာ အဆင္ေျပေၾကာင္း ေျပာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္သိခ်င္ေနတာ ဒါေတြမဟုတ္ပါ။
“ မမ အခုလို လသာတုန္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဖူးလားဟင္ ”
“ ဟင့္အင္း ”
“ အခုလို ေလွ်ာက္ရတာေရာ ေပ်ာ္လားဟင္ ”
“ ဟ ဟ ဘာလို႔လဲ ”
မမရ႔ဲ ေနာက္ရယ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းရွက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မမလဲ ကြၽန္ေတာ့္လို
ေပ်ာ္ေနမယ္ထင္တာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ ေျပာမထြက္ပါ။
“ ေပ်ာ္ပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ ” ဆိုမွပဲ နည္းနည္းအရွက္ေျပတယ္။ ဒါေတာ့ မမ အႏိုင္က်င့္တာပါလို႔
ထင္မိခ့တဲ ယ္။
အေမသန္းတို႔ ၀ိုင္းထဲ ၀င္တယ္ဆိုရင္ပဲ အေမသန္းသမီးညီအစ္မတစ္ေတြရ႕ဲစကားသံကြၽက္ကြၽက္နဲ႔
ေမာင္းသံတဒိုင္းဒိုင္းၾကားရပါေတာ့တယ္။
“ ဟ့ ဲ ဟိုေရွ႕ကဘယ္သူေတတြ ုန္း ”
“ အေနာ္ ဖိုးေက်ာ္ပါ။ အေမက ပဲမႈန္႔ယူခိုင္းလိုက္တာ။ ၿမိဳ႕က အစ္မနဲ႔ လာယူတာပါ။ ”
“ ေၾသာ္ ဧည့္သည္န႔ကဲ ိုး၊ လာေလ .. အေမ .. မေအးျမင့္တို႔ဟာ ၿပီးၿပီးလား ” ဘာညာန႔ဲ
ဆက္တိုက္စကားသံေတြန႔အဲ တူ ခုမွ ေထာင္ရမွာ ဆိုတာပါ သိလိုက္ရပါတယ္။ မေ၀ကိုေတာင္
အားနာသြားပါတယ္။ ခုေတာ့ အေမသန္းတို႔ အိမ္ထဲ၀င္ထိုင္ ေစာင့္ရေတာ့မွာေပါ့။
အေမသန္းတို႔သားအမိမွာလည္း အပ္သူမ်ားတယ္ထင္ပါ့ အိုးခြက္စေလာင္း အိတ္ၾကီးအိတ္ငယ္နဲ႔
မေထာင္ရေသးတ့ဲ ဆန္ၾကမ္းေတေြ ရာ ဆန္မႈန္႔ေတြေရာ စုံေနတာပါပဲ။
“ ဖိုးေက်ာ္ ဟိုဘက္ဆုံမွာ ကူနင္းအုံးဟ့ဲ ” ဆိုတာေၾကာင့္လန္႔သြားပါတယ္။ အေမသန္းတည္ခင္းတ့ဲ
ဇီးယိုေလးမွ မႏိႈက္ရေသးဘူး ကိုယ့္ဆန္ကိုယ္ျပန္ေထာင္းတဲ့။ မလြယ္ပါလားေနာ္။
အေမက မနက္ဖန္မနက္ေစာ မုန္႔ေၾကာ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီမွာထိုင္ေနဖို႔ မမေ၀ကို မွာၿပီး ဟိုဘက္ဆံုမွာ
သြားနင္းရပါေတာ့တယ္။ ေမာင္းနင္းရတာ အေတာ္မလြယ္တာပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေသးေသးေလးနဲ႔
ေမာင္းအေပၚတက္ဖို႔ တစ္ကိုယ္လံုးဖိတက္ရပါတယ္။ ေလးငါးခ်က္နင္းၿပီးေလာက္မွာ ပြၾကဲသြားတဲ့
ဆန္စေတြကို အေမသန္းသမီးအၾကီးမက ေမာင္းထဲ လာလာစုထည့္ေပးပါတယ္။
ေမာင္းေထာင္းရပ္စရာမလိုဘဲ လက္ကိုမထိမရွသိမ္းေပးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ၾကိဳးစားတဲ့
ေက်းလက္လံုမပ်ိဳေတြေပါ့ဗ်ာ။
ကြမ္းတစ္ညက္ခန္႔ေတာင္မၾကာပါဘူး။ မမေ၀ ကြၽန္ေတာ္ေထာင္းေနရာဆီလိုက္လာတယ္ေလ။
သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ထဲမွာ ပ်င္းတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူကူေထာင္းမယ္ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲဗ်ာ။
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ခြက်က် ခြနင္းေနရတာၾကီးကို။ ေျပာလည္းမရ ဆိုလည္းမရ ေဘးက
အတူလာနင္းတယ္ဗ်။ အစကေတာ့ မမေ၀ေၾကာက္ၿပီး ခုန္ခုန္ဆင္းေျပးတယ္။ ဟန္ခ်က္လြဲရင္
ဒူးေတြဘာေတြကို ရိုက္မိမွာကိုးဗ်။ ေနာက္ေတာ့က်င့္သားရသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ညာေခ်တင္၊
မမေ၀က ဘယ္ေျခတင္ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ ေမာင္းေထာင္းၾကပါေတာ့တယ္။ အစကေတာ့ ဟန္ခ်က္ညီဖို႔
ႏွစ္ေယာက္သား ေသခ်ာၾကိဳးစားေနၾကတာကိုး။ ဟန္ခ်က္ေလးမ်ားညီသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္….
ေမာင္းေထာင္သံ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္နဲ႔ မမေ၀ေပါင္နဲ႔ ထိထိသြားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အသားအေရေတြဟာ ေသးက်စ္သေလာက္ မမေ၀အသားေတြက
အိစက္ေနတာသတိထားမိတယ္။ တကယ္ဆို အသားခ်င္းထိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မမေ၀ဟာလည္း
ထမီ၀တ္သလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ပုဆိုး၀တ္ထားတာပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေသြးအသား
သဘာ၀ေတြရဲ႕ စိမ့္၀င္ကူးစက္မႈကို အ၀တ္ႏွစ္ထည္က မတားဆီးႏိုင္ပါ။
ရင္ဖိုလႈိက္ေမာလာတယ္။ မမေ၀ဟာလည္း အသက္ရႈသံျပင္းလာၿပီး လိုတာထက္ပိုေမာလာတယ္လို႔
ထင္မိပါတယ္။ လက္ေမာင္းေလးခ်င္းထိၿပီး မမေ၀ရဲ႕ ေခြၽးစေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ခံစားသိရခ်ိန္မွာေတာ့
မမေ၀ကို နားဖို႔ေျပာပါတယ္။ မမေ၀ မနားခ့ပဲ ါ။ ရပါတယ္ ဆိုတ့ဲ စကားတစ္ခြန္းန႔ဲ ရင္အေမာခံၿပီး
ထိကပ္ေနၾကတယ္။
လေရာင္ေလးကလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ျမင္တယ္ဆိုယံုေလးထိုးျပေနတယ္။
ညကိုျဖစ္ေစတ့ဲ စႏၵာလမင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းကိုပါ လက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးေလး
အခါတစ္ရာမက ၾကံဳခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားတယ္မသိပါ။
“ ဟ့ဲ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ညက္ၿပီေလ ရပ္ေတာ့ ” ဆိုေတာ့မွ ေမာင္းေပၚက ဆင္းပါတယ္။
ဆန္႔မႈန္႔ေထာင္းခ ေပးစရာမလိုပါ။ အဖိုးအခအတြက္ က်သင့္သေလာက္ ႏႈတ္ၿပီးသားျဖစ္တာေၾကာင့္
ပမဲ ႈန္႔ထုပ္ေလးလက္မွာဆြလဲ ို႔ ဖိုးေက်ာ္န႔ဲ မမေ၀ လာလမ္းကို ျပန္လွည့္ခ့ဲပါတယ္။
ရြာေျမာက္ပိုင္း မန္က်ီးပင္ေအာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားပါတယ္။
တိတ္ဆိတ္မႈကို ကြၽန္ေတာ္ေဖါက္ခြဲပစ္လိုက္ပါတယ္။
“ မမေ၀မွာ ရည္းစားရွိလားဟင္ ”
“ မေန႔တေန႔ကမွ ၁၀ တန္းေျဖထားတာ ရည္းစားရွိမလားလို႔ ” တဲ့ ဒါေတာ့ မမေ၀ညာတာပါ။
ကိုတန္းမွာလည္း ထားခ်င္သူက ထားတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ စာၾကမ္းပိုးမို႔ မထားတာေလ။
“ ကြၽန္ေတာ္ မမေ၀ကို ခ်စ္တယ္ဗ်ာ” စကားသံ မဆံုးခင္မွာပဲ ပဲမႈန္႔ထုပ္က လႊတ္ခ်မိလ်က္သားျဖစ္သြားၿပီး
မေ၀ကို ေရွ႕တည့္တည့္က ဖက္ထားမိလ်က္သားျဖစ္ေနပါတယ္။
“ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လားဗ် ” ဆိုတာကိုပဲ တတြတ္တြတ္ေမးတယ္။ မမေ၀က မ်က္ႏွာကို ေဘးကို
လွည့္လုိက္ၿပီး သက္ျပင္းသံရွည္ရွည္ပါၾကားလိုက္ရတယ္။
“ ၁၀ တန္းေတာင္ မေျဖရေသးဘနဲ ႔ ဲ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ” တ့ဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာရမယ္မသိပါ။
ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိပါ။ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵတစ္စံုက မမေ၀ရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို
ဒုတိယအၾကိမ္နမ္းခ်င္ေနတာပါ။
ထိုဆႏၵသည္ သိပ္မရွည္ၾကာခ့ပဲ ါ။ ရိုးတငြ ္းျခင္ဆီမ်ားဆီမွာ ဆူးနင့္ဆြဲဆန္႔လိုက္သလို က်င္ထုံသြားၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ ခ်က္ေအာက္မွာ ေအာင့္တက္လာပါတယ္။ ဆီးသြားခ်င္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။ မမေ၀ကို
ဖက္ထားတ့လဲ က္မ်ားကေတာ့ မမေ၀န႔ ဲ ပူးကပ္ထားေစလ်က္ပါပဲ။
မမေ၀ကေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ေလးရက္ေနပါတယ္။ သတိဆြဲထားသလို ထံုေပေပေလးရပ္ေနတာပါ။
မမေ၀ရဲ႕ ရင္သြားႏွစ္မႊာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္မွာ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ကေလး ထိုးႏွက္ထားၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ခါးေတကြ ေတာ့ မမေ၀ဆီကို တံခါးမ့ဲ ဓားမ့ဲ က်ဴးလြန္ေနပါတယ္။ အလိုလို ကြၽန္ေတာ္
ရွက္စိတ္ေတြမႊန္ထူလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေဖါက္ျပန္လာပါတယ္။
အတငြ ္းခံေဘာင္းဘီ ၀တ္စရာမလိုေသးတ့ဲ မ၀တ္တတ္တ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
ဖံုးကြယ္ျခင္းငွာမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မနက္တိုင္းျဖစ္ျမဲ ဆႏၵတစ္စံုတစ္ရာက မမေ၀ရဲ႕
အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆံုးေနရာတစ္ခုကို တြန္းပို႔ေနပါတယ္။
မမေ၀အရမ္း အသက္ျပင္းျပင္းရႈလာသလို ကြၽန္ေတာ္လည္း နားေတြပူလာပါတယ္။
“ ေဖေဖန႔ေဲ မေမစိတ္ပူလိမ့္မယ္၊ ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ေမာင္ေလး ” ေမာင္ေလးဆိုတ့ဲ စကားသံကိုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ မနာခံဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိပါတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခငြ ့္လႊတ္ပါ ” ဆိုတ့ ဲ စကားေလးန႔ဲ မမေ၀ထံက ခြာလိုက္ပါတယ္။ ဆနထ္ ုပ္ေလးေကာက္ၿပီး
မမေ၀ေဘးမွာ စကားသံေတာင္ မဟႏိုင္ဘဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ လူၾကီးေတြက ၾကာေၾကာင္းေျပာေတာ့
ေမာင္းကူေထာင္းရလို႔ဆိုျပီး ညာလိုက္ရပါတယ္။
မမေ၀ကေတာ့ အန္တီန႔အဲ တူမၾကာခင္ အိပ္ယာ၀င္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကပ္ေစးေစးျဖစ္ေနတာ ခံစားသိရပါတယ္။
ထိုအရာတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ လူပ်ိဳရည္ျဖစ္သလို၊ မၾကာခင္မွာပဲ အသံေတြၾသလာမွာ
အထူးဆန္းဆံုးခံစားမႈေတြ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ဘ၀စိတ္ေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ အလြမ္းေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအစ
ပမာဏ ဆိုတာ ထိုစဥ္က မသိခ့ပဲ ါ။
ထိုညက ေတြးခ်ိန္မ်ားမ်ားစားစား ကြၽန္ေတာ္မရခဲ့ပါ။ ေမာင္းေထာင္းရဆာ ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။
(၄) ေရႊေစတီထံေတာ္ပါးမွာ သက္ထားပ်ိဳန႔ဲ
လင္းၾကက္ေလးေတြ တြန္သံေၾကာင့္ႏိုးလာတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုမဟုတ္ဘူး က်ီက်ီက်ာက်ာ
စာသံေလးေတြက ပိုလို႔ပဲ ဆူေနသလိုပါပဲ။ အဲ အခုမွ သတိရတယ္ဗ်ာ မေန႔က မနက္က အိမ္ေရွ႕ကို႔ကိုပင္မွာ
က်ီးတစ္ေကာင္ လာအာပါတယ္မွတ္တာ အၿပီးသတ္ေတာ့ ဘၾကီးစိုးေျပာသလို ဖိုးေက်ာ္တို႔အိမ္ေတာ့
ဧည့္သာဦးမယ္ ဆိုတာမွန္သြားတာကိုးဗ်။
ေရွးလူၾကီးမွာ အေျမာ္အျမင္ အေတ႔အြ ၾကံဳၾကီးပါဘိဗ်ာ။ က်ီးသာတာကိုပဲ ဘၾကီးစိုးခဲြျပသြားေသးတယ္ဗ်။
က်ီးတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ တစ္လ႔ဆွဲ ီ တစ္ခ်က္ခ်င္း အာတာက ဧည့္လာတာတ့ဲ။ အကယ္၍
က်ီးကန္းမ်ား အုပ္စုလိုက္အာၾကရင္ေတာ့ အသံကလည္း ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ျဖစ္သလို သူ႔ကိုလည္း
က်ီးၿပိဳတယ္လို႔ ေခၚသတ့ဲ။ မ်ားမၾကာမီ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေဘးဒုကၡေရာက္တတ္သတ့ဲ။ မေန႔က က်ီးကေတာ့
တစ္ေကာင္တည္းပါ။ သာပါလိမ့္မယ္ ေရႊက်ီးညိဳ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို သြားသတိရတယ္ဗ်ာ။
♫ မနက္လာမွာလားဆို ♫ ေန႔လယ္ေရာက္မွာလားဆို ♫ ညေနခ်ိန္လာမွာလားလို႔ ♫ ဗ်ာမ်ားေနစရာမ လို
♫ သူနားခိုရာကို ေမာင္သာြ းကာအစာေၾကးြလို႔ ♫ ေမးလိုရာေမး ေျဖၾကားလိမ့္မယ္ကြ႔ဲ ပ်ိဳ ♫
ေမာင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကို ေမာင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကို ♫ အခါခါခြန္းခ်ိဳ သာပါလိမ့္မယ္ေရႊက်ီးညိဳ ♫
မ်က္ႏွာေလး ကသုတ္ကရက္သစ္ၿပီး ဆုိင္းတန္းတံပိုးကို ျပင္ရတယ္။ မမတို႔ မႏိုးၾကေသးခင္
တြင္းေရၾကည္ေလး ေျပးဆင္းခပ္မွ သင့္မယ္မဟုတ္လား။ မေန႔က ေရေဟာင္းဆို ျခင္က်ရတာနဲ႔
ပ်ားပိတုန္းနားရတာန႔ဲ မမမ်က္ႏွာေလး အလွပ်က္ရန္ေကာလို႔ ေတြးမိတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း
ပိုျပန္ပါေရာေမာင္ဖိုးေက်ာ္ရယ္လို႔ ေတြးေလွာင္မိလို႔ ရွက္ရေသးတယ္။
သံုးေရကေတာ့ ရြာေနာက္ပိုင္းက ေရတြင္းဆီ ေျပးခပ္လိုက္တာပါပဲ။ ခပ္ေနက်မို႔သာပါ။ ကုန္းတက္နဲ႔မို႔
တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ေခါက္ဆိုတာ အမ်ားဆံုးခပ္ႏိုင္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ပထမတစ္ေခါက္ျပန္တက္လာစဥ္မွာပဲ
မမေ၀တစ္ေယာက္ အိပ္ယာႏိုးေနပါၿပီ။ သြားပြတ္တံေလးကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ။
မမေႏြေရွ႕က ဇလံုထဲကေရေတြ လွယ္ေပးလိုက္တယ္။ မမေ၀ကေတာ့ လွည့္မၾကည့္ဘူး။
အိပ္ယာထမို႔ရွက္ေနတယ္ထင္ပါတယ္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္ယာထအလွကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ မေန႔ကလို
အျခယ္အသေတြမရွိေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာေလးက အတိုင္းသားနဲ႔ထင္းေနပါတယ္။ သနပ္ခါးဆိုလို႔
ပါးအို႔ေနရာေလာက္ပဲ က်န္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာ၀ိုင္းသူမို႔ ပါးအို႔ေတာင္မေပၚပါဘူးဗ်ာ။ ထင္းကနဲ
လွပေနတာကေတာ့ မေန႔ကထက္ ပိုဖူးေနတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးလို ႏႈတ္ခမ္းေလးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ႏႈတ္ခမ္းစူသူကို
မၾကိဳက္ပါဘူး။ အျမဲစိတ္ဆိုးေနရင္လည္း ေခ်ာ့ရခက္မယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ မမေ၀လို
အိပ္ခ်င္မူးတူးဆူတာေလးက ကေလးတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုကို အလိုမက်ေနတာေလးနဲ႔တူတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မမေ၀ကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဒူးေပၚလာေမွာက္ဆိုၿပီးသာ
မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေရေနာက္တစ္ေခါက္ခပ္ၿပီး တက္အလာမွာေတာ့ မမေ၀ဟာ
သနပ္ခါးပါးပါးေလး လိမ္းထားၿပီးပါၿပီ။ သနပ္ခါးေတာ့ ေရခပ္ေနလို႔ ေသြးမေပးႏိုင္ဘူး မမေ၀ရယ္။
မမေ၀အ၀တ္အစားကို ျမင္လိုက္ရတာ အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္ဗ်ာ။ ဘာ၀တ္ထားတယ္မွတ္လဲဗ်။
ၿမိဳ႕သူတာဆိုတယ္ အက်ီႏၤ ို႔ႏွစ္ေရာင္ ရင္ဖုံးေလးန႔ဲ နက္ျပာေရာင္လုံျခည္ေလး၀တ္ထားတယ္။
ဘုရားသြားဖို႔၀တ္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္မွ သိရတယ္ဗ်။ တစ္ခုခုလိုေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
မမေ၀ဆံပင္ဂုတ္၀ဲေလးထက္မွာ ပန္းမွ မရွိတာကိုး။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ရင္ စံပယ္ေတြ ေစာေစာလုခူးထားမွ။
စပယ္ရံုက ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာရွိတယ္ေလ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အဖူးေတြပါ ၾကိဳခူးထားတတ္တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ပြင့္ေတာ့ အသင့္ပန္ဖို႔ရတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခူးၿပီးသား အမေတြဆီ
ေတာင္းေပးရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ အေဖန႔ ဲ မမေ၀အေဖတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုၿပီးထြက္သြားၾကတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း အျမဲဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္မဟုတ္ပါဘူး။ ပြဲကာလမို႔
ဖငြ ့္တ့သဲ ေဘာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကအိမ္ေထာင္ရွင္ေတြအတြက္ သတင္းစုစည္းရာ
စနည္းနာရာေနရာဟာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖအတြက္ေတာ့ ပြဲေတာ္ရက္မ်ားသာ
ဒီနည္းန႔စဲ နည္းနာႏိုင္မယ္လို႔ ထင္စရာပါပ။ဲ ပဲြေတာ္ရက္မွ ထိုင္တာကိုး။
တကယ္ေတာ့ ေတာတငြ ္းမွာ က်ယ္ေျပာတ့ ဲ သတင္းကြန္ယက္ရိွတာကို သတိမထားမိၾကလို႔ပါ။
ထန္းသမားခ်င္း ထန္းပင္ေပၚက ဗ်ိဳးဟစ္ၿပီး သတင္းဖလွယ္ၾကတာေလာက္ က်ယ္ေျပာပြင့္လင္းတဲ့
သတင္းဖလွယ္မႈ ဘယ္မွာရိွမလဗဲ ်ာ။ က်န္ခ့တဲ ့ ဲ မမေ၀တို႔ မိသားစုန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အေမ့အိမ္ထြက္
ကုလားပဲေၾကာ္ရယ္ ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္ရယ္ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္ မေန႔ကအက်န္ ငါးပုတ္သင္ေလးရယ္
၀ိုင္းစားၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ငါးပုတ္သင္နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲပဲ ၾကိတ္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ေရႏွစ္ထမ္းအတြက္ ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ပါပဲ။ မမေ၀ကေတာ့ တို႔ကဆိတ္ တို႔ကနန္းနဲ႔၊ တကယ္ပါပဲ
ခြင့္သာေကြၽးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ထမင္းစားၿပီးမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို ဘုရားပို႔ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္တာ၀န္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ရြာ အေရွ႕ပိုင္းက
ရြာဦးေစတီဆီ ခ်ီတက္ခ့ၾဲကပါေတာ့တယ္။ ဥာဏ္ေတာ္အားျဖင့္ မျမင့္လွေသာ္လည္း ေရွးေစတီျဖစ္တာရယ္
ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ေျပာၾကတာရယ္ေၾကာင့္ တန္ခိုးၾကီးဘုရားတစ္ဆူလို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်။
အေဒၚဟာ ရွည္လ်ားစြာ ဘုရားရွိခိုးေနေသာ္လည္း မမေ၀နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးေလာက္န႔ ဲ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ မေအ့နားမွာကပ္ၿပီး
ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ပါပဲ။
မမေ၀ကို ေခၚၿပီး ေခါင္းေလာင္းေတြဆီေခၚသြားတယ္။ မမေ၀အမွ်ေ၀ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သာဓုေခၚတယ္။
ကြၽန္ေတာ္အမွ်ေ၀ေတာ့ မမေ၀သာဓုေခၚတယ္။ အမွ်ေ၀ေ၀ခ်င္း သာဓုေခၚလိုက္သံက ၾကည္ႏူးစရာပါဗ်ာ။
မိန္းကေလးအသံဟာ ႏူးညံ့တ့သဲ ေဘာနဂိုတည္းက ရိွတာေၾကာင့္ ဒီလို သာယာတ့ဲစကားလုံးေၾကာင့္
ပိုနားေထာင္ေကာင္းတာျဖစ္မယ္လို႔ ထစ္ထစ္ခ်ယံုလိုက္တယ္။
“ မမေ၀ ဘာဆုေတာင္းလဲဟင္ ”
“ ေမေမတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တ့ ဲ ဆရာ၀န္မၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဂုဏ္ထူးေတြပါခ်င္တယ္၊ ပါပရေစလို႔ေပါ့ ”
လို႔ေျပာတယ္။
“ ဖိုးေက်ာ္ကေရာဘာဆုေတာင္းလဲ ”
“ ေဖေဖသင္ေပးသလို နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ပါေစလို႔ပါ။ ”
မမက ၿပံဳးစိစိလုပ္တယ္။ အင္းေပါ့ေလ လူၾကီးလူက်ယ္လုပ္သလိုျဖစ္သြားတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း
တကယ္ကို တျခားဆုေတြမေတာင္းခ်င္တာပါ။ ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းၿပီး ေဆးမကုတတ္တဲ့
ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ၿပီး တိုက္မေဆာက္တတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
ၾကံဖန္ေတြးတယ္ေလ။ ကိုယ္တိုင္တတ္မွဆိုရင္ ဘယ္ဆုေတာင္းေတာ့မလဲလို႔လည္း ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔
ေတြးထားတာကိုး။
မမေ၀လည္း စကားမဆက္ပဲ အေရွ႕ေလာကဓာတ္ ဆီ ေငးတယ္။ အို ဟုတ္ပါ့။ ထန္းေတာေတြဆီက
ျမဴဆိုင္းပံုေလးက လြမ္းစရာေလးပါလား။ မမေ၀ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လြမ္းေနတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။
အရမ္းသိခ်င္တာန႔ေဲ မးလိုက္တယ္။
“ မမေ၀မွာ လြမ္းရမယ့္သူ ရွိလားဟင္ ” မမေ၀ တစ္ခ်က္ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။
“ ဘာလို႔လဲ ”
“ ေနာက္မွာေတာ့ ရွိလာမွာေပါ့ေနာ္ ”
“ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာပဲ ေမာင္ေလးရဲ႕ ”
ေၾသာ္ ဟုတ္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုးတန္းေျဖထားၿပီး မမေ၀က ဆယ္တန္းေျဖထားတာ
ငယ္ငယ္ေလးေတြကိုး။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အရမ္းရွက္ပါတယ္။ ေတြးမိေတြးရာေတြးရင္း
အန္တီဘုရားဖူးၿပီးသြားၿပီး ငယ္ငယ္ကိုလက္ဆြဲရင္း ေခါင္းေလာင္းေတြဆီ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။
ထိုစဥ္က ပစၥယံေပၚမွာ ေမာင္ႏွံသစၥာေတြမႏွံျဖစ္ခဲ့ပါ။
(၅) လူဆိုးေတနြ ႔ဲ ေမာင္တိုင္ပင္
ညပိုင္းမွာေတာ့ တရားပကဲြ ို မမေ၀န႔အဲ ေဒၚတို႔ကို အေမ႔န႔ဲ အတူလိုက္ပို႔ရပါတယ္။ တရားပဲြတစ္ေနရာမွာ
ေနရာေပးခ့ၿဲပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကာလသား လတူ စ္သိုက္ဆီ ထြက္လာခ့ဲပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ျမင္ေရာ ေမးလိုက္ၾကတာစံုေနတာပါပဲ။ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းမမေ၀ အေၾကာင္းေပါ့။
အစကေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဟန္ ျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေျပာလို႔ မျဖစ္တဲ့အေျခအေနေတြ
ေပၚလာတယ္ဗ်ာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူတို႔ေျပာၾကပံုက
“ ဖိုးေက်ာ္ မနက္ဖန္ပြဲည မင္းတို႔ကြပ္ပ်စ္ကို ငါလာၾကည့္မယ္ကြာ ”
“ ဘာလို႔လဲဗ် ”
“ ဟို ၿမိဳ႕သူေလးေၾကာင့္ေပါ့ကြာ ”
ကာလသားမ်ား ၀ါးခနဲ ကိုသံေခ်ာင္းကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္။ သူက ကာလသားေခါင္း
ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေပးကိုး။ စကားကသြက္သြက္။ မျဖစ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္း ေၾကာက္သြားတယ္။
မမေ၀တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုခ်စ္သြားမွ။ ကိုသံေခ်ာင္းက ကြၽန္ေတာ့္ထက္အသက္ၾကီးသလို အရပ္အေမာင္း
ကာယဗလကစ တင့္တယ္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္က လူ႔ဖလံေလးပဲကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုခုေျပာကိုေျပာမွ
ရေတာ့မယ္။ အခ်ိန္က အေရးၾကီးေနၿပီေလ။
“ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအစ္မကို ပိုးေနတာဗ် ”
ကာလသားမ်ား ထပ္မံရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္။ ဒီရယ္သံကေတာ့ ေလွာင္သံေတြပါလို႔ ရွက္သြားတယ္။
“ မင္းက လူပ်ိဳေရာျဖစ္ေသးလို႔လား ”
ကြၽန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမလဲ။ ဟိုဒင္းဟိုဟာထြက္မွ လူပ်ိဳျဖစ္တယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိထားလို႔
၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္လည္း မေန႔ညက မန္က်ီးပင္ေအာက္က မဆိုသေလာက္ေလးကို ရိုးမယ္ဖြဲ႔ရေတာ့မယ္။
မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။
“ မေန႔ညက စျဖစ္တာဗ် ”
အာေမဋိတ္သံေတြ ညံစီသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်က္ႏွာပူေနပါၿပီ။ ေယာက္်ားေလးခ်င္းဆိုေပမယ့္
ဒီလိုစကားမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေျပာခ့ဲဖူးသူပါ။ သူတို႔တေတကြ ေတာ့ ဒါကို ၿပိဳင္ျငင္းဖို႔ မၾကိဳးစားၾကတာကိုပဲ
ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္ဗ်ာ။
“ ေအး ဒါဆိုလည္း မင့္ ပီပီျပင္ျပင္လုပ္ ”
ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အစ္ကိုေတြက ေ၀စားမွ်စားစိတ္ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း
တသီးတသန္႔ေနတတ္တ့ဲ အေဖန႔ဲအေမေၾကာင့္ အိမ္လာမေရာရဲၾကလို႔ လက္ေရွာင္ၾကတာလည္း
ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေဖက ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သီးသန္႔ေနခဲ့တာေၾကာင့္လည္း
ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
“ ကိုသံေခ်ာင္း ပြဲခင္းထဲမွာ ဘယ္လို ၾကံရမလဲဗ်။ ”
ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တ့ ဲ စကားသံပါ။ ကၽြန္ေတာ္မရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၾကားဖူးနား၀ ပြဲခင္းဇာတ္လမ္းေတြလို
မမေ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ ဆံုးရႈံးမွာေၾကာက္တာနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္လိုတာ နည္းနည္းေတာ့ကြဲမယ္ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ မမေ၀ကို သူမ်ားလက္ပါမသြားေစခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အပိုင္ရဖို႔ ၾကိဳးစားေစတာနဲ႔
တူသြားပါတယ္။ ဆံုးရႈံးမွာေၾကာက္လို႔ ပိုင္ခ်င္တာပါ။ ပိုင္လို႔ ဆံုးရႈံးမွာ ေၾကာက္တာ မဟုတ္ရပါဘူး။
စိတ္ထဲကလည္း ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။ မမေ၀ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးရႈံးမွာေၾကာက္လြန္းလို႔ပါလို႔ေပါ။
မမေ၀ကေတာ့ တရားေတြနာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တရားရွင္ေလးကို ဖ်က္စီးဖို႔ မေကာင္းတာေတြ
သင္ေနတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါမမရယ္။
“ အနားကပ္ေလကြာ၊ လူပ်ိဳလက္ ၀က္အျမီးတဲ့၊ ဟိုႏႈိက္ဒီႏိႈက္ေပါ့။ အေၾကာ္စားမယ္ ဘာညာနဲ႔
ပြဲခင္းထဲကထုတ္ ယာခင္းဖက္ေခၚသြား ဒါပဲေပါ့ ဖိုးေက်ာ္ရ ”
ေအာင္မေလးဗ်ာ၊ သူတို႔ေျပာေတာ့ လြယ္လိုက္တာ။ ၀က္အျမီးလိုေတာင္ ရမ္းရမတဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ မမေ၀ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ားက ႏြယ္တစ္ပင္လိုရစ္ပတ္ထားတယ္။
မမကလည္း အလိုက္သင့္ေလး ယိမ္းႏြ႔လဲ ို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ၿပံဳးျပေနတယ္။ ျပဇာတ္ပိုင္းမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ မမေ၀ ယာခင္းဘက္ထကြ ္ခ့တဲ ယ္။ အယ္ အခုလို ေတြးေနစဥ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္
တဆစ္ဆစ္ျဖစ္လာတယ္။ ရႈးရႈးပါတာလား။ ဟင္ ဟုတ္ဘူး။ အာ …. သြားၿပီး ရႈးရႈးသြားေပါက္ရေတာ့မယ္။
ထိုေန႔ညက ေမွာင္ရိပ္တစ္ခုခိုၿပီး ဆက္ေဆာ့ ကျမင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး
တုန္လႈပ္မႈ၊ အထူးျခားဆံုးခံစားမႈ၊ “မင္းက လူပ်ိဳေရာ ျဖစ္ေသးလို႔လား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ၊
တစ္ကိုယ္တည္းေျဖေလ်ာ့ရာညမ်ားရဲ႕ အစ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။ မနက္ဖန္ပြဲညမွာေတာ့
ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲလို႔ ေတြးလို႔ ရင္ခုန္ရင္း တရားပြဲဆီေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။
တရားသံေတြၾကားေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယူက်ံဳးမရျဖစ္မိတယ္။ စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားမိျခင္းဆိုတဲ့ စကားစုတစ္စုနဲ႔တင္
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ငရဲမီးေတြ လာဟပ္တယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။
တရားနာေနတ့ဲ မမေ၀မ်က္ႏွာေလး လွမ္းအျမင္မွာေတာ့ အ၀ီဇိဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္သြားရဲေနပါေတာ့တယ္။
ခုေနမ်ား ငရဲသားေတြ လာေခၚရင္ေတာ့ ခဏေလး ရွိခိုးေတာင္းပန္ ဆိုင္းငံ့ထားမိမွာပါ။ မမေ၀ဆီက
ခ်စ္တယ္ဆိုတာေလးမွ ကြၽန္ေတာ္မၾကားရေသးပဲဗ်ာ။
(၆) အျဖဴေရာင္ျခယ္ပန္းေလးရယ္ လွမ္း ခူးခြင့္ေပးပါ
အိပ္ယာႏိုးလိုက္လို႔ ေလာကၾကီးန႔ဲ အခ်ိန္အဆက္ယူလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနတ့ဲ
နားသယ္ဆီကို သတိျပဳမိတယ္။ ကုတင္ေပၚက အဆင္းမွာလည္း ေျခက်င္း၀တ္ေတြ ဂ်ိဳးခနဲ
ဂြၽတ္ခနဲျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ စဥ္းစားမရဘူး။ ခါတိုင္းေန႔မတူပဲ နာက်င္စိုစြတ္ေနတာကိုလဲ
သတိျပဳမိတယ္။
ဆားေလးလက္တစ္ဆုပ္ထည့္ သြားတိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူကေငါင္စင္းစင္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခုခုကို
အလိုမက်သလို ထပ္ပဲအိပ္ခ်င္သလို၊ ေနရာတင္ပဲ ေခြခ်လိုက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေရလည္း
မထမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ဘာ့ေၾကာင့္ပင္ပမ္းမွန္းမသိ ႏြမ္းလ်ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မမေ၀မ်က္ႏွာေလးကို
ျမင္ေယာင္ရင္းက မမေ၀ေခါင္းေပၚမွာ စံပယ္ကံုးေလးတင္ေပးလိုက္ရင္ အရမ္းလွမွာပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔
သြားျမန္ျမန္တိုက္ၿပီး ရြာထဲကို ခပ္သြက္သြက္သြားလိုက္ရတယ္။
မိဇင္တို႔ညီအစ္မမႏိုးခင္ စံပယ္ရံုကေန စံပယ္ေတြလုျပီး ဆြတ္ခူးရမဟုတ္လား။
တကယ္တမ္းစံပယ္ရံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စံပယ္ဆိုလို႔ အဖူးေသးေသးေလးေတြပဲ က်န္တာေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ထိုင္သာငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ မျဖစ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ စံပယ္တစ္ကံုးရမွျဖစ္မယ္။ အရီးတင္ျမတို႔
အိမ္ထဲ၀င္ေမးလိုက္ရတယ္။
“အရီးတင္ျမ မိဇင္တို႔ ညီအစ္မေတြေရာ”
“ပြေဲ စ်းတန္း သင္ပ်ဴး၀ယ္တ့ဲေတာ္ေရ႕၊ တကတည္း လျပည့္ေန႔ ေစ်းေပါင္က်ဳိ းမွ ၀ယ္ပါဆိုတာကိုေအ၊
မင္းအစ္မမ်ား ေပြလီပံုက ပံုမက်ပန္းမက် မရမွာစိုးလို႔တဲ့၊ သြားေရြးၾကတယ္ဆိုပဲ၊ ေစ်းၾကီးမိလို႔ကေတာ့
ကေလာ္တုတ္လိုက္ဦးမယ္၊ ေနႏွင့္ဦး”
အမ္ .. ဒါဆို စံပယ္ေတြပန္သြားၾကေရာေပါ့။ အဲ က်န္ဦးမယ္ထင္တယ္။ အေျပးကေလး ေရအိုးစဥ္နားကပ္
ေရႏွစ္အိုးၾကားၾကည့္ေတာ့မွ အက်ီေၤ လးန႔ထဲ ုပ္ထားတ့ဲ စံပယ္ပန္းလက္က်န္ေလး ရေတာ့တယ္။
အပြင့္လွလွေတြကေတာ့ မိဇင္တို႔ ပန္သြားၾကေရာေပါ့။ တတ္ႏိုင္ဘူး ဒါေလးပဲ သီရေတာ့မယ္။ အရီးဆီက
အပ္ခ်ည္ေတာင္းၿပီး အျမန္သီလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူ႔ဖို႔တုန္းေမးတာကို မေျဖႏိုင္အားပါ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွာ
စံပယ္တစ္ကံုး မမအတြက္သီဖို႔က ကမၻာ့အေရးအၾကီးဆံုးမဟုတ္ပါလား။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အရံသင့္ဆိုသလို မမေ၀လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနပါၿပီ။ မေန႔ကလို အေဖနဲ႔
မမေ၀အေဖတို႔ လမ္းမဖက္ထြက္သြားဟန္ရွိပါတယ္။ အေမက မီးဖိုထဲမွာ၊ အန္တီကေတာ့
ေနာက္ေဖးသြားလားမသိ၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ႏိုးဟန္မတူ၊ အရာရာဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မမေ၀အတြက္
တိမ္းေရွာင္ေပးေနၾကသလိုပါပဲ။ အိမ္ေရွ႔က ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ မမေ၀သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးေအာင္ ေစာင့္လိုက္တယ္။
သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး ဆင္းအလာမွာေတာ့ ေလွကားရင္းမွာတင္ မမေ၀ကို ပန္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ပန္းေပးတယ္ ဆတို ့ဲ ေ၀ါဟာရေလးကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္။ ေခါင္းပန္းလွန္လို႔ ကိုယ္အေျဖမရရင္၊
စကားထာ၀ွက္လို႔ အေျဖမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ရင္ ပန္းေပးတယ္ဆိုၾကတယ္။ အရႈံးေပးတယ္၊
လက္ေျမွာက္တယ္ဆိုတ့ဲ အဓိပၸါယ္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မမေ၀ကို ပန္းေပးတာ
စံပယ္တစ္ကံုးေပးလိုက္သလို၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အခ်စ္ကိုလည္းေပးလိုက္ရာက်သလို၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ကေလးဘ၀ကို ေပးလိုက္ရာလည္းက်ပါတယ္၊ ေနာက္ေနာင္ေတြလည္း ဘာေတြေပးဆပ္ရဦးမယ္ေတာ့
မသိဘူး မမေ၀ရယ္ေပါ့။
စံပယ္ေလးကို ျမင္လိုက္လို႔ ၿပံဳးသြားတ့ဲ မမေ၀ကို အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္။
မမေ၀ပန္းခ်စ္တတ္တာရယ္လို႔ သေဘာေခ႔သြ ြားတယ္။ မပန္ဆင္တတ္ေပမယ့္
မိန္းကေလးတိုင္းပန္းခ်စ္တတ္ပါလား ဆိုတာေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြၾကာမွ သိရတာပါ။ အစကေတာ့
အားငယ္စိတ္န႔ဲ ၿမိဳ႕သူေတမြ ်ား ပန္းမခ်စ္တတ္ဘူးလားရယ္ေပါ့။ မမေ၀ကေတာ့ အလိုက္သိတယ္။
ပန္းခ်စ္ယုံန႔မဲ ကပါဘူး။ မမေ၀ရ႕ဲ ဆံပင္ထက္မွာ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးလို ရစ္၀ိုင္းပန္ဆင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ပထမဆံုးခ်ီးမႊမ္းခန္းပါ။
“ အရမ္းလွတာပဲ မမေ၀ရယ္ ” မမေ၀ၿပံဳးသြားတယ္။
“ ပန္းပန္လိုက္မွ လွတာေပါ့ေလ ဟုတ္လား ” အဲ .. မမေ၀ေျပာမွ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ဆို စေတြ႔တည္းက
လွတယ္ေျပာရမွာ၊ နည္းနည္းမႊန္သြားတယ္။
“ မပန္လည္း လွတာပါပဲဗ်ာ ” မမေ၀ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္တယ္။
“ စတာပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္၊ ေစ်းသြား၀ယ္လာတာလား ”
“ ကိုယ္တိုင္ခူး ကိုယ္တိုင္သီလာတာပါဗ် ”
“ အယ္ဟုတ္လား ေနာက္ေန႔ မမေ၀ပါလိုက္ခူးမယ္ ”
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်ာ။ မိဇင္တို႔ညီအစ္မကို မနက္ဖန္ မခူးႏွင့္ဖို႔ေျပာထားရမယ္။
စံပယ္ျဖဴျဖဴေလးေတနြ ႔ ဲ သနပ္ခါးဘၾဲကားေလးက သိပ္လကို ္တာပဲဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ေရႊရင္ဖုံးတုံ႔ မဖုံးတုံ႔
ဒီအရယြ ္ေလးေတနြ ႔ဆဲ ို ပိုလွမွာေပါ့ေနာ္။
“ မမေ၀ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လားဟင္ ”
မမေ၀ မ်က္ႏွာေလးတည္သြားတယ္။ တစ္ခုခုစိတ္ထင့္သြားသလိုနဲ႔ ေနာက္ေဖးဆီလွမ္းၾကည့္တယ္။
ဘယ္သူမ်ားၾကားသြားသလဲ လန္႔လို႔ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္တိုးတိုးေလးေျပာတာပါ။
“ ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာ၊ ဒါေတြစိတ္မ၀င္စားရဘူး ” ေလသံေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ မမေ၀န႔ဲ တစ္ႏွစ္ပကဲ ြာတာပကဲ ိုး ”
“ အင္းေလ အဲဒါေၾကာင့္ မမလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး ေမာင္ေလးလည္း စိတ္မ၀င္စားနဲ႔ ”
ဒါဆိုဘာလို႔ တျမန္မေန႔ညက မမေ၀အရမ္းရွက္တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဖက္ထားတာ ဘာလို႔ မရုန္းတာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္နမ္းေတာ့ ဘာလို႔ ပါးမခ်တာလဲ။ ရင္ထဲမွာ ျပန္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္
ဒီတစ္ခြန္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ေျပာ၀ံ့ပါတယ္။
“ ဟုတ္က့မဲ မ ”
ျငင္းဆန္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြ သတၱိေတြ ကြၽန္ေတာ့္မွာမရွိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့ပန္းေလးကို
ခပ္ရြရြေလး ပန္ဆင္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီမမေ၀ရယ္။
(၇) ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေလးန႔ဲ
ေန႔လည္စာ စားအၿပီးမွာေတာ့ အန္တီလည္း တေရးေမွးလို႔ အေဖနဲ႔မမေ၀အေဖတို႔လည္း
ေနာက္ေဖးပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ လက္ဖက္ရည္ ၀ိုင္းေရႊ႕ၾကပါတယ္။ မမေ၀ကေတာ့ ၿမိဳ႕ကပါလာတဲ့
စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနပါတယ္။ အိမ္ေအာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ေစာင္ပါးေလး ေအာက္ပိုင္းလႊမ္းၿပီး
ပက္လက္ေလးဖတ္ေနတာပါ။ အိမ္ေအာက္က အိမ္ေပၚထက္ ေအးလို႔ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနန႔ဲ မမေ၀ရိွတ့ကဲ ုတင္ေပၚကို တက္ဖို႔ေနေနသာသာ အနားေတာင္မသီရဲပါ။
မမေ၀အေမၾကီးက မမေ၀နားမွာ အိပ္ေနတာကိုး။ ဟိုအငယ္မ ပဲဒလက္စိကေတာ့ ထလိုက္ထလိုက္
အိပ္ေနတ့သဲ ူ႔အေမကို စလ်က္ပါပဲ။ မမေ၀ကို ကုတင္နားက ဆြဲထုတ္သြားဖို႔
ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြထုတ္ရပါတယ္။ စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္းေပါ့။
ဒီေန႔လည္ၾကီး ဘယ္သြားသြား ပူေနေတာ့ ဘယ္ဆီခ်ီတက္ရပါလိမ့္။ ပြဲခင္းကလည္း ပူေပမယ့္
လူသြားလူလာကမ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လိုအပ္တာက မမေ၀နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရမယ့္ေနရာ။
ဘုရားမွာလည္း မျဖစ္ဘူး။ ဇရပ္လည္းမေကာင္း။ ဦးေငြေဆာင္တို႔ သနပ္ခါးေတာ !!!!!!! ဟာဟုတ္ၿပီ။
ဒီေနရာကို ေတးြ မိတ့ဲ ဦးေႏွာက္ကို ခ်ီးမႊမ္းမဆုံးျဖစ္ရတယ္။
ေလာေလာဆယ္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေျပာသြားမွသင့္မယ္။ အေမကလည္း အရီးတင္ျမတို႔အိမ္
အလည္သြားတယ္ထင္တယ္။ အေဖ့လည္းမေျပာရဲ။ မမေ၀မိဘေတြဆိုပိုးဆိုးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
သားအလိုကိုလိုက္ရမယ့္ သားသည္အေမကိုသာ ပူစာသင့္တယ္မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ထင္တဲ့အတိုင္း
အရီးတင္ျမတို႔အိမ္မွာ အေမက သန္းရွာခံေနတယ္။
အေမ့ကို ကပ္ခြၽဲရပါေတာ့တယ္။
“ အေမ သား ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြအတြက္ ဘေဒြးေဆာင္ျခံက သနပ္ခါးပင္တစ္ပင္ ေတာင္းခုတ္မလို႔ ”
“ ေအးေအး ”
“ အေမ့ သားတစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္ဘူးဗ် ”
“ ဘာလို႔ ”
“ ပူလို႔ ”
“ ေအး ထီးယူသာြ း၊ ဒါန႔ေဲ နပါဦး တစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္တာက ဘာတုန္း ”
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ စကားမွားသြားတာ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္တာနဲ႔ ပူတာက
ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္။ မထူးပါဘူးဗ်ာ အေမ့ကို ဖြင့္ေျပာမွ။
“ သား မမေ၀ကို ေခၚသြားခ်င္တယ္ ”
“ အလိုေတာ္ သူ႔အေမက ဒီေလာက္အပူၾကီးထည့္ပါ့မလား၊ မင့္က ေ၀ေ၀့ကိုၾကိဳက္ေနတာလား ”
“ ဟာဗ်ာ ” ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွက္သြားတယ္။ အေမက ေလွာင္သလို ၿပံဳးျပန္ေတာ့ ပိုရွက္ရတယ္။
“ သူ႔အေမသြားေျပာေလ ”
“ သူ႔အေမက အိပ္ေနတယ္ဗ်။ အဲဒါ အေမ မေ၀ကိုေျပာလိုက္ ေ၀ေ၀လိုက္သြား သာယာတယ္ဘာရယ္ေပါ့။
လူၾကီးကထည့္လိုက္တာဆိုေတာ့ သူ႔အေမလည္း ဘာမွမေျပာေလာက္ပါဘူး ေနာက္မွ ”
“ေၾသာ္ ကိုယ္ေတာ္က က်ဳပ္ကို ေသေဖၚလာညွိသကိုး၊ ဒီေလာက္ပူတာေတာ့
သာယာတယ္မေျပာႏိုင္ပါေတာင္၊ ေျပာေတာ့ေျပာၾကည့္မယ္ ေ၀ေ၀သေဘာေပါ့ ”
ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေမေမကိုခ်စ္ရတာပါ။ အေမဟာ မမေ၀နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ထိုစဥ္ကေနစၿပီး ဒီေန႔တိုင္း
ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ ကြၽန္ေတာ့္သီခ်င္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ဇတ္လမ္းေတြကို မၿငီးမညဴနားေထာင္ေနက်
ကူညီေနက်ပါ။
မမေ၀လည္း အေမ့စကားနားေထာင္တာလား အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းလို႔လား ဒါမွမဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္န႔လဲ ိုက္ခ်င္လို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး၊ တန္းထလိုက္လာတယ္ဗ်။ အေမက နံရံက ထီးေလး
မမေ၀ကိုျဖဳတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဘာမွမဆိုင္ေသးတဲ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေအးျမေစဖို႔ ထီးေလးတစ္လက္ပဲ ခုတည္းက လက္ဖြဲ႔လိုက္သလို
ဆတ္ေဆာ့ေတြးေနမိတယ္။ ၾကိမ္ကြပ္ထားတဲ့ ေရသန္႔ဗူးခြံထဲေရထည့္ဆြဲလိုက္ၿပီး ဓားမတိုပါခါးဆြဲခ်ိတ္ကာ
ဘေဒြးေဆာင္ အိမ္ဖက္ထကြ ္ခ့တဲ ယ္။ မမေ၀ကေတာ့ ထီးနက္ေလးန႔ဲအတူေပါ့။
ဘေဒြးေဆာင္ဆီမွာ ေတာင္းခုတ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘေဒြးမွာက အပင္ ၃၀၀ ခန္႔ ေတာၾကီးရွိတာကိုး၊
အလိုက္တသိန႔ဲ အပင္ေသးခုတ္လို႔ကေတာ့ ဘေဒြးက သဒၵါၿပီးသားပါ။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလည္း
မရွိေတာ့ ၀န္တိုမယ့္သားငယ္သမီးငယ္မရွိတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ကလည္း
အမ်ိဳးလည္းမကင္းေတာ့ ေရွာေရွာရႈရႈပါပဲ။ ခက္တာက ေခြးစာဆိုၿပီး ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႔ ထမင္းက်န္ေတြ
ထုပ္ေပး လိုက္တာကိုးဗ်။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဂြက်လိုက္သလဲဗ်ာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔သြားမယ့္ဟာကို
ခုေတာ့ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။ ေရဗူးတစ္ဖက္ ေခြးစာတစ္ဖက္၊ ဓားမတိုကခါးမွာ။ အဲေလာက္
ဂြက်က်အျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳဖူးေပါင္ဗ်ာ။ သနပ္ခါးကလည္းေပးထားေတာ့ ျငင္းကမျငင္းရဲဘူး။
လုပ္ရက္ပါ့ဘေဒြးရယ္လို႔သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္
စူပုပ္ေနသလဲဆိုတာေတာ့ မမေ၀ကေတာင္ ဖြင့္ေျပာရသည္အထိပါ။
“ ေပးေပး ကိုလူပ်ိဳ၊ ရွက္မေနန႔ ဲ ေရဗူးေပး ”
ဟာဟ ေခၚပုံကကိုလူပ်ိဳတ့။ဲ စိတ္ထကဲ ၾကိတ္ေတြးလိုက္တယ္။ ဘယ္ခ်ိန္က ျမင္သြားပါလိမ့္ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ရွက္တာလည္း သိေနသေပါ့ေလ။ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး အဲဒါကြာမယ္ထင္ပါတယ္။
မိန္းကေလးက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကုန္ထည့္မွတ္သကိုးဗ်။ သနပ္ခါးျခံက ရြာအေနာက္ ေခ်ာင္းအလြန္မွာပါ။
ရြာထဲမွာေတာ့ တလံအကြာက ေလွ်ာက္လာၾကေပမယ့္ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္ေတာ့ မ်က္စိလည္းက်ိန္း
တံလွ်ပ္လည္းဟပ္လွပါၿပီ။
“ ဖိုးေက်ာ္ ထီးေအာက္လာေလ ”
“ ရပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္က ေတာသားပါ ”
“ အို ေတာသားလဲ လူပဲ ဒီေလာက္ပူတာကို၊ ရွက္မေနနဲ႔ ကိုလူပ်ိဳ ေအာက္ကိုလာ ”
မမေ၀ဟာ အဲဒီလိုပဲ ကိုလူပ်ိဳ ကိုလူပ်ိဳလို႔ သံုးႏႈံးေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကားရတိုင္း မခံခ်ိမခံသာပါပဲ။
ေသြးတိုးစမ္းေနသလိုလို လိုရာဆြဲေတြးေတာ့ အရြဲ႕တိုက္ခ်င္တယ္။ မမေ၀မ်က္ႏွာေလးမွာေတာ့
ရိုးရိုးသားသား စတ့ဟဲ န္ေလးသာရိွပါတယ္။ ဒီလိုရိုးရိုးသားသားန႔ဲ မထိတထိေတြက ေအာင္းထားရင္
စုစည္းစည္းၿပီး ထုတ္ျပမိရင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မမေ၀သေဘာေပါက္လာမွာပါ။ ဒီေန႔လား မနက္ဖန္လားေပါ့။
မဆီမဆိုင္ လူပ်ဳိလက္ ၀က္အၿမီး ဆိုတ့စဲ ကားပါသတိရလာတယ္။
“ ကဲဗ်ာ လာတယ္ ”
ဆိုၿပီး ထီးေအာက္၀င္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေႏြလည္ေနပူမွာ ခ်စ္ရသူနဲ႔ ထီးအတူေဆာင္းဖူးၾကပါသလားခင္ဗ်။
အပူခ်ိန္ ၁၀၀ ေက်ာ္လို႔ အသားေတြပူေလာင္ပြက္ထေစဦး၊ ေျမျပင္ကဟပ္လို႔ မ်က္လံုးေတြ ေပါက္ထြက္
သြားေစဦး မမႈပါခင္ဗ်။ ေကာင္းကင္းမွာ လဆယ္စင္းသာ၊ ေျမျပင္မွာ ေရခဲေနသလို
လန္းဆန္းလြန္းလွပါခ်ည့္ဗ်ာ။
ဒူးေခါင္းျမဳပ္ယံုေခ်ာင္းေရကို အပူရွပ္မွာစုိးလို႔ မဆင္းရဲပါ။ တံတားထိုးထားရာ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေန
ျဖတ္ခ့ၾဲကပါတယ္။ ကမ္းဘားေပၚတက္ တစ္ေခၚေလာက္ေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘေဒြးေဆာင္ရဲ႕ သနပ္ခါးျခံကို
ေရာက္ပါတယ္။ ထေနာင္းစည္းေလးမွ ခြာမယ္မၾကံဘူး။ ျခံေစာင့္ ေအာင္နက္ရယ္က တဲေျခရင္းက
ေဟာင္ပါေတာ့တယ္။ မမေ၀ခင္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္အက်ၤီေလးဆြဲၿပီး ကြယ္ေနေလရဲ႕။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း
သနားမိျပန္ေရာ။ ေအာင္နက္ၾကီးကေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက အတူကစားေနက်ပါ။
သူစိမ္းပါတာသိလို႔မ်ားေဟာင္ေနလားမသိ။ မမေ၀ကို အဲမွာရပ္ခိုင္းၿပီး ျခံထဲ၀င္ အစာေကြၽးလိုက္ရင္
ေအာင္နက္ၿငိမ္သြားမွာပါ။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဘေဒြးေပးလိုက္တဲ့ အစာကအသံုး၀င္သားေပါ့။ စည္းရိုးပြင့္လို႔
ျခံထဲ၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ မမေ၀က မလိုက္ရဲ။ ေခြးလိုက္ေလမလားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္နားကေလး မေျပးရဲ။
က်ေနာ့္အက်ီကိုလည္း မလႊတ္။ အက်ီက ရိေနပါတယ္ဆိုမွေနာ္။ တကယ္က ေအာင္နက္ကို တဲေျခရင္းမွာ
ၾကိဳးအရွည္ၾကီးန႔ ဲ ခ်ည္ထားတာပါ။ ဒီထိမမီွပါဘူး။ မခ်ည္ရင္ အိမ္ျပန္ျပန္လာတာကိုး။ ပဲြေတာ္ညမို႔
ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ ဘေဒြးရြာျပန္အိပ္တုန္းမို႔ခ်ည္ထားတာပါ။
မနည္းရွင္းျပကာမွ မေရႊေခ်ာက တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္လိုက္သဗ်။ ဒါေတာင္ အကၤ်ီကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆုပ္ထားတုန္း။ ေအာင္နက္လို႔ မာမာေခၚတာေတာင္ ဒီေကာင္က ေတာစိတ္၀င္ၿပီး ဆက္ေဟာင္တုန္း။
မမေ၀လက္က ထမင္းထုပ္ေထာင္ျပလိုက္မွ ရပ္သြားေတာ့တယ္။ လူဆိုး အဲေလ ေခြးဆိုး။ အစာရေတာ့
မမေ၀ကိုပါ အျမီးႏွံ႔ျပေနေသးတယ္။ မမေ၀ကို ျခံတြင္းက ေခ်ာင္းေျခာက္ေလးဆီေခၚသြားလိုက္ပါတယ္။
လူ႔တစ္ရပ္ေလာက္ အခ်ိဳင့္ရိွတ့ ဲ ေရမရိွတ့ဲ ေခ်ာင္းေျခာက္ေလးပါ။ ေခ်ာင္းေျခာက္ေလးဟာ
ရြာေနာက္ေခ်ာင္းမၾကီးန႔ ဲ ကာြ ခ်င္တိုင္းကြာေနပါတယ္။
ေရာက္ဖူးသူမွ သိမယ္ေျပာရေလာက္ေအာင္ သာယာပါတယ္။ သာယာတယ္ဆိုေပမယ့္ အနီးနားမွာ
ပန္းပင္မရွိ ျမက္ပင္မရွိပါ။ ဘာေတြရွိလို႔သာယာပါသလဲ။ ေခ်ာင္းတျပင္လံုးအက်ယ္က လက္တစ္ျပန္သာရွိလို႔
လူသံုးေလးေယာက္ထိုင္ယံုသာေနရာရပါတယ္။ ေခ်ာင္းနံရံမွာေတာ့ သနပ္ခါးပင္ေတြ
အစီအရီေပါက္ေနပါတယ္ခင္ဗ်။ ေနေပ်ာက္မထိုးႏိုင္ေအာင္ အရြက္မေပါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေခ်ာင္းကမ္းပါယံေနကြယ္ရာ အရိပ္ကို ေရြးထိုင္မိပါတယ္။ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ တိုး၀င္လာတဲ့
ေလညွင္းေလးရယ္၊ ေအးျမတ့ ဲ ေခ်ာင္းသျဲဖဴျဖဴရယ္၊ သင္းပ်ံ႕တ့ဲ သနပ္ခါးရနံရယ္၊ ေခ်ာင္းေကာက္မို႔
ေဘးဘီက မျမင္ရတ့ ဲ ကနြ ္းခိုဖယြ ္ ေနရာေလးရယ္ ၿပီးေတာ့ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ
ၿမိဳ႕သူမငယ္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္ အရာအားလံုးဟာ အညာေျမရဲ႕ ရင္ႏွင့္သည္းျခာ
ခ်စ္ဗိဗၼာန္ေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးလွ်က္ ရွိေနပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္သင့္ဆံုးအရာက …
(၈) ခ်စ္ေလး ကိုယ္ဟာလူၾကမ္းၾကီးပါ
ကြၽန္ေတာ္က ေနရိပ္ရရာ ကမ္းပါးငယ္ေအာက္၀င္လိုက္ေပမယ့္ မမေ၀ကေတာ့ လိုက္မ၀င္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဆရာမၾကီးလိုလို၊ အေတ႔အြ ၾကံဳရိွသူၾကီးလိုလို ေျပာခ့ဲတ့ဲသူ႔ဟန္ေလးေတြကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတ႔ြ
ၿပံဳးေတာင္ၿပံဳးမိတယ္။ မနက္ကပဲ မမေ၀ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ ဘာတဲ့ “ ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာ၊
ဒါေတြစိတ္မ၀င္စားရဘူး ” ဆိုပဲ။ စိတ္မ၀င္စားပါဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲရဲတင္းတင္း
လာထိုင္လိုက္ပါလား … စိတ္ခ်လက္ခ်ထိုင္ပါလားဗ်။
အခုမွာေတာ့ဗ်ာ အတိတ္ေမ့သလို ေရႊေပ်ာက္သလိုလို ေၾကာင္ေပေပျဖစ္ေနတယ္။ ပါးေလးေတြရဲၿပီး
နားရြက္ေလးေတြရဲေနတယ္။ အသားျဖဴသူဆိုေတာ့ မမေ၀ရွက္ေနတဲ့ အမူအယာကို ဖုန္းကြယ္မထား
ႏိုင္ရွာပါဘူး။ ကမ္းပါးေပၚက သနပ္ခါးပင္ေတြဆီေငးၾကည့္လိုက္ ေခ်ာင္းၾကမ္းျပင္သဲေတြဆီငံု႔လိုက္နဲ႔
ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာရေကာင္းႏိုး မလာရေကာင္းႏိုး ေ၀ခြဲရခက္ေနဟန္တူတယ္။ ရွက္စိတ္ကလည္း
ပူသလားေတာ့မသိပါဘူး။ ေနေပ်ာက္ေတြေၾကာင့္ေတာ့ ေခြၽးပိုထြက္စရာမရွိပါဘူးေလ။
ရွက္စိတ္ေတြေၾကာင့္မို႔ ေခြၽးပိုထြက္ေနတယ္ထင္ပါ့။
“ ဖိုးေက်ာ္ … သနပ္ခါးခုတ္ေလ ” မမေ၀အသံေတြတုန္ေနပါတယ္။
“ အခုမွ အပူထဲကလာတာကို နားခ်ိန္ေတာင္မေပးေတာ့ဘူးလားဗ် ” ဒါကေတာ့ သက္သက္မဲ့
ကြၽန္ေတာ္လူလည္က်တာပါ။ သူအနားမွာ လာမထိုင္ခ်င္လို႔ ေျပာေနမွန္းသိတာေပါ့။
“ ကဲပါ ဒါဆိုလည္းနား၊ မမေ၀ေခ်ာင္းရိုး တစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္ ”
“ ဒီျခံကသာ ေခြးကိုၾကိဳးခ်ည္ထားတာဗ်၊ တျခားျခံေတြက ေခြးလႊတ္ထားတာေနာ္ ”
ေခြးန႔ေဲ ျခာက္ေတာ့လည္း ေၾကာက္သား မသိမသာေလး ကြၽန္ေတာ္ရိွတ့ဲဘက္တိုးလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
မရိုးမရြျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။ ေနရာကေနထၿပီး မမေ၀လက္ကို ဆြဲေခၚလာခဲ့တယ္။ အရိပ္ဆီေရာက္ေတာ့
မထိုင္ခ်င္ထိုင္ခ်င္ျဖစ္ေနရမလား စိတ္တိုတိုနဲ႔ လက္ေစာင့္ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။
“ အား ”
မမေ၀ လက္ေကာက္၀တ္နာသြားပံုရတယ္။ အိုဗ်ာ ဟုတ္ပါရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္ေလးနီရဲသြားတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း လန္႔သြားပံုရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ညင္သာရမွာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့
မဆိုသေလာက္ထိခိုက္သြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ခ်ိန္ဟာ တကယ့္ခဏေလးဆိုသလိုပါပဲ၊
ေဘးနားေရာက္လာတ့ဲ မမေ၀ေၾကာင့္ အမ်ိဳးအမည္ေဖၚမရတ့ဲ ေတာင့္တစိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္။
ေခြၽးေတြထြက္ေန တာေၾကာင့္ မမေ၀မ်က္ႏွာက သနပ္ခါးဟာ ပဒါးေလာက္သာ က်န္ေတာ့ပါတယ္။
မမေ၀အက်ီေၤ လးဟာ ေခၽြ းေတြစိုကုန္တာမို႔ပါးလြန္းလွပါတယ္။ အတြင္းခံမ်ားဟာ ေခြၽးစိုန႔ဲအတူထင္းခနဲ
ေပၚေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ေငးမိတယ္မသိပါ။
“ ဖိုးေက်ာ္ မမတို႔ျပန္ၾကေအာင္ ”
ကြၽန္ေတာ္ အင္းအဲ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ မမေ၀ကို သနားရမလို၊
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းစိတ္ကိုပဲ မထိမ္းပဲ ထားရမလို လြန္ဆြဲေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မမေ၀အလွကပဲ
အားလံုးကို အႏိုင္ယူသြားတာပဲဗ်ာ။ တစ္ေတာင္ေလာက္အကြာက ေငးရတာ ကြၽန္ေတာ္ အားမရေတာ့ပါ။
သိပ္ေ၀းလြန္းတယ္လို႔ ထင္မိလာပါတယ္။ မမေ၀ ေခြၽးေတြဘယ္ေလာက္ထြက္လည္းဆို မမေ၀ရဲ႕
ေျခက်င္း၀တ္န႔ဲ ေျခေခ်ာင္းဖူးဖူးေလးေတၾြကားမွာကိုပဲ ေခြၽးေလးေတြစိမ့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကၾကည့္ေလ
ရွက္ေလေလ ျဖစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လွ်က္ကေန ထရႏိုးႏိုးထိုင္ရႏိုးႏိုးျဖစ္ေနပါတယ္။
မမေ၀ရဲ႕ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဖိခ်ၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့မွ သဲထဲက ဖင္ထိုင္ရက္က်သြားေတာ့တယ္။
ေခၽြ းေတထြ ကြ ္ေနတ့ဲ မမေ၀ကို သနားလာပါတယ္။ မမေ၀မွာ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးလည္း ပါမလာရွာပဲကိုး။
“ မမေ၀ ”
“ ဘာလဲ ” ေလသံေလးက ေပ်ာ့ေျပာင္းလိုက္တာဗ်ာ။
“ မ်က္လံုးမွိတ္ ”
“ ဘာလို႔လဲ ”
“ မွိတ္ပါဆို ” မမေ၀မ်က္လံုးေလမိွတ္ေပးတယ္။
“ ေခါင္းေမာ ့”
ေခါင္းေလးေမာ့ေပးတယ္။ မမေ၀ကလည္း ေၾကာက္သာေၾကာက္ေန၊ ရွက္သာရွက္ေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ့္အလိုကိုေတာ့ လိုက္ခ်င္ေနဟန္ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အလိုက ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မမေ၀
အလိုလိုသိေနမွာပါ။
မမေ၀မ်က္စိမွိတ္သြားၿပီဆိုေတာ့ မမေ၀ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသြားလိုက္တယ္။ ပုဆိုးခြၽတ္လိုက္တယ္။
မမေ၀မ်က္ႏွာက ေခြၽးသီးေလးေတြ သုတ္ေပးမယ္၊ အအိုက္ေျပေအာင္ ယပ္ခပ္ေပးမယ္၊
အဲဒီေလာက္ေလးပါ။ ယပ္ေတာင္က မပါေတာ့ ပုဆိုးနဲ႔ယပ္ခပ္မွ ရမယ္မဟုတ္လား။ ပုဆိုးဖ်ားေလးနဲ႔
ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ မ်က္စိမွိတ္ထား ေခါင္းေမာ့ထားတဲ့ မိန္းမလွေလးမ်က္ႏွာကို ဘယ္ေယာက်္ားသားက
ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ အခ်က္ ၂၀ ေလာက္ ခပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေခြၽးလည္းတိတ္သြားပါၿပီ။
သဲေသာင္ျပင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုးေလးခင္းလိုက္ပါတယ္။
“ ဘာလို႔ရပ္လိုက္တာလဲ ”
မ်က္လံုးမွိတ္ရက္ကေန မမေ၀ေမးေနတယ္။ သိပ္လည္းသကၤာကင္းပံုမရဘူးကိုး။ မမေ၀းေဘးမွာ ပုဆိုးေလး
ခင္းၿပီးတ့အဲ ခါမွာေတာ့။ မမေ၀ ပုခုံးေလးကို သိုင္းဖက္လိုက္ပါတယ္။
ရင္ဘတ္ေတြေပါက္ထြက္မတြက္ ဗေလာင္ဆူသြားသလို၊ မမေ၀ႏႈတ္ကလည္း
“ ဖိုးေက်ာ္ မမေ၀ေၾကာက္တယ္ ”
မမေ၀မ်က္လံုးေတြ ပိုလို႔မွိတ္သြားသလိုထင္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စကားမျပန္ႏိုင္ပါ။ မမေ၀ရဲ႕
ပါးျပင္းႏွစ္ဖက္လံုးကို လွိမ့္နမ္းေနမိပါေတာ့တယ္။ ပါးႏွစ္ဖက္ကေန လည္ပင္းကို နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
မမေ၀လက္ဖ်ားမွာ ၾကက္သီးေလးေတြစု ေထာင္လာတယ္။ အားရပါးရနမ္းၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့
ကိုသံေခ်ာင္းရဲ႕ လူပ်ိဳလက္ ၀က္အျမီး သင္ခန္းစာ စလာပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။ ဇိတပ္ထားတဲ့ အက်ၤီေလးကို
ဇြတ္လက္ထိုးထည့္မိတယ္။
“ ဖိုးေက်ာ္ အက်ျီၤပလဲ ိမ့္မယ္ မလုပ္ပါန႔ ဲ ”
ဟုတ္ပါရ႕ဲ အက်ီျၤပရဲ င္အိမ္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရပါ့မလဲ၊ အက်ီၤၾကယ္သီးေလးကို ခါးနားကစလို႔ တစ္ခုခ်င္း
ျဖဳတ္ေနမိတယ္။ မမေ၀ဘာမွ မေျပာပါ။ မ်က္လံုးသာမွိတ္ထားပါတယ္။
အထကဲ ပန္းေရာင္အတငြ ္းခံ အက်ီေၤ လးေပၚလာတယ္။ အတြင္းခံရဲ႕အေပၚပိုင္းမွာေတာ့ ဖုံးဖိျခင္းငွာ
မတတ္ႏိုင္တ့ဲ ရင္သားမို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ရ႕ဲ ေအာက္ေျခရင္းေတြကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကို
မမေ၀ရဲ႕ ႏွစ္မႊာေသာရင္အစံုကို ေထြးပိုက္ယုယေအာင္လို႔ မသိစိတ္က တြန္းပို႔ေနပါေတာ့တယ္။ အတြင္းခံကို
ေအာက္ကိုႏိႈက္တ့အဲ ခါက်မွ အေတာ္ကို ဂကြ ်ေနပါေတာ့တယ္။ အေတာ္က်ပ္ထုပ္ေနတာကိုးဗ်။
လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ ေအာက္ကို၀င္ဖို႔ကို မတတ္ႏိုင္သလို၊ မမေ၀ကလည္း
“ အား အစ္တယ္။ ဖိုးေက်ာ္ လိမၼာတယ္၊ ေမာင္ေလး မလုပ္ပါနဲ႔၊ ေနာ္”
“ မမေ၀ အဲဒါၾကီးခြၽတ္မယ္ေနာ္ ” ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ သိၾကားမင္းဆင္းတား ရပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး မမေ၀ရယ္။
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြရဲ႕ ဦးတည္ရာကို ကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္။
“ မမေ၀ရယ္ ကိုင္ယံုေလးပါ ”
မမေ၀ေခါင္းေတြခါေနတယ္။ မ်က္လံုးလည္းပြင့္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔
ဖြဖြေလးဖိထားရင္း ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ရင္း တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္ေနဟန္ရွိပါတယ္။
“ မမေ၀ရွက္လို႔ပါ၊ ဒီတိုင္းေလးထားေနာ္ ”
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းအတြင္တြင္ယမ္းတယ္။ မမေ၀ကေန ကြၽန္ေတာ္ရမ္းေလ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို
လိုက္ထိန္းေလပါပဲ။ ေတာင္းပန္ေနတ့ဲ မမေ၀မ်က္၀န္းေလးေတြကို သနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ပန္းေရာင္အက်ေီၤ လးန႔ ဲ မမရ႕ဲ သည္းမႊာႏွစ္စုံကို ကြၽန္ေတာ္လက္မလႊတ္လိုက္ခ်င္ပါ။
“ ခဏေလးပါ မမေ၀ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ဖူးခ်င္လို႔ပါ ”
“ ခက္တာပဲေနာ္၊ မမေ၀ရွက္လို႔ ေသလိမ့္မယ္ ”
“ ရွက္လို႔ေသတယ္ေတာ့ မၾကာဖူးပါဘူးဗ်ာ၊ မခြၽတ္တတ္လို႔ ခြၽတ္ေပးပါ ”
တကယ္ပါဗ်ာ ထိုစဥ္က အတြင္းခံကို ဘယ္လိုခြၽတ္ရမယ္ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ အက်ၤီကလည္း
ဇိျဖဳတ္တယ္ဆိုယံု ျဖဳတ္ထားေတာ့ အတြင္းခံကိုင္းေတြကိုလည္း လက္ေမာင္းဆီေဘးဆြဲခ်လို႔မရပါ။
“ မမေ၀ ေတာ္ၾကာေနေစာင္းေတာ့မယ္၊ မမေ၀မျပရင္ အိမ္မျပန္ဘူးေနာ္၊ မမေ၀လည္း မျပန္ရဘူး၊ ဒီမွာပဲ
တစ္သက္လံုးေနမွာ ”
မမေ၀သက္ျပင္းခ်တယ္။ မထူးေတာ့ဘူးလို႔လည္း စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပံုရတယ္။
“ ဒုကၡပါပဲေနာ္ ခဏေလးပဲရမယ္ ”
မမေ၀ကိုယ္တိုင္ သူ႔ေနာက္ေက်ာဆီကို လွမ္းျဖဳတ္ပါတယ္။ အတြင္းခံေလးေလ်ာ့ရဲလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က
ဇြတ္ျဖဲၾကည့္မယ္လုပ္တယ္။ မမေ၀ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းဖက္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ထိကပ္ထားတယ္။
“ မၾကည့္န႔ ဲ ရွက္တယ္။ ဒီတိုင္းေလးကိုင္ ”
ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္မေႏွးပါ။ မမေ၀ထိကပ္ထားတဲ့ ၾကားက ကပ္သီးကပ္သပ္ လွမ္းႏႈိက္ရပါတယ္။
ထိပ္ေလးေတြမွာ ဇီးသီးခန္႔ အခဲေလးေတြက်ိတ္ေနၿပီး ရင္ဘတ္ထိေအာင္ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ ခဲခဲပံုပံုေလး
တစ္ခုစီပါ၊ အခႏဲ ွစ္ထပ္ပါတာေတ႔ရြ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရမၼက္ေဇာေတနြ ႔ ဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္မိတယ္။ မမေ၀က ကြၽန္ေတာ့္နားကို
တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတယ္။ နာတယ္ တ့။ဲ ဖြဖြေလး ကိုင္လိုက္တယ္။
မမေ၀အရမ္းမ်က္ႏွာေတြနီေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ငံု႔မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေယာက်္ားသားေတြမွာ
ဘယ္ေနရာမွ မရိွတ့ဲ ႏူးညံ့လနြ ္းတ့ဲ အေတ႔ြအထိရိွေနပါတယ္။ ပြတ္သတ္လို႔မွ မဆုံးခင္မွာပဲ၊
“ အ မမေ၀ … ကြၽန္ေတာ္ ”
ကြၽန္ေတာ္က်င္ထံုတက္သြားပါတယ္။ သူ႔ကို မထိခိုက္ပါဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တစ္ၾကိမ္
ေယာက်္ားပီသသြားျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ ပီသတာကေတာ့ ေအာက္က ေဘာင္းဘီတို တစ္ခုလံုးလိုလို
ေစးကပ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ေဘာင္းဘီကေန ေပါက္စိမ့္ၿပီး မမေ၀ကို ေပသြားမွာ ေၾကာက္သြားလို႔
မသိစိတ္ကေန မမေ၀ကို ေယာင္ယမ္းတမိသြားတာပါ။ မမေ၀ကလည္း ရုန္းေနတာလား တိုးေနတာလား
မသိႏိုင္ေအာင္ပဲ ေကာ့တက္ ေနပါတယ္။ မမေ၀ရဲ႕လက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာကိုပဲ
ဖိကပ္တင္းက်ပ္ထားပါတယ္။
“ မမေ၀ ဒါကၽြန္ေတာ့္ပထမဆုံးအေတ႔ြအၾကံဳပါ ”
“ မမေ၀လည္း ဖိုးေက်ာ္လိုပါပဲ ” မမေ၀ေျဖသံေလးက ေျဖတယ္ဆိုယံုေလးပါ။
“ မမေ၀ကို ခ်စ္တယ္၊ မမေ၀ေရာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လားဟင္ ”
“ ေမးေနဖို႔လိုေသးလား ”
အင္းေပါ့ေနာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ထိလိုက္ေလ်ာေနတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကနပ္သြားတယ္။
ဆက္လည္းမေမးမိပါဘူး။ ပြတ္သပ္ေနမိေပမယ့္ ခါးေအာက္ပိုင္းကေတာ့ ခြာေနရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္
အညစ္အေၾကးေတြ မမေ၀ကို စြန္းထင္းသြားမွာစိုးမိပါတယ္။ အမွတ္မထင္ပဲ ေအာင္နက္ရဲ႕ ေဟာင္သံသဲ့သဲ့
ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘေဒြးေဆာင္မ်ား ျခံလာသလားမသိ။ မမေ၀လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ကို
အသာတြင္းထုတ္တယ္။ အတြင္းခံကို ျပန္တပ္ၿပီး အက်ၤီၾကယ္သီးေလးေတြပါျပန္တပ္တယ္။
မမေ၀ထိုင္ရာကထၿပီး ပုဆိုးကိုကြၽန္ေတာ့္ဆီလွမ္းေပးတယ္။
“ ၀တ္ေလ ”
မမေ၀ ပုဆိုးထိုးေပးေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ရာကမထရဲပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရႊဲေနၿပီေလ။
ဒါေပမယ့္လူကလည္း လာေနၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးထလိုက္ရတယ္။ ညွီစို႔စို႔နံတယ္ထင္ပါတယ္။ မမေ၀ကေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီစိုကို ျမင္တာန႔ဲ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလဲ ရွက္ရွက္န႔ဲ
ပုဆိုးယူ၀တ္ရတယ္။
မမေ၀သဲေတြ ထမီေပတာကို မခါပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။
“ အေပၚတက္ေလ ”
ေခ်ာင္းေပၚဆီကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေခ်ာင္းကမ္းေပၚခုန္တက္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ
မမေ၀ကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ အလို မမေ၀ ထမီျဖန္႔၀တ္ရာမွာ က်ပ္ျပားေစ့ခန္႔ အစိုကြက္ေလးကို
ျမင္ျဖစ္ေအာင္လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ မမေ၀ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနတာကိုမျမင္ပဲ အဲဒီအကြက္ေလးကို
လံုေအာင္ဖုန္း၀တ္လိုက္တယ္။ ေၾသာ္ မမေ၀လဲ ကြၽန္ေတာ့္လို ျဖစ္တာလား အံ့ၾသမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကိုသံေခ်ာင္းကိုေတာ့ ေမးရဦးမယ္။
ႏွစ္ေယာက္လံုးအေပၚေရာက္ေတာ့ ဘယ္ျဖတ္သြားျဖတ္လာမွ မရွိတာေတြ႔ရတယ္။ ေအာင္နက္ကိုလည္း
စိတ္တိုမိတယ္။ တန္ဖိုးရိွတ့ဲ အခ်ိန္ေလးတိုသြားတာ ဒင္းေၾကာင့္။ စိတ္တိုတိုန႔ဲပဲ ဓားမန႔ဲႏိုင္မယ့္ အတုတ္ဆုံး
သနပ္ခါးပင္ကို ခုတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ နည္းနည္းဖ်ဥ္ရေသးတယ္။ ဘာလို႔ၾကာလဲေမးရင္
သနပ္ခါးကိုင္းေသးေတြ ဖ်ဥ္ေနလို႔လို႔ ေျဖရဦးမယ္မဟုတ္ပါေလာ။
ေကာင္းကင္တိမ္ျဖဴေလးမ်ားဟာလည္း မမေ၀မ်က္ႏွာနဲ႔ဆင္သလို ေတာအုပ္မည္းမည္းကလည္း
မမေ၀မ်က္ႏွာရိပ္လိုလို၊ မန္းက်ည္းပင္တစ္ပင္ကလည္း မမေ၀ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းေလးနဲ႔
ဆင္ေနသလိုလို၊ အရာရာဟာ မမေ၀န႔ဲ မကင္းပါလားေနာ္။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ဒီေန႔အေတ႔အြ ၾကံဳကို တစက္ ြက္ခ်င္းေတြးရင္း ေက်နပ္ေနမိသလို၊ မမေ၀ကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ အၾကည့္ခ်င္းဆုံတိုင္း မ်က္ႏွာလေႊဲ နေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ဒီည ပဲြပထမည။ မမေ၀န႔ဲ ပဲြအတူၾကည့္ဖို႔
ဘယ္လိုမ်ားၾကံဖန္ရလဲလို႔ အၾကံထုတ္ေနမိတယ္။ အခ်စ္နတ္ဘုရားဆိုတာရွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို
ကူရင္ေကာင္းမယ္။ အရီေလးတို႔အိမ္မွာ ေမြးဘက္ေပးထားတဲ့ ဆိတ္ကေလးေတြပဲ ယစ္ပူေဇာ္ရပါေစေတာ့၊
ဖိုးေက်ာ္ဆိုတ့ ဲ ေတာသားေလးကို မစေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။
(၉) ခဲေလသမွ် သဲေရက်
သနပ္ခါးခုတ္ရာက ျပန္အလာမွာေတာ့ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ မသာမယာတဲ့ အန္တီ့မ်က္ႏွာၾကီးနဲ႔
ရင္ဆိုင္တိုးရပါေတာ့တယ္။
“ ေ၀ေ၀ ဒီနားကို ”
မမေ၀ကို ေခၚလိုက္ၿပီး တိုးတိုးေျပာပါတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္ကိုပါ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။
မမေ၀လည္း မ်က္ႏွာကပြ ္ခန႔ဲ ပ်က္သာြ းပါတယ္။ ေလွကားေပၚကေန ရံႈ႕မဲမ့ဲေလး ကြၽန္ေတာ့္ကို
ျပန္င့ၾဲကည့္သာြ းတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ။ အပ်ိဳေပါကသ္ မီးငယ္ေလးအတြက္ စိတ္ပူတာ၊
မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ေအာင္ တားဆီးရမွာ၊ မေတာ္တေရာ္နဲ႔ မေတြ႔ေအာင္ ထိန္းကြပ္ရမွာ မိဘေတြရဲ႕တာ၀န္
မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
စိတ္ပူတာကသဘာ၀ပါေလ၊ မိဘဆိုတာသားသမီးကို ခ်စ္တာကိုး။ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ေအာင္ဆိုတာလည္း
ခုလိုငယ္ငယ္ေလးအတြက္ တားဖို႔သင့္ေတာ္ပါတယ္။ တားသင့္တယ္ေပါ့။ မေတာ္တေရာ္ဆိုတာကေတာ့
သိပ္ဘ၀င္မက်ပါဘူး။ အလႊာကြာျခားလို႔လား၊ အနိမ့္အျမင့္ေတြ မညီမွ်တာလား။ ေတာသားကိုယူတိုင္း
ယာထြန္ ထန္းတက္ မလုပ္စားရပါဘူးဗ်ာ။ ရြာကေနၿမိဳ႕တက္ၾကီးပြားေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဆိုတာ
ရွိေနတာပဲမဟုတ္လား။
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကြၽန္ေတာ္ ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ေတာ့
ေတးထားလိုက္တယ္။ ခုေနမ်ားမွာေတာ့ ဒီညပြဲကို ဘယ္ကဘယ္လို မမေ၀ပါလာေအာင္
ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းရပါမလဲလို႔ ၾကံေနရပါေတာ့တယ္။
အင္း ဟုတ္ၿပီ၊ မိဇင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ရွိေနတာပဲ။ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းရမယ္။ စည္း၀ါးၾကိဳတိုက္ဖို႔
မိဇင္တို႔အိမ္ဆီကို ထကြ ္ခ့ရဲ ပါေတာ့တယ္။
မိဇင္တို႔အိမ္က ရြာလယ္မွာရွိၿပီး၊ မိဇင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတန္းတူႏွစ္တူ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာမို႔
ေျပာမနာဆိုမနာရယ္ပါ။ သေဘာလည္းေကာင္း သြက္ကလည္းသြက္၊ အေပါင္းအသင္းလည္းမ်ားတာမို႔
ထစ္ကနဲဆို သူ႔ပဲေျမွာက္ပင့္ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ မိဇင္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့
တနယ္တေက်းကဧည့္သည္ေတနြ ႔ ဲ ရႈပ္ယွက္ခက္ေနကာ၊ မိဇင္ခမ်ာလည္း မီးဖိုတည္းက
မထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရွာ။ မီးဖိုထဲ၀င္ေျပာရတာပါ့ေလ။ မီးဖိုထဲ၀င္ မီးကူထိုးေပးၿပီး စကားစဖို႔ျပင္ေနတုန္း မမိဇင္က
ေအာ္ပါေတာ့တယ္။
“ အလိုေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကီးပါလား၊ ဘာခိုင္းဦးမလို႔တုန္း၊ ၿမိဳ႕သူနဲ႔ ေန႔လည္က စံုတြဲခုတ္ေနဆို
ၾကားပါ့ၾကားပါ့ ”
အလိုဗ်ာ ဘယ္ကဘယ္လို သိသြားတာပါလိမ့္၊ သတင္းကလည္းျမန္ပါ့။
“ တိုးတုိးလုပ္ပါဟာ၊ အခုလာတာ အဲဒီကိစၥဟ။ ဒီလိုဟာ ငါနဲ႔မမေ၀ အဲေလ အဲဒီၿမိဳ႕သူနဲ႔
တြဲသြားတြဲလာလုပ္တာကို သူ႔အေမက မၾကိဳက္လို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ညပြဲလည္း ထည့္မယ္မထင္ဘူး။
အဲဒါဟာ ညပြဲေလး သူ႔ကိုထည့္ဖို႔ ညည္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ သူ႔အေမကို လာေျပာစမ္းပါ။ ကြၽန္မတို႔မွာ
မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပါ။ ေမာင္ေတြလိုက္ပို႔မွာ ဘာညာေပါ့ ”
“ ေအး သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒါန႔ေဲ နပါဦး နင္တို႔က ႏူရႊဲေနလို႔ သူ႔အေမက သေဘာမတူတာလား။
ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး။ အထာကလည္းကိုင္ပါ့။ ကဲပါဟာ ညက် ငါတို႔လာေခၚမယ္။ ၿမိဳ႕သူမပါရင္ ဒီညမိဇင္တို႔
ပြဲမၾကည့္ဘူးေအ၊ ဟုတ္ၿပီလား ”
“ ေက်းဇူးပါဟာ ”
“ ေက်းဇူးမ်ား ေၾကာ္စားမရ ခ်က္စားမရ ”
“ ညက် အေၾကာ္ေကြၽးမယ္ေလဟာ ”
“ဟုတ္ရင္ဟုတ္ေပါ့ေအ ဟြန္း”
ကဗဲ ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အားကိုးရတ့ ဲ သူငယ္ခ်င္းလဲလို႔။ အေၾကာ္ဖိုးေတာ့ အေမ့ဆီက ေတာင္းရမည္။
ဒီကိစၥမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ကိုလည္း ကူခိုင္းမွရမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေမ့အလွည့္ေပါ့။ အိမ္ျပန္ကာ
အေမ့ရွာေတာ့ အေမလည္း မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္လို႔ ျပဳတ္လို႔။
“ အေမ သားတို႔ ေတာထဲသြားတာ မမေ၀အေမက သိပ္မၾကည္ဘူး။ ညပြဲမထည့္ေလာက္ဘူး။ အဲဒါ
မိဇင္တို႔လာေခၚၾကလိမ့္မယ္။ ေခၚခ သားက ညက်အေၾကာ္ေကြၽးရမွာ။ သူ႔အေမကို ကူေျပာေပးဦးေနာ္။
အေၾကာ္ဖိုးလည္း ေပးဦး။ ေနာ္ အေမ ”
“ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္ကလည္း မ်ားလွပါ့။ မင့္အေဖအတိုင္းပဲ။ ေရာ့ေရာ့ ”
အေမ့ခါးၾကားမွ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးပါတယ္။ အေၾကာ္တစ္ခု တစ္ဆယ္ပဲထား အခုငါးဆယ္ မိဇင္တို႔
ဗိုက္ရိုက္စားေပေတာ့။
ကဲ အစစအရာရာ ၾကိဳတင္အကြက္ခ်ၿပီးၿပီမို႔ ကိုလူပ်ိဳ ပီသ ဖို႔လိုေတာ့တာပဲ။
ေခ်ာင္းထဲဆင္းေရးခ်ိဳးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အစဥ္စဥ္ေန႔ေတြထက္ လွခ်င္ပခ်င္ေနမိတယ္။
သန္႔တန္႔ပ်ံ႕တန္းေလးျဖစ္ေအာင္ ေခ်းတြန္းခဲတစ္ခဲကုန္ေအာင္ တိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ အသားေတြေတာင္
ပြန္းသြားလားမသိ။ ေရတြင္းမွာပင္ ဒီညေန ဇာတ္ကားေရာက္လာေၾကာင္း၊ မင္းသမီးေလးမ်ားေခ်ာေၾကာင္း၊
စိုးမိုးေအာင္လည္းပါတယ္၊ ဦးတက္တိုးေရာ၊ ဦးေက်ာ္ၾကားလည္း ပါသတဲ့ စသည္ျဖင့္ ဇာတ္ပြဲအေၾကာင္းေတြ
ပလုံစီေအာင္ ၾကားခ့ပဲ ါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ မမေ၀တို႔ မိသားစုနဲ႔ အေဖအေမတို႔လည္း ေရခ်ိဳးဆင္းၾကေတာ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္းရေနတာမို႔ မိဇင္တို႔၀ိုင္းဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မမိဇင္လည္း ေရခ်ိဳးသြားလို႔ ေစာင့္ေနရေသး။ မိဇင္ကိုေသခ်ာေအာင္ တထပ္ထပ္မွာရေသးတယ္။
စကားကိုယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာဖို႔၊ ၿမိဳ႕ကမမ မပ်င္းေစခ်င္လို႔ ပြဲလိုက္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ရွင္၊ ပြဲခင္းထဲမွာ
ကြပ္ပစ္ၾကီးကလည္း အၾကီးၾကီးခင္းထားပါတယ္ ဘာညာစသျဖင့္ ဆရာလုပ္ရပါေသးတယ္။ မိဇင္ကေတာ့
ပိုရန္ေကာရယ္ေပါ့။ လြဲေခ်ာ္သြားမွာေတာ့ ေသမတတ္ေၾကာက္ေနပါတယ္။
ဗိုက္ဆာဆာန႔ ဲ အိမ္ျပန္အလာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ
ထမင္းစားဖို႔က်န္ေနတာေၾကာင့္ အ၀အျပဲဆြဲလိုက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။
(၁၀) ဆိုင္းသံေတြၾကားေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာေဟ့
မၾကာခင္မွာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ေလးပ်ိဳးလာပါတယ္။ အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွလည္း ၀ါ၀င္းတဲ့
လမင္းၾကီးေပၚထြက္လာၿပီး၊ တိတ္ဆိတ္ေနက် ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာေလးဟာ ပြဲသြားဖို႔လႈပ္ရွားၾက ျပင္ဆင္ၾကတဲ့
အသံေတနြ ႔ ဲ ကၽြက္ကၽြက္ညံလာပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ၾကိမ္သာ က်င္းပတ့ဲ ပဲြေတာ္ကို အားေပးၾကဖို႔
ေစာင့္ေနၾကရတာ တစ္ႏွစ္လံုးဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုည ဒီလိုအခါမွပဲ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကရေပမယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ရြာေလးကေသးငယ္တာေၾကာင့္ ပြဲခင္းဆီမွာ သံဆန္းေတးသြားမ်ားကလည္း အတိုင္းသားၾကားေနရပါတယ္။
ရြာမွာက အသံခ်ဲ႕စက္ ေအာ္လံသံစူးစူးသာ ၾကားေနက်မို႔၊ ပြဲခင္းက ေဘာက္စ္ေတြလို
တဒုန္းဒုန္းျမည္ေပးတာၾကီးက ရင္ေတာင္တုန္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ေခတ္ေပၚဂီတနဲ႔ ျမန္မာ့ဆိုင္း၀ိုင္းတို႔
တလွည့္ဆီတီးမႈတ္လိုက္ ၿပိဳင္တူတီးမႈတ္လိုက္နဲ႔ ၿငိမ္းေညာင္းတယ္ဆိုတာထက္ ၾကားရရင္ပဲ
ပြဲခင္းဆီထေျပးလာခ်င္ရေလာက္ေအာင္ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ေနပါတယ္။
ကိုယ္စီကုိယ္စီ လူတိုင္းလိုလို သြားလိုခ်င္ၾကေပမယ့္၊ ဖိုးေက်ာ္မွာေတာ့ မသြားႏိုင္ပါ။ ၿမိဳ႕ၾကီးသူမမေ၀ဆိုတဲ့
ေႏွာင့္ၾကိဳးေလးတြယ္မိေနတာကိုး။ မမေ၀မပါလို႔ကေတာ့ မသြားေရးခ်မသြား။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့
လူၾကီးေတြကေတာ့ သြားခ်င္ၾကမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စကားေလး တစ္ေတာက္ေတာက္
ပဲေလွာ္ေလးတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္။ အေမကေတာ့ မနက္လင္းခါနီးမွ ေနာက္ပိုင္းဇတ္ထုပ္ သြားၾကည့္မယ္
ထင္တယ္။ အန္တီကလည္းစိတ္၀င္စားဟန္မရွိ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အန္တီ့ေပါင္ေပၚေမွးေနတယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနလားမသိ။
ညကလည္း တျဖည္းျဖည္းနက္၊ လမင္းကလည္း တျဖည္းျဖည္းတက္လာတယ္။ ပြဲခင္းဆီမွ
နတ္ပင့္သံမ်ားေတာင္ၾကားေနရၿပီ။ မၾကာခင္ပြဲထြက္ေတာ့မယ္။ မိဇင္တို႔တစ္ေတြလာၾကၿပီးလားလို႔
ေမွ်ာ္ရတာ အေမာ။ သူတို႔တေတြ လူစုေနလို႔ထင္ပါ့ ေပၚမလာ။ ငါ့ကိုမ်ားေမ့သြားၾကတာလားရယ္လို႔
၀မ္းနည္းလာတယ္။ သူတို႔မလာရင္ေတာ့ မမေ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ပဲလက္ဆြဲေခၚထုတ္သြားရမလိုလို။
မမေ၀ကေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနဟန္တူပါတယ္။ သူလည္း ကာလရဲ႕
သမီးပ်ိဳမဟုတ္လား။ ပြဲၾကည့္ခ်င္ေနမွာမလြဲပါဘူး။ အန္တီကလည္း ဒါကို စကားမစ၊ အေမကလည္း
အေျပာရခက္ေနမယ္ထင္ရ႕ဲ ။ အေဖန႔ဥဲ ီးေလးကလည္း ေယာက္်ားသားေတြမို႔ ပဲြန႔ဲမဆိုင္။ ရင္ေမာရပါတယ္
မိဇင္တို႔ေရ။ ျမန္ျမန္လာၾကပါေတာ့ဟ။
အိမ္ေရွ႕ဆီက ကၽြက္စီစီအသံန႔ဲ မိဇင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ အိမ္ထဲ၀င္လာၾကပါေတာ့တယ္။ မိဇင္ကပဲ …
“ ေဒြးေလးေရ ေဒြးေလးတို႔အိမ္ ဧည့္သည္ေတြေရာက္လို႔ဆို ”
“ ေအးဟ့ဲ မိဇင္တို႔ လာလာ ပေဲ လွာ္လာစား၊ ပဲြသြားမလို႔လား ”
“ ဟုတ္တယ္ ေဒြး ေရ၊ ေန႔လည္က ၿမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ေတြ႔လိုက္လို႔ ပြဲလိုက္မလား လာေခၚတာပါ ေဒြး ”
“ ေအးဟ့ဲ မိေ၀ကလိုက္ခ်င္ပါ့မလားမသိ ” မမေ၀ကမလႈပ္၊ လိုက္ခ်င္တယ္ေျပာလိုက္ပါ့လား မမေ၀ရယ္။
ၾကည့္ရတာ အန္တီ့ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေစာင့္ေနတယ္ထင္တယ္။ အန္တီလည္း မေနသာေတာ့
့
“ မိေ၀ကို ၁၀ တန္းေျဖၿပီး ပြဲလိုက္ျပမယ္လို႔ ကတိေပးထားတာ၊ ဒီအိမ္မွာကလည္း
မိန္းကေလးေဖၚကမရွိေတာ့ ” အန္တီက အင္တင္တင္။
“ အို အန္တီကလည္း ကြၽန္မတို႔ ရြယ္တူေတြပါပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္လိုက္ပို႔လိမ့္မေပါ့။ သူအိပ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔
ျပန္လိုက္ပို႔ပါမယ္။ ကြပ္ပ်စ္လည္းထိုးထားတယ္။ ထည့္လိုက္ပါ။ ညၾကီး ဒီမွာ ပ်င္းစရာၾကီး ”
“ မိဇင္က ကြၽန္မတူမေလးပါ။ စိတ္ခ်ရပါတယ္ ”
အေမကပါ၀င္ေျပာတယ္။ ေၾသာ္အေမရယ္ အေမ့သားနဲ႔ေတာင္ စိတ္မခ်တာပါဆိုမွ တူမကို
၀ကြက္အပ္ပါမလားလို႔။
တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကလည္း ဧည့္သည္လာလို႔ ပြဲၾကည့္ခ်င္ရင္ လိုလိုမယ္မယ္ျဖစ္ေအာင္
ကြပ္ပစ္ထိုးၿပီးသားပါ။
“ မိေ၀ လိုက္ခ်င္လိုက္သြားေလ ” အန္တီ့ေလသံက အားမပါလွ။
“ သမီးလည္း လိုက္မယ္၊ သမီးလည္းလိုက္မယ္ ”
ဗုေဒၶါ အငယ္မ ငယ္ငယ္က ဘယ္က ဘယ္လို ႏိုးသြားတယ္မသိ။ သူလည္းလိုက္မယ္ ေအာ္ေနပါေရာ။ အဲဒါမွ
ပ်ားတုပ္တာပဲဗ်ိဳ႕။ အန္တီကေတာ့ အၾကိဳက္ေပါ့။ ၀မ္းသာသံၾကီးနဲ႔
“ ေအးဟ့ဲ ငယ္ငယ့္ပါေခၚသြား၊ သူကေတာ့ ေစာေစာအိပ္မွာ အျပန္ခါေတာ့ ကုန္းပိုးေခၚခ့ဲၾကေပါ့။ ညလည္း
မနက္ေစန႔ဲ သန္းေခါင္ေလာက္က်ျပန္ခ့ ဲ ”
မမေ၀မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ မျမင္ရ၍ ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေတာ့မသိပါ။ အိမ္ေပၚကို ဖေယာင္းတိုင္ေလး
မီးေကာက္ညွိယူၿပီး တက္သြားပါတယ္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ တီရွပ္နက္ေလးနဲ႔ ထမီနက္ေလး၀တ္ၿပီး
ဆင္းလာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေတြဖ်က္ၿပီး အမႈန္႔(သို႔)မိတ္ကပ္တစ္ခုခုလိမ္းထားတယ္ထင္ပါတယ္။
ေဖြးဥေနပါေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ့္လက္ကိုဆြဲလို႔ မိဇင္အုပ္စုနဲ႔ မမေ၀လိုက္သြားေတာ့ တန္းယားေပၚမွ
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနမရထိုင္မရ၊ လိုက္သြားရမလို၊ ေနခဲ့ရမလို
“ သား မိေ၀တို႔န႔ဲ လိုက္သာြ းေလ ”
“ သူငယ္ မင္းမမကို ဂရုစိုက္လိုက္ပါဦး ”
အေမ့မွာသံန႔ဲ အန္တီ့မွာသံ မေရွးမေႏွာင္းထြက္လာတယ္။ အသံမဆုံးေသးဘူး ထိုင္ရာက ထေနပါၿပီ။
မင္းမမဆိုပါလား။ အင္းေလ ကြၽန္ေတာ့္ မမေ၀ပါပဲ အန္တီရယ္ ေစာင္မၾကည့္ရႈရေပးမွာေပါ့ဗ်ာ။
(၁၁) ပခဲြ င္းထေဲ လွ်ာက္လို႔ေလ ေမာင္ၾကီးန႔ ဲ ဆုံသေလေတာ့
မမေ၀တို႔ အုပ္စုေနာက္ကို အေျပးကေလး လိုက္သြားမိပါတယ္။ ပြဲခင္းၾကီးဆီ မေရာက္ခင္လမ္းမွာ
ပြဲခင္းအတြက္ မီးစက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ လမ္းေဘး ၾကံရည္ဆိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား
လင္းထိန္လွ်က္ရွိပါတယ္။ မီးျပာေရာင္ အစိမ္းေရာင္ေတြဟာ ေတြ႔ေနက် အညာညမ်ားနဲ႔မတူ
တမူထူးျခားစြာန႔ပဲ ဲ ကမၻာသစ္တစ္ခုဆီ တနြ ္းပို႔ေနသလိုပါပဲ။ အလွပဆုံးကေတာ့ ေရာင္စုံမီးမ်ားန႔ဲ
ခ်ာလပတ္လည္ေနတ့ဲ ရဟတ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ မစီးစဖူးစီးရလို႔ ေပ်ာ္ေနသူေတြ၊ စီးရင္းက ရင္ေအးလို႔
ေဟးခနဲ ေအာ္ၾကသူေတြ၊ စီးရင္းေၾကာက္လို႔ ငိုတဲ့ကေလးသံေတြနဲ႔ ညံစီေနေတာ့တာပါပဲခင္ဗ်ာ။
ပြဲသြားပြဲလာေတြၾကားမွာ အနက္ေရာင္၀မ္းဆက္ထက္မွာ ေဖြးေဖြးဥအသားအေရေလးနဲ႔ ျပည့္တင္းတင္း
ခႏၶာကိုယ္အလွ ပိုင္ရွင္ေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မမေ၀ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲသြားပြဲလာမ်ားကလည္း
ေငးသြားၾကသလို ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ၾကည့္မ၀ပါ။ အၾကည့္သရမ္းတဲ့ ကိုကိုကာလသားေတြၾကားမွာ
၀န္တိုလိုက္ရတာဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုး ခါးပံုစၾကားမွာ မမေ၀ကို ၀ွက္ၿပီးသာ
ေခၚခ့လဲ ိုက္ခ်င္တယ္။ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ရေအာင္လို႔ေပါ့ေနာ။
ျဖဴလႊတ့ဲ အသားအေရထက္မွာမွ အနက္ေရာင္တီရွက္ေလးကလည္း အပ်ဳိစင္တစ္ေယာက္ရဲ႕
သဘာ၀ေတြကို အတိုင္းသားေဖၚျပေနသလို၊ လမ္းေဘးမီးေရာင္စံုေတြကလည္း အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းကို တေစ့တေစာင္း ေဖၚျပေနၾကပါတယ္။ ဘယ္ညာဟန္ခ်က္
လႊဲတက္အခိုက္အတန္႔ေလးဟာ တင္းျပည့္တဲ့ ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ကို ထင္းခနဲေပၚျပသလို၊ မၾကီးမေသး
တင္ပါးတစ္စံုကလည္း နိမ့္တံုျမင့္တုံ ၿငိမ့္ေညာင္းလႈပ္ရွားေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ခပ္ဆိုးဆိုးကာလသားေတြက
မမေ၀အနားကပ္ခ်င္လာဟန္ရွိတာေၾကာင့္ မမေ၀နားကို ကြၽန္ေတာ္တိုးကပ္ေလွ်ာက္မိပါေတာ့တယ္။
ပိုင္ရွင္ၾကီးန႔လဲ ို႔ ဆလို ိုခ်င္တာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖ်ားေတြ ေျမၾကီးက လြတ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုသာ
အျမဲအတူေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုရင္ ကမၻာပဲပတ္ရပတ္ရေပါ့ေလ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မမေ၀ကို
ေစာင္းင့ၾဲကည့္လိုက္တိုင္း မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က မမေ၀မ်က္လုံးေလးေတြက ပိုရန္ေကာရယ္လို႔
မ်က္ေစာင္းထိုးေနတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ကလည္း ေတာထဲမွာ
အခြင့္အေရးယူတယ္။ အခုလည္း လူေတြၾကားမွာ ေဘးကပြတ္ကပ္ အသားယူတယ္။
ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြကလည္း ပါေသး။ အေပါင္းအေဖၚေတြနဲ႔ကလည္း ေပါင္းၾကံေသး။ အေတာ္ဆိုးတဲ့
ကြၽန္ေတာ္ပါလားဗ်။ ခ်စ္လို႔ဆိုးတာပါဗ်ာ။ မုန္းရင္ ဓားနဲ႔ထိုးမွာေပါ့လို႔။
မိဇင္တို႔တေတြကလည္း အလိုက္သိတယ္။ မမေ၀လက္က ငယ္ငယ္ကို မသိသာ သူ႔တို႔ဘက္ေခၚသြားတယ္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ လမ္းေဘးေငးရင္း သူ႔အစ္မကို သူေမ့ေနေလရဲ႕။ ငယ္ငယ္မရွိေလေတာ့ မမေ၀လက္ေလး
လြတ္သြားေတာ့ မမေ၀တစ္ေယာက္ မေနတတ္ျဖစ္ရွာေတာ့မယ္ဟဲ့လို႔ ေတြးၿပီး မမေ၀လက္ကို
ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ မမေ၀ေတာ့ နည္းနည္းရွက္ႏိုးႏိုးပံု ျဖစ္သြားတယ္။
လူအုပ္ထမဲ ွာ ေရာက္ရင္ေတာ့ (လူမျမင္လယြ ္တ့ေဲ နရာမွာေတာ့) ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို မမေ၀
တင္းတင္းျပန္ဆုပ္တယ္ဗ်။ အဲလိုအခ်ိန္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ၾကီး ေပါက္ထြက္မတတ္ ေပ်ာ္ျမဴးရတဲ့
အခ်ိန္ပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ဟာ လူကြယ္ရာက်မွ အစြမ္းျပတတ္သလားဗ်ာ။
ေယာက်္ားေလးေတြအခ်စ္ကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ရဲတင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ပြဲခင္းထဲကို တိုး၀င္ရင္း
တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အရမ္းလူၾကပ္တယ္ခင္ဗ်။
တစ္ေနရာမွာေတာ့ ကာလသားလူပ်ိဳတစ္သိုက္နဲ႔ ထပ္တိုက္ဆံုၾကေတာ့တယ္။ လူပ်ိဳေတြဆိုတာကလည္း
လက္သရမ္းတတ္တယ္မဟုတ္လား။ မမေ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ကာကြယ္မွရမယ္။ သရမ္းခ်င္းသရမ္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ
သရမ္းမွ သင့္မယ္ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ သူတို႔လူသိုက္ကို မိဇင္တို႔အုပ္စု ဘယ္လို
ျဖတ္သာြ းလိုက္တယ္မသိပါ။ မိဇင္ ဆသဲ ံသ့သဲ ့ဲေတာ့ ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်။ အေတာ္ဆိုးပါလား
ကိုအညာသားတို႔ေရ။
ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ မမေ၀အလ႔မွဲ ွာေတာ့ သူတို႔လူသိုက္န႔ဲ လက္တစ္ကမ္းေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ
မမေ၀ကိုယ္လံုးေလး ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ရင္ခ်င္းအပ္ထားလိုက္ေတာ့
မမေ၀အေပၚပိုင္းကို ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႔ လံုျခံဳသြားေစပါတယ္။ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး လက္ေတြကို
မမေ၀တင္ပါးေနာက္ ကာဖက္ ဖက္ထားလိုက္ျပန္ေတာ့ မိန္းမငယ္ေလးေနာက္ပိုင္းပါ
လံုျခံဳသြားေစတယ္မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ ပိုမိုလံုျခံဳေစတာကေတာ့ ခါးခ်င္းအပ္ထားတာပါပဲ။ လံုျခံဳေစခ်င္လို႔
ထပ္ကပ္ထားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အငယ္ေကာင္ေၾကာင့္ မလံုမျခံဳျဖစ္သြားေစပါတယ္။ သူနဲ႔လိုက္ဖက္ရာ
ဆန္႔က်င္ဖက္တစ္ခုဆီ ဇြတ္တိုး၀င္ေနပါတယ္။ မသိဆိုးရြား မိုက္လံုးထြားပါလား ငါ့ေကာင္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ က်ိန္ဆဲမိတယ္။ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ေရခ်ိဳးအျပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတို ၀တ္ဖို႔
ေမ့လာခ့တဲ ာကိုးဗ်။ ခုေတာ့ မမေ၀ခင္ဗ်ာ ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသလိုပဲ။ အ ကာလ
ညအခါဟာ အေမွာင္ထု အမိုက္ေမွာင္ၾကီးစိုးသလို ဆန္႔က်င္ဖက္သဘာ၀ေတြ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပါင္းစည္းဖို႔လည္း
ကူညီတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူကိုျမင္ၾကေတာ့ ကိုကိုကာလသားမ်ား ရွဲသြားၾကတယ္။
“ မိုက္တယ္ေဟ့ ” “ ရွယ္ပဲ ” “ အားက်သကြာ ” “ အဲလူၾကီးကို မယံုပါနဲ႔ ” “ ညီမေလး မွားမယ္ မွားမယ္ ”
စသျဖင့္ အသံေတြညံေအာင္ အားေပးၾကပါေတာ့တယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ထပ္
လူပ်ိဳအုပ္ေတြ ေတြ႕လိုက္ပါဦးဟလို႔ စိန္ေခၚေနမိတယ္။
“ လူအုပ္ကျဖင့္ မရွိေတာ့ဘူး၊ လႊတ္ေတာ့ ကိုလူပ်ိဳ ”
မမေ၀ေျပာမွပဲ လႊတ္လိုက္ရတယ္။ မိဇင္တို႔ အုပ္စုေတာင္ ေတာ္ေတာ္လိုက္ရွာလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ မိဇင္တို႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ လူစုခြဲၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ အကုန္လံုးကို မုန္႔၀ယ္ေကြၽးရမယ္။ မိဇင္က
ငယ္ငယ္လက္ဆြဲၿပီး သူတို႔ကြပ္ပ်စ္ေပၚတက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ တက္လိုက္ေတာ့
မိဇင္တို႔ ဧည့္သည္ေတနြ ႔ပဲ ါ လူက်ပ္ေနပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္က ကြပ္ပစ္ေလးကို သြားသတိရတယ္။ မမေ၀နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္
ႏွစ္ေယာက္တည္းသြားခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ့္ကို မေခၚခ်င္ဘူး။ မိဇင္သာ ငယ္ငယ့္ကို ေခၚထားရင္ ေကာင္းမယ္။
မိဇင္နားကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။
“ မိဇင္ အဒဲ ီကေလးမ နင္န႔ထဲ ားခ့မဲ ယ္။ ငါ မမေ၀ကို ငါတ့ ို႔ကြပ္ပစ္ေခၚသြားမလို႔ ”
“ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဖိုးေသာင္းလာမွာေလ။ ဒီကေလးၾကီးနဲ႔ ”
ေၾသာ္ … ခုမွသိတယ္ ဟုိဘက္ရြာက ဖိုးေသာင္းနဲ႔ မိဇင္က ဇာတ္လမ္းကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ရြာနီးတယ္။
ဘယ္ပေဲြ တ႔ေြ တ႔ရြ သမို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ရေတာင့္ရခဲ။
“ နင္တို႔က ဘယ္ခ်ိန္ေတ႔ေြ တ႔ပြ ါဟာ။ ငါက အခုလိုတုန္းမွ ။ ေနာင္ဆို မေသခ်ာဘူး ”
“ ကေလးက သူ႔အမ မရွိရင္ ငိုမွာေပါ့။ သူအိပ္မွသြားေလ ”
“ ေအးေအး ” ကေလးအိပ္ေအာင္ေစာင့္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ မမေ၀ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့
မ်က္ႏွာတည္တည္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလို႔လဲစဥ္းစားမရဘူး။
“ မမေ၀ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေနမေကာင္းဘူးလား ”
“ အခုမွ လာမေမးန႔ ဲ ဟိုဘက္ကေကာင္မေလးပဲသြားေမး ” ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မိဇင္မၾကားလို႔။ သိၿပီ
မိဇင္န႔ကဲ ၽြန္ေတာ့္ကို သ၀န္တိုေနတာကိုး။ ၾကိတ္ၿပီးရယ္မိတယ္။
“ သူပဲ မမေ၀ကို ကူေခၚထုတ္တာေလ။ သူ႔မွာရည္းစားရွိတယ္ဗ်။ ရည္းစားက ဒီညလာမွာ။ ခုနက မမေ၀ကို
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြပ္ပစ္ေခၚဖို႔တိုင္ပင္တာ။ ငယ္ငယ္အိပ္မွ သြားၾကေလတဲ့ ”
အစ္မေတာ္က ဒီလိုရွင္းျပမွ ဘ၀င္က်တယ္။
မၾကာမီ ဇာတ္ပြဲက ေအာ္ပရာေခၚဇတ္လမ္းတိုေလး စပါတယ္။ ေစတုတၱရတိုင္းေတြ မူးမတ္ေတြနဲ႔
ငုိခ်င္းေတြပါ ပါတာေၾကာင့္ ငယ္ငယ္လည္း ေမွးစင္းစင္းျဖစ္လာဟန္ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္အိပ္ပါေစ
ဆုေတာင္းရတာလည္း အေမာ။ မမေ၀ကေတာ့ ေအာ္ပရာကိုပဲ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ခမ်ာ ငယ္ငယ့္ကို ခိုးၾကည့္ေနရတာနဲ႔ ေအာ္ပရာလည္း ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။
ေအာ္ပရာၿပီးေတာ့ ဒုန္းဒုန္းဂြမ္းဂြမ္း စတိတ္ရႈိးစလိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္ေခါင္းေထာင္လာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်လို႔ သက္ျပင္းနဲ႔ခ်ရင္း ေခါင္းငံု႔မိပါတယ္။ မမေ၀က ဒါကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္
ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားသြားတယ္။ မမေ၀က ေမးလာပါတယ္။
“ ဘာလို႔လဲ ”
“ ငယ္ငယ္မ်က္လံုးျပဴးလာလို႔ ” မမေ၀က အသံမထြက္ဘဲ ရယ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေလးကို ဆုပ္ၿပီး
တိုးတိုးေျပာတယ္။
“ ပြဲေကာင္းေကာင္းၾကည့္ပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပြဲပဲ ဘယ္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ရတယ္လို႔ ေစဒကတက္ခ်င္ေနမိတယ္။ စိတ္ညစ္တာပဲ
သိတယ္ဗ်ာ။ မမေ၀ကေတာ့ မၾကည့္ဖူးလို႔လားမသိ၊ ဇာတ္ပြဲဆီလည္းေငးလိုက္၊ ကြၽန္႔ေတာ့ဖက္ကိုလည္း
လွည့္ၾကည့္လိုက္။ ၿမိဳ႕သူေလးခမ်ာ ပြဲမၾကည့္စဖူးၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အကလိခံရပံုကေတာ့ ခ်စ္အာ႐ံုဆိုတဲ့
သီခ်င္းေလးလိုေပါ့ေနာ္။
♫ ကၽြန္မရ႕ဲ ျဖစ္ပုံ ♫ ျဖစ္ပုံ အဆန္းစုံ ♫ ပြေဲ စ်းတန္းေလွ်ာက္မိေတာ့ ♫ ေမာင္ၾကီးန႔ဲ ဆုံသေလေတာ့ ♫
ျမင္ျမင္ခ်င္းအသိ ♫ ေမာင္ၾကီးအၾကည့္ ကလိေနပုံ ♫ ပ်ဳိေလးမိေရႊဘ၀င္ ♫ တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္လို႔တုန္ ♫
ျမန္လွခ်ည္ရ႕ဲ ခ်စ္မိတ့ ဲ ခ်စ္အာ႐ုံ ♫
♫ ခ်စ္အာရုံ MP-3 ♫
(၁၂)ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းတ့ဲ တူေမာင္မယ္
ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ မိဇင္တို႔နားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔
လက္ခေမာင္းေတာင္ ထခတ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ပိုေပ်ာ္ရသူက မိဇင္ျဖစ္မည္။
ဘယ္ခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိတ့ဲ ဖိုးေသာင္းရင္ခြင္ထဲ ယို႔ယို႔ေလးပုံက်ေနၿပီ။ ေဘးကလူေတြကလည္း
ပြဲကိုပဲအာရံုေရာက္ေနၾကတယ္ေလ။ ဖိုးေသာင္းရဲ႕ လက္ေတြလည္း လူပ်ိဳလက္၀က္အၿမီးျဖစ္ေနဟန္ရွိတယ္။
ေဘးလူပင္ မျမင္ႏိုင္ေလေသာ ကိုယ္ေပ်ာက္လက္စၾကာ္ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။
ဘာပျဲဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္န႔မဲ မေ၀သည္လည္း ခ်စ္ဗိဗၼာန္ေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔တယ္တယ္လို႔
လိုရာေတြးလိုက္တယ္။ မမေ၀ကိုဆြဲေခၚၿပီး ပြဲခင္းေရွ႕ပိုင္း ညာယြန္းယြန္းကို သြားဖို႔ျပင္ရပါတယ္။ ကြပ္ပ်စ္ကို
သူ႔ထက္ငါလုထိုင္စဥ္က အေရွ႔ဖက္ကိုရခ့ေဲ သာ္လည္း အလယ္ပိုင္းမွာမရခ့ဲပါ။ ဒီလိုျဖစ္ခ့ဲတာက
ပိုေကာင္းသလိုလိုပင္။ အခုလိုလူၾကပ္ပုံန႔သဲ ာ ပြဲခင္းလယ္ကိုျဖတ္ရရင္ လူေတြၾကား
တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမွာ ရွက္စရာၾကီးပါ။ ထိုင္ေနသူေတြၾကား မားမားေလွ်ာက္ရမွာၾကီးက
ေက်ာမလံုလွ။
မမေ၀ကို ေခၚၿပီး ပြခဲ င္းျပင္ထကြ ္လာခ့ပဲ ါတယ္။ အလာလမ္းတုန္းကလို ကာလသားလူပ်ိဳစုမ်ားမရိွေတာ့ပါ။
အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ပြဲခင္းထဲမွာ ေနရာအသီးယူၿပီး မိမိႏွစ္သာရာ လံုမပ်ိဳေတြဆီမွာ ခ်စ္ေရးဆုိတာ၊
အခြင့္အေရးယူတာေတနြ ႔ဲ ေပ်ာ္ျမဴးသူက ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကမယ္။ အဆင္မေျပလို႔ ႏွင္ခံရသူေတြ၊
ႏွင္တုန္းမသာြ းမိလို႔ အပ္ခ်ိတ္န႔လဲ က္ေဖာက္ခံရသူေတလြ ည္းရိွမယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ ထေအာ္ဆဲၿပီး
ပါးဘယ္ျပန္ညာျပန္ အရိုက္ခံရတတ္ပါေသးတယ္။ အရွက္လည္းကြဲ ပါးလည္းကြဲမယ့္ကိန္းမို႔ ဇရွိတဲ့
မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ့ ကိုလူပ်ိဳတို႔ ေရွာင္ရေလသည္။
ပြဲခင္းကိုေဖါက္၀င္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ဆီအေရာက္မွာေတာ့ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း
ေဘးက၀င္ထိုင္သူမ်ားန႔ျဲပည့္ေနပါတယ္။ ကြပ္ပစ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရွာလိုက္ရတယ္။ မမေ၀လည္း
ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ လူၾကားထဲရပ္ရလို႔ စိတ္ညစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကြပ္ပ်စ္ပါလို႔ ေျပာေတာ့
တက္ထိုင္ေနသူမ်ား ဖယ္ေပးၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မ်က္လံုးေတြကေတာ့ စူးစူးရဲရဲ သိလိုစိတ္ေတြနဲ႔။
ကြပ္ပစ္တစ္လံုးစာဖယ္ေပးတာမဟုတ္။ ေရာက္လာေသာ ႏွစ္ေယာက္စာ ႏွစ္ေနရာသာျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္မသိေသာ တျခားရြာသူမ်ားျဖစ္ဟန္ရွိတာမို႔ နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တျခားရြာကမို႔
ပြဲခင္းအစြန္သာ ေနရာရတာျဖစ္ပါမယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရာ မမေ၀ပါ ၿပိဳင္တူဆိုသလို ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မမေ၀
ဘယ္ဘယ္မွာထိုင္လိုက္မိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြလည္း ဇာတ္ပြဲစီအာရံုေရာက္သြားၾကဟန္ရွိပါတယ္။
ထိုင္လို႔မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ညာလက္က မမေ၀ကို သိမ္းဖက္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးဘီ၀ဲယာကို
မလံုလို႔ၾကည့္မိေတာ့ ရြယ္တူကေလးမတစ္ေယာက္က ပြဲကိုမၾကည့္ဘဲ မမေ၀ကို ေငးေနတယ္။
နည္းနည္းေတာ့ အေနၾကပ္သြားခ့ပဲ ါတယ္။ ညာဘက္လက္ျပန္ သိမ္းရေလာက္ေအာင္ထိေတာ့
မတုန္လႈပ္ေပ။
တကယ္ေတာ့ မမေ၀ရဲ႕ အလွဟာ ဟိုေကာင္မေလးေငးမယ္ဆိုရင္လည္း ေငးစရာပါ။ ဇာတ္စင္ေပၚက
မင္းသမီးေလးမ်ားဟာ ေခတ္မီဆလိုက္မီးေရာင္ မာက်ဴရီေအာက္မွာသာ ေဖြးျဖဴလွပႏိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္တယ္။
မမေ၀ကေတာ့ ပင္ကိုယ္အသားအေရေၾကာင့္ ဇတ္စင္မွထြက္လာေသာ မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာက္ေအာက္မွာပင္
ေဖြးႏုေနပါေတာ့တယ္။ ေငးေနတ့ကဲ ေလးမလည္း ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူေၾကာင့္ မမေ၀ကို
ၾကာၾကာမေငး၀ံ့ရွာေတာ့။ မမေ၀န႔ဲ ပါးခ်င္းပူးကပ္ထားလိုက္တယ္ေလ။
ဖက္ထားရင္းကေန မမေ၀ဗိုက္သားေလးကို လွ်ိဳႏႈိက္ပြတ္ႏွယ္ေနမိတယ္။ ၀ါဂြမ္းေလးေတြကို ထိေတြ႔ဖူးတယ္။
ပိုးဖဲကတၱီပါေလးေတြ ကိုင္ၾကည့္ဖူးတယ္။ ထိုထိုေသာအရာမ်ားရဲ႕ ႏူးညံ့မႈႏွင့္ မမေ၀ရဲ႕ အသားစိုင္ေလးမ်ား
ႏူးညံ့မႈတို႔သည္ လားလားမွမဆိုင္။ မမေ၀ရဲ႕ အသားအေရေလးမ်ားဟာ ထိေတြ႔မိေသာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို
ျပန္မရုတ္သိမ္းႏိုင္ေအာင္ ဆြဲငင္ထားသလိုမ်ိဳး ထင္ရပါတယ္။
ဇာတ္ပြဲမွလည္း ျမန္မာပိုင္းေတးဂီတအစီအစဥ္ တင္ဆက္ေနၿပီး မာမာေအးရဲ႕ ဘယ္သူေတြရူးေနလဲ
ဆိုတ့သဲ ီခ်င္းပါ။
♫ လိႈက္လကိႈ ္ကယ္ ဖိုအသည္းန႔ဲ ♫ ရိႈက္ရိႈက္သာ ငိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕ ♫ မိန္းမသားမို႔ဆင္ျခင္ရာသည္ ♫
အခ်စ္ဦးသခင္ရ႕ဲ မျပစ္ဘူးအထင္န႔ဲ ♫ ၾကင္ခ့ဲ မင္ခ့ဲ ခ်စ္ခ့ဲပါသည္ ♫ ယုံခ့ဲ ပုံခ့ဲ အျပံဳးန႔ဲကမၻာတည္ ♫
အမုံးဆိုတာေ၀လာေ၀း ♫ ဒို႔ႏွစ္ကိုၾကင္သည့္အေရး ♫ ၾကားေလေသြးမွာစိုးမိသည္ ♫ ခ်စ္ပင္ ခ်စ ္မိုး
ခ်စ္စပ်ိဳးခ့သဲ ည္ ♫
♫ ဘယ္သူေတရြ ူးေနလဲ MP-3 ♫
သီခ်င္းသံေလးန႔ ဲ ရင္ထေဲ အးေနပါတယ္။ တစ္ခုခုလြမ္းခ်င္သလိုလိုန႔ဲ မမကိုယ္ေလးကို
တင္းတင္းဖက္ထားမိတယ္။ မမေ၀လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔
မမေ၀ကို ေပ႔ထြ ားၿပီး ညာဘက္လက္က မမေ၀ ကိုယ္ေလးေပၚ တင္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို
ေမာ့ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ ညာဘက္လက္ေလးကို မမေ၀လာဆုပ္နယ္ေနတယ္။ မမေ၀မ်က္ႏွာေလးကို
မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ စိုက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ မမေ၀မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း မမေ၀ တစ္ေန႔ၿမိဳ႕ၾကီးကို
ျပန္သြားမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး မ်က္ရည္၀ဲလာမိတယ္။ သီခ်င္းေၾကာင့္လား ခံစားမႈႏုနယ္တဲ့
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေၾကာင့္လားမသိပါ။ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲ တက္လာတယ္။ မမေ၀ကလည္း ျမင္ျဖစ္ေအာင္
ျမင္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခုခုေျပာတယ္။ မၾကားရလို႔ မမေ၀ပါးစပ္နားကို
နားကပ္နားေထာင္လိုက္တယ္။ ေလသံေလးနဲ႔ေမးတယ္။
“ ဘာလို႔ငိုတာလဲ ေမာင္ေလး ”
“ မမေ၀ၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ”
“ ေမာင္ေလးရယ္ ”
မမေ၀ရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေလးၾကားလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေ၀့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို
မ်က္ေတာင္ပုတ္သိမ္းဖို႔ ဇာတ္ပြဲဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရုတ္ဆိုသလို မမေ၀
ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းကို လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးကို ဆြဲနမ္းလိုက္တယ္။
“ မမေ၀လည္း ေမာင္ေလးကို လြမ္းေနမွာပါ ” လို႔လည္း တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာတယ္။ ဒီအသံေလးေလာက္
ႏွလံုးသားကို ခ်ိဳၿမိန္ေစတာ မၾကံဳဖူးပါ။
“ ပြဲထၾကည့္ပါလား မမေ၀ ”
“ ဟင့္အင္း ”
ေခါင္းေလးခါျငင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပြဲမၾကည့္ခ်င္ပါ။ မ်က္ရည္မ်ားအတြက္
ကာဗာယူျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးလံုးရဲ႕ နားထဲမွာ ဇာတ္ပြဲဆီက သီခ်င္းသံမ်ားသာ
လက္ခံႏိုင္စြမ္းဟန္ရွိပါတယ္။
မမေ၀ရဲ႕ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ငံု႔နမ္းေနမိတယ္။ ေဘးကလူမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ဂရုမစိုက္သလို
မမေ၀ကလည္း သူတို႔ကို ရွိတယ္မထင္ပါ။ မမေ၀က သံုးေလးရက္ပဲ ေနမွာကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့ အေ၀းကို
ျပန္သြားၾကမွာ။ ဒီဇာတ္ပနဲြ ႔ ဲ ဒီေတာသားဆိုတာ တိုက္ဆိုင္လို႔ေတာင္မွ သတိရႏိုင္ပါ့မလား မမေ၀ရယ္။
ခဏတာေတ႔ြ ခဏတာၾကိဳက္ ခဏာတာအခ်ိန္ေလးန႔ဲ ေမ့သြားမွာ ေၾကာက္ပါတယ္ မမေ၀ရယ္။
မမေ၀ရ႕ဲ ၾကည္လ့လဲ ့ဲ မ်က္၀န္းေလးဒဏ္ကို ၾကာရွည္ခံစားႏိုင္စြမ္း ကြၽန္ေတာ့္မွာမရိွပါ။ ဖိုမစိတ္မ်ား
ႏိုးၾကားလာပါတယ္။ တီရွက္ေလးေအာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့ညာလက္ေလး လႈပ္ရွားလာပါတယ္။
ကမၻာ့ဆြဲအားေၾကာင့္ထင္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ညာလက္ေလး ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းက်လာပါတယ္။
နိမ္ဆင္းသြားလိုက္တာ မမေ၀ရဲ႕ ထမီနက္ေလးထဲကို ရဲရဲတင္းတင္းျဖတ္သန္းတိုး၀င္သြားပါတယ္။
မမေ၀လက္ႏွစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ့္လက္ေလးကို လွမ္းဆြဲတားထားပါတယ္။ ေခါင္းေလးယမ္းရင္း
ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုလွမ္းေျပာလိုဟန္ပါ။ နားကပ္နားေထာင္လိုက္ေတာ့
“ အဲဒါက မေကာင္းပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္ ”
မမေ၀ေလသံေလးက ရွတတန႔ဲ ရင္ဖိုေနတာကို မထိန္းထားႏိုင္သလိုလိုပါ။ မေကာင္းဘူးမတားပါန႔ဲ
မမေ၀ရယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ရင္ထဲကေအာ္ေနရင္း မမေ၀ကို ေခါင္းခါျပမိတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့
မဖ်က္စီးလိုပါဘူး မမေ၀ရယ္။ မမေ၀လို ၿမိဳ႕သူေလးရဲ႕ အင္အားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္လို အၾကမ္းအတမ္း ရြာသားရဲ႕
လက္ကို တားဆီးႏိုင္ျခင္းမရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအာက္ကို စုန္ဆင္းသြားပါတယ္။
ခပ္က်ပ္က်ပ္ အဆီးအတားတစ္ခုက အတြင္းခံေဘာင္းဘီထင္ပါတယ္။ ေဘာင္းဘီေလးေအာက္
လွ်ဳိ၀င္သြားေတာ့ ခပ္ရွရွအေတြ႕အထိေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါဘာလဲ ဆိုတာ
ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္မမေ၀။ ကြၽန္ေတာ္ဆို မႏွစ္တည္းက ေရးေရးေပၚလာတယ္ေလ။ အဲဒီတည္းက
ေဘာင္းဘီတိုေလး ခံ၀တ္ခ့တဲ ာ ဒီေန႔မနက္တိုင္ပါပဲ။ ဒီညကေတာ့ ေမ့ခ့ဲတယ္ဗ်ာ။
တစ္လက္မေလာက္ ေရွ႕ကိုတိုးရတာ စိတ္ထဲမွာႏွစ္ခ်ီၾကာေနသလိုပါပဲ။ မမေ၀ရဲ႕ ဆြဲဖမ္းထားတဲ့
လက္မ်ားဟာ ေလ်ာ့က်လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြလည္း အရမ္းျပင္းထန္လာသလို ညီငယ္ခမ်ာလည္း
မ်က္ရည္ေတနြ ႔ ဲ ေစးထန္းလာပုံရပါတယ္။ ရလိုမႈတစ္ခုအတြက္ ငိုေကြၽးေနရဟန္ပါပဲ။ မမေ၀ရဲ႕ ေက်ာျပင္က
ေအာက္ကေန က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ သူရန္စ ေနပါေတာ့တယ္။
ေရွ႕တစ္လက္မေလာက္ အေျမွာင္းလိုက္ေလး ထိုးဆင္းသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ မမေ၀ရဲ႕ အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆံုး
အမွတ္အသားတစ္ခုကို စမ္းမိပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးကေတာ့ အရႈပ္အရွင္းမရွိေတာ့ပဲ
တသီးတသန္႔ေလးတည္ရွိေနပံုရပါတယ္။ ဘာေလးလဲ သိခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ ပြတ္သပ္ကလိေနမိပါတယ္။
မမေ၀ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ လႈပ္ေနတယ္။ တစ္ခုခုေျပာမလား နားကပ္ေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ဘာမွေျပာမေနပါလား။ မမေ၀ရဲ႕ ပါးေလးေတြကို ပါးခ်င္းကပ္ၾကည့္ေတာ့ ေႏြးေနသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း
အမွတ္အသားေလးကို ၾကမ္းၾကမ္းေလးပြတ္မိတယ္။ မမေ၀ခါးေလးေတြ မသိမသာေလး
ေကာ့တက္လာတယ္။ အေတ႔အြ ထိေၾကာင့္ပဲလို႔ သိပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းန႔ဲ
ကြၽန္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ခြၽဲက်ိက်ိစိုတက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ညီငယ္လို ေတာင့္တမ်က္ရည္ပဲ
ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
စိုစိုခြၽဲက်ိက်ိေလးေတြရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလ်ာက္ ထိုးဆင္းၾကည့္ေတာ့ ေျမာင္းကေလးရဲ႕ တစ္ေနရာ
ဟိုးေအာက္ဖက္ဆီမွာ တြင္းေလးတစ္ခုရွိေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ခလယ္ေလးေတာ့ ၀င္ဆန္႔ပါတယ္။
ဒီအေပါက္ကေလးဟာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အဂၤါဇတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ညီငယ္ေတာင့္တတာလည္း ဒီေနရာပဲျဖစ္မည္။ ခုဆို ညီေလးခမ်ာ ငိုရလြန္းလို႔ ထင္ရဲ႕
တရိႈက္ရိႈက္န႔ဲ တတုတ္တုတ္ခုန္ေနေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက မမေ၀ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းတင္းၾကီးဖက္ထားပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြဟာလဲ အလိုက္သင့္ေလး ကစားေနပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ လက္ထဲမွာ အရည္မ်ားနဲ႔
ျပည့္လာတယ္ထင္မိပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွသည္ လက္ဖ၀ါးတိုင္ စိမ္းစီးလာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ေအာင့္အီးမထားႏိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့ဆီးစပ္မ်ားဟာလည္း
ေတာင့္တင္းေအာင့္တက္လာပါတယ္။ ပြင့္ထြက္သြားေတာ့မယ့္ ေရပိုက္တစ္ခုလို
ထြက္လုထြက္ခ်င္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ျပဇာတ္ၿပီးလို႔ ဇာတ္စင္မွ ဆလိုက္မီးမ်ား ပရိသတ္ဖက္လွည့္ကာ ၅ မိနစ္မွ်နားမည့္
အေၾကာင္းေၾကညာပါတယ္။ ဘာျပဇာတ္ ဘာအေၾကာင္း ဘယ္မင္းသား ဘယ္မင္းသမီးရယ္လို႔
ကြၽန္ေတာ္မသိလိုက္ပါ။ နားထဲမွာေတာ့ ေသနတ္သံေတာ့ ခဏခဏၾကားမိသလိုလို။ အံုၾကြေနတဲ့
လူေတနြ ႔ဲအတူ မမေ၀ကိုေခၚၿပီး ဇာတ္ခုံေနာက္ဖက္ ေတာစပ္ကို ေခၚသြားမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုသြားမွလည္း ကြၽန္ေတာ့္အလိုျပည့္မယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ားကိုလည္း မမေ၀
သူ႔လက္ကိုင္ပု၀ါေလးန႔ဲ သုတ္ေပးပါတယ္။
ႏွစ္ေယာက္သား ပြဲခင္းအျပင္ဘက္ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြဆီ အရင္ထြက္လိုက္ၾကပါတယ္။
အလို ………..
ေရွ႕၀ါးတစ္ရိုက္ခန္႔မွာ ပခဲြ င္းဆီလာေနတ့ဲ အေမန႔ဲအန္တီ့ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ရင္ထဲဒိန္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး မမေ၀လက္ကိုပါလႊတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကံဆိုးလိုက္ေလျခင္းလို႔လည္း
၀မ္းနည္းသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္သြားလို႔ အန္တီကြက္ကနဲ မ်က္စိပ်က္သြားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ထြက္ေျပးလို႔မရပါ။ တကယ္လို႔ ငယ္ငယ္ပါ ေဘးကပါေနရင္ ေတာ္ေသးတယ္။
ေခါင္းေတြေတာင္ ပူထူကုန္ပါတယ္။ မမေ၀ေတာ့ မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမယ္မသိ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
ဆိုးခ်က္ကယ္နာ ဆိုသလို ပါလားေနာ္။
“ ငယ္ငယ္ေရာ သမီးတို႔ခ်ည္း ဘာထြက္လုပ္တာလဲ ”
“ အန္တီ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေၾကာ္ထြက္၀ယ္တာပါ။ အခုျပန္ခါနီး လူကြဲမွာစိုးလို႔ ငယ္ငယ္တို႔ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး
အေၾကာ္ထြက္၀ယ္တာ ”
“ ေအး အေၾကာ္၀ယ္ၿပီး ငယ္ငယ့္ေခၚခ့ ဲ ”
“ ဟုတ္က့ ဲ ”
အေၾကာ္ေလးသြက္သြက္၀ယ္ၿပီး ငယ္ငယ့္ကို၀င္ေခၚပါတယ္။ မမေ၀ကေတာ့ အန္တီနဲ႔ အေမ့နားမွာ
က်န္ခ့ပဲ ါတယ္။ ငယ္ငယ္မွာလည္း ႏိုးေနၿပီး မိဇင္တို႔လည္း ျပန္ဖို႔ျပင္ေနပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့
အံၾသသြားတယ္။ မိဇင္က ညလံုးေပါက္ ၾကည့္ေလာက္တယ္ထင္ထားတာ အခုျပန္မယ္လုပ္ေနတာကိုးလို႔။
မိဇင္လက္ထဲ ၀ယ္ခ့သဲ မွ် အေၾကာ္ေတထြ ိုးေပးလိုက္တယ္။ အေၾကာ္စားခ်င္စိတ္လည္း မရိွေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
“ ဧည့္သည္ေတကြ အိပ္ခ်င္လို႔တ့ ဲ လိုက္ပို႔မလို႔၊ နင့္ဧည့္သည္ကေရာ ”
မိဇင္ေမးတာ မေျဖအားပါ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ ငယ္ငယ္ကို ဆြဲၿပီး အန္တီတို႔ဆီေခၚလာပါတယ္။
မိဇင္ကလည္း ေယာင္နနန႔ ဲ ဧည့္သည္ဦးေဆာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာတယ္။
အန္တီ့ဆီေရာက္ေတာ့ အန္တီပါ ျပန္လိုက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ မမေ၀လည္း လူမိတဲ့ အျဖစ္မို႔
ရွက္ေနဟန္တူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကေတာ့ မထူးေတာ့ပါ။ မိဇင္တို႔လည္း အနားေရာက္လာပါတယ္။
“ ကြၽန္မတို႔လည္း အတူျပန္မွာေလ ” မိဇင္က အန္တီ့ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနပါတယ္။
“ အုပ္စုေတာင့္သားပဲ ကေလးေတြခ်ည္းလႊတ္လိုက္ပါ့လား အၿငိမ့္စေတာ့မယ္။ မိုးလင္းမွ က်ဳပ္နဲ႔အတူျပန္ေလ
”
အန္တီလည္း နည္းနည္းေတြသြားဟန္ရွိပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း အၿငိမ့္ႏွစ္ပါးသြား၊ တစ္ဖက္ကလည္း
သမီးအပ်ိဳေပါက္။ မိဇင္တို႔အုပ္စုေရာ ငယ္ငယ့္ေရာပါတာေၾကာင့္ စိတ္ခ်သြားဟန္ေပၚၿပီး
“ ေအး အိမ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းျပန္ၾက ”
လို႔မွာပါတယ္။ ေၾသာ္ ဘယ္၀င္မွာက်လို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အေမက အန္တီ့ကို ပြဲခင္းက
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကြပ္ပ်စ္ဆီသြားပါေတာ့တယ္။ အစလာတည္းက တိုင္ပင္လာဟန္လည္းရွိပါတယ္။
လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရသူက ကြၽန္ေတာ္ပါ။ မိဇင္က အေၾကာ္ထုတ္ေျဖ
ၾကိတ္ေနပါတယ္။ မမေ၀ကိုလည္း ေကြၽးပါတယ္။ မမေ၀ကမစားပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စားဖို႔ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘာသတိရတယ္မသိ၊ သူကိုယ္တိုင္ မိဇင္လက္ထဲက ဘယာေၾကာ္ေလးႏႈိက္ေကြၽးပါတယ္။
လက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ဆီပါ။ ေၾသာ္ ဟုတ္တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြ ညစ္ပတ္ေနတာကိုး။
ေမးဆက္ၿပီး မမေ၀စားပါ့သေဘာလုပ္ျပတယ္။ ေခါင္းေလးယမ္းၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ ေကြၽးတယ္။
ကြၽန္ေတာ္မစားျဖစ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္စားခ်င္တာ အေၾကာ္မွ မဟုတ္တာ။
အေဖန႔ ဲ ဦးေလးတို႔ အိမ္ေရွ႕ကပြ ္ပ်စ္မွာ အိပ္ေနၾကဟန္ရိွတယ္။ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာလဲ ထန္းျမဴတစ္ျမဴ
ဆိုေတာ့ညဦးပိုင္းက ထန္းေရခ်ၾကတယ္ထင္တယ္။ အင္း ခ်ဥ္နံ႔ေတာင္ရတယ္ဗ်ာ။ ရြာေရာက္တုန္း အေဖက
ဧည့္ခံထားတယ္ထင္ပါ့။ ငယ္ငယ့္ကို အိမ္ေနာက္ဖက္သြား ေသးတည္ၿပီး မမေ၀ ငယ္ငယ္နဲ႔အတူ
အိမ္ေပၚတက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ကို၀င္လိုက္ပါတယ္။
ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ ကုတင္မွာ တုံးလံုးလွဲရင္း မမေ၀တို႔ အေပၚထပ္အိပ္ယာကုတင္ေဘးက
ျပတင္းေပါက္ေလးဆီေငးရင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ပြင့္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေလးဆီကို လရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလး
ထိုးထားပါတယ္။ မွန္ေရႊျပဴ ျပတင္းရယ္ မမေ၀မ်က္ႏွာေလး ေပၚလာႏိုးေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ မမေ၀ရဲ႕
ကေလးေခ်ာ့ စုပ္သပ္သံေလးၾကားရတယ္။ ငယ္ငယ္ဂ်ီက်လို႔ထင္ပါ့။
ျပတင္းေပါက္ေလးကို ေငးရင္း တရိပ္ရိပ္န႔ ဲ အိပ္ခ်င္လာပါတယ္။ မေက်နပ္မႈ အလိုမျပည့္မႈေတြန႔ဲ
ပူေလာင္လွေသာကြၽန္ေတာ့္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ အခ်စ္ကိုေဖၚက်ဴးပါသည္ဆိုေသာ
လမင္းစႏၵာ နတ္သမီးကညာသည္ မင့ညဲ ွာေလသေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ အခ်စ္အစား အိပ္စက္ျခင္းသာ
ေပးအပ္သေလာ ေ၀ခြဲမရပါ။ ထိုထိုေတြးမ်ားႏွင့္ ေလာကၾကီးနဲ႔ ခဏတာ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္ဟု
ထင္မိပါေတာ့သတည္း။
(၁၃) အိပ္မက္ထဲက နတ္သမီး
သိမ့္ခနဲ လႈပ္ခတ္သြားတယ္။ ေျမၿပိဳတာလား၊ မဟုတ္ဘူး အိပ္ယာေပၚမွာဆိုေတာ့ ေဘးဘီကို
လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ မမေ၀ပါလား။ လေရာင္ေလးတစြန္းတစေပမယ့္ ဟုတ္ပါတယ္ မမေ၀ပါ။
ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္ မက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ အံၾသမႈေတြနဲ႔ ေျပာမျပတတ္ေအာင္
ေပ်ာ္သြားတယ္။ မမေ၀ဟာ ငယ္ငယ္ကို သိပ္ရင္းကေန အိပ္မေပ်ာ္တာျဖစ္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရွိတဲ့
ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ကို ဆင္းလာတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးေလးကို ငံု႔နမ္းရင္း ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ယာေဘးမွာ
လာထိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မမေ၀ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ယိမ္းယိုင္ေနပါၿပီ။
ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္တာထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခ်စ္တာပါမမေ၀ရယ္။
မျမင္ႏိုင္တ့ဲ ဆဲြငင္အားတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့လက္ေတြကို ကူးစက္တယ္။ ထထိုင္လိုက္ၿပီး မမေ၀ကို
ဆလဲြ ွလဲ ိုက္တယ္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ မမေ၀ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ အိပ္မိလွ်က္သားေပါ့။
ပဲေမွာ္တိုက္ေတြဟာ အေပၚထပ္မွာ ပဲေမွာ္ထား၊ ေအာက္ထပ္ကအကာလြတ္ထားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ကုတင္ေပၚမွာ လေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕ ထိုးက်ေနပါတယ္။ ထိုလေရာင္မ်ား အကူအညီနဲ႔ မမေ၀မ်က္ႏွာေလးကို
ျမင္ေနရတယ္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္ပါတယ္။ မမေ၀ကလည္း ျပန္ေမႊးေမႊးေပးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတကြ ို မမေ၀စုပ္ယူတ့ဲ အခါမွာေတာ့ ရင္ထဲက အသည္းေတြ အူေတြ
ေျပာင္းျပန္လန္ကုန္တယ္ထင္ရပါတယ္။ ထိုနမ္းနည္းသည္ မမေ၀သင္သြားေသာ အတတ္ပညာျဖစ္ခဲ့ပါ၏။
ထိုအနမ္းက ကာမကိုပါ ႏႈိးတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မ်ား ေဖါက္ျပန္လာပါတယ္။
ရုတ္ရက္ဆိုသလိုပဲ မမေ၀လက္ကို ဆြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ၾကားကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။ မတို႔ရဲသလို
မထိရသဲ လို စိုးရံ႕ြ ေနဟန္ေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ။
“ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးေနာ္ မမ”
မမေ၀ အင္းအဲျပန္မေျပာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အလိုကိုလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္
တြန္႔လိမ္သြားတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ မမေ၀လက္ကိုလည္း အားနာလာပါတယ္။ မမေ၀လက္ေလး
ညစ္ေပသြားမွာစိုးလွပါတယ္။ ဒီေလာက္န႔ဲ ေက်နပ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အဆုံးစြန္ေသာ အလိုကိုပါ
လိုက္ပါမွ တကယ္ခ်စ္တယ္ သတ္မွတ္ရမယ္မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။
မမေ၀ကို ပက္လက္အိပ္ေစၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အေပၚကေန တက္ခြလိုက္ပါတယ္။ ပုဆိုးထမီတို႔မည္သည္
ခါးပုံအထက္ဆင္ ဆျဲြဖဳတ္ယုံမွ်န႔ဲ ကငြ ္းလုံးကြၽတ္ေစသမို႔ အင္မတန္လြယ္လွပါတယ္။ မမေ၀၀တ္ထားတ့ဲ
အတြင္းခံကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခြၽတ္ရေပဦးမယ္။ ထိုတံတိုင္းေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ပုန္းကြယ္ေနေသာ
အလွတရားရွိမည္ဟု ဒိဌသိ၏။
မမေ၀ေျခဖ်ားမွသည္ ေပါင္ရင္းတိုင္ ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ားနဲ႔ ပြတ္သပ္အသြားမွာေတာ့ မမေ၀ပါးစပ္မွ
ျငည္းသံတစ္ခ်ိဳ႕ ၾကားရသလိုလိုရွိပါတယ္။ မမေ၀ပါးစပ္မွ ထြက္ေပၚလာမည့္အသံမ်ားသည္
ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းမွာပင္ ရပ္တန္႔သြားပါေတာ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းျခင္းေတ့စုပ္ ထားတာကိုးခင္ဗ်။
မမေ၀ရဲ႕ အတြင္းခံကို ဖြင့္ဖို႔ ေရွ႕တိုးၾကိဳးစားလိုက္စဥ္မွာေတာ့ မမေ၀အတြင္းခံပါမလာတာကို
သိလိုက္ရပါတယ္။ မမေ၀အိမ္ေပၚထပ္မွာ ခြၽတ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ားဟာ စိုစြတ္ေနတဲ့
အေတ႔ြအထိတစ္ခုကို ၾကာရွည္ခံစားႏိုင္စမြ ္းမရိွပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ညီငယ္အတြက္ ေနရာေပးရမယ္
မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်။
ဆန္႔က်င္ဘက္အရာႏွစ္ခု ထိေတ႔လြ ိုက္စဥ္မွာေတာ့ ဖိန္းရိွန္းသြားကာ လွ်ပ္စစ္အဖိုအမတို႔ေၾကာင့္
လွ်ပ္စီးလက္သလို အေၾကာအခ်ဥ္မ်ား ျပတ္ထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ခါးကုန္းျပီး
ေယာင္ယမ္းေနာက္ဆုပ္မိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားပါတယ္။ ထိတယ္ဆိုယံုေလးအတြင္းမွာပဲ
ရႊဲနစ္သြားပါေတာ့တယ္။ မမေ၀ရဲ႕ ပါးျပင္ေလး ရုတ္တရက္ ေအးစက္သြားတာကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ခရီးေရာက္မေရာက္ေတာ့ မသိလိုက္ပါ။ သိလိုက္တာ တစ္ခုကေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ခါးေတြခ်ိသြားသလို ခံစားရပါတယ္။
မမေ၀တစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အရမ္း ညစ္ပတ္ေပေရသြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုးနဲ႔
သုတ္ေပးမယ္ၾကံလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္မလႈပ္ႏိုင္ပါ။ မမေ၀က တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလို႔
ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္လည္
နမ္းရႈပ္ေနခ့ပဲ ါတယ္။
မမေ၀ကြၽန္ေတာ့္ကို မလႊတ္ပဲ အၾကာၾကီး ဆြဲထားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကိုေတာ့
ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာမွ သိခ့ရဲ ပါတယ္။ ထိုစဥ္က အပ်ိဳစင္အေျမွးပါးသည္၄င္း၊ မိန္းကေလးမ်ား၏
ဆႏၵျပည့္၀မႈ သည္၄င္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မၾကားဖူးမသိဖူးေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားျဖစ္ပါတယ္။
လင္းၾကက္တြန္သံၾကားလိုက္ေတာ့ မမေ၀ ကြၽန္ေတာ့္နားနားကပ္ေျပာတယ္။
“ ေမာင္ေလး မနက္ျဖန္ မမပြဲ မသြားရေလာက္ဘူး။ ေမေမစိတ္ဆိုးေနတယ္ ”
“ မမန႔ ဲ ဘယ္လို ေတ႔ရြ မလဟဲ င္ ”
“ မမ ေမေမမသိေအာင္ ခုိးဆင္းၾကည့္ပါ့မယ္ေမာင္ေလးရယ္ ”
ကြၽန္ေတာ့္နားေလးကို မမနမ္းၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွာကား
အိပ္ေရးပ်က္သည္ကတစ္ေၾကာင္း အားကုန္လွသည္က တစ္ေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳးတည္း
အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္ ခင္ဗ်ား။
(၁၄) ၿမိဳ႕ၾကီးကိုတ့ဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ျပန္ေတာ့မယ္ဆို …
စိတ္ပင္ပမ္းတာေၾကာင့္ ထင္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ယာႏိုးလာေတာ့ ေနလယ္ေနက်ဲက်ဲ ပူလွၿပီျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔အသြား ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လည္ေခ်ာင္း ဘာျဖစ္သြားသည္မိသိ။
အသံၾကီးၾသေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒါ … သူမ်ားေတြေျပာၾကတဲ့ အေမႊးေပါက္သံ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထမို႔
ထူးမရွက္ေသာ္လည္း ဒီအသံကို မမေ၀ၾကားသြားမွာ ရွက္မိသည္။ မမေ၀မ်ား အိပ္ေနတုန္းလား
ေတြးမိလိုက္သည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ အသံေတြတိတ္ဆဲ။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးမွ အကဲခတ္ရဦးမည္။
မ်က္ႏွာသစ္အၿပီးမွာေတာ့ အိမ္ထဲ၀င္စစ္ေဆးလိုက္သည္။ အေမက မီးဖိုထဲမွာ။ ဦးေလးနဲ႔အေဖက လမ္းဘက္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ။ အန္တီတို႔ သားအမိေတြကေတာ့ အိပ္ဆဲ။
မီးဖိုထဲ၀င္ကာ အုပ္ေဆာင္းေအာက္က ထမင္းဟင္းမ်ားကို ေလြးလိုက္သည္။ ထမင္းေလး၀ေတာ့
အိမ္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာလွဲရင္း အိမ္ေပၚခန္းက အိပ္ေနဆဲ မမေ၀အေၾကာင္းေတြးမိသည္။
တကယ္လို႔သာ မမေ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္န႔ရဲ တ့ ဲ ကိုယ္၀န္ရိွသြားရင္ မမေ၀ရဲ႕ မိဘေတြ ကြၽန္ေတာ္န႔ဲ
လက္ထပ္ေပးပါ့မလား။ ကေလးကိုေရာေမြးပါ့မလား။ ဖ်က္မ်ားခ်ေလမလား။ အေတြးေတြက ပလံုစီေနသည္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အထင္ ဆႏၵျပည့္ေျမာက္စဥ္မွာ ခုန္ထြက္သြားၾကတဲ့ အဖိုေကာင္တစ္စုကေတာ့
မမေ၀ဆီမွာတြယ္ကပ္မွာပဲလို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္၀န္ရမွာေပါ့။ မမေ၀ကေရာ ကိုယ္၀န္ရမွာ
မေၾကာက္ဘူးလား။ မသိတာလား။ ဒီၾကားတည္း ညီငယ္က ေခါင္းေထာင္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ား
သူ႔အလိုလို ေရြလွ်ားမိသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ အိမ္သာေျပးမိသည္။ ထိုအၾကိမ္သည္ကား
ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀၏ ပထမဆံုး ဆႏၵေျဖေဖ်ာက္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ားရည္ရြယ္လည္း ေမးလာပါက
ေျဖစရာပင္လိုမည္ မထင္ပါ။
အိမ္သာက အထြက္ အိမ္ခါးပမ္းေက်ာ္စဥ္မွာ ဖ်စ္ဖ်စ္ေျဖာက္ေျဖာက္ ေျခက်င္း၀တ္သံေၾကာင့္ လန္႔သြားသည္။
အေၾကာေတြထဲမွာ ခ်ဥ္ဆီေတြမ်ား ခန္႔သြားေရာ့ထင့္။ ေၾသာ္ လူပ်ိဳေပါက္စဘ၀ အရာရာေပးဆပ္
ေနရတာပါလား မမေ၀ရယ္။
မမေ၀ႏိုးလာရင္ မ်က္ႏွာသစ္စရာေရအတြက္ တြင္းေရေအးေအးေလး လိုဦးမည္။
မ်က္ႏွာသစ္အိုးထဲကေရေတြက ေဟာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ ဆိုင္းတံပိုးဆြဲ ေခ်ာင္းရိုးထဲထြက္ခဲ့ရသည္။
အသြားအျပန္လမ္း ကုန္းတစ္ေလွ်ာက္သည္ကား ကြၽန္ေတာ့္ဒူး ကလိုင္သံေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီျဖစ္သည္။
မမေ၀တို႔ သားအမိအိပ္ယာႏိုးလာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို အန္တီ့မ်က္ႏွာကို
ရဲရဲမၾကည့္ရဲတာမို႔ ရြာလယ္က ဇရပ္ဆီ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ ရြာလယ္ဇရပ္သည္ ကုကၠိဳပင္ၾကီး
အရိပ္ေအာက္တြင္ရွိတာမို႔ အစဥ္စဥ္ဆို ကေလးသူငယ္မ်ား ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾကရာ ေနရာျဖစ္သည္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ ပြဲကိုက္ထားတာေၾကာင့္ အိပ္ေရးမ၀ျဖစ္ေနၾကဟန္တူသည္။
ေထြရာေလးပါးေတြးရင္း ငူတူတူၾကီးျဖစ္ေနမိသည္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ေမွာင္ရိပ္ပ်ိဳးလာၿပီျဖစ္သည္။ လ၀န္းေလးေတာင္
ေခါင္းျပဴလာသည္။ ေၾသာ္ မနက္ဖန္ လျပည့္ ဘုရားဆြမ္းခ်က္၊ မနက္ျဖန္ဆိုပြဲလည္းၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
မမေ၀န႔ဆဲ ုံေတ႔ေြ နရမယ့္ရက္ေလးက နည္းလွေခ်လားဗ်ာ။ ဒီေန႔ညကလည္း ပဲြၾကည့္ဖို႔မေသခ်ာ။
မနက္ဖန္တြင္ပြဲအျပီးမို႔ ညပြဲမဆက္ပဲ ျပန္သြားႏိုင္သည္။ ဒီေန႔ညမွာေတာ့ ပြဲမသြားရေစေတာ့ မမေ၀နဲ႔စကား
တစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခ်င္မိသည္။
ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာ လူၾကီးလူငယ္စံုလွၿပီျဖစ္သည္။ ဗိုက္ဆာတာမို႔
မီးဖိုထဲ၀င္စားလိုက္သည္။ ေရေႏြးအိုးၾကိဳထားေသာ မီးဖိုမွအေရာင္ျဖင့္သာ ပ်ပ်ျမင္ရသည္။
” ဖိုးေက်ာ္ စားလို႔ေကာင္းရဲ႕လား ”
မမေ၀့အသံ။ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာေနာက္ကအသံျဖစ္သည္။ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔လွည့္ၾကည့္မိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ထမင္းစားပြဲေလးနား မမေ၀၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေႏြးသြားသည္။
” မမေ၀ ေမေမအိပ္ရင္ ဆင္းလာခ့မဲ ယ္။ မေန႔ညက ကုတင္မွာ ဖိုးေက်ာ္ အိပ္ရင္းေစာင့္ေနေနာ္ ” ဟု
တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ မမေ၀ကြၽန္ေတာ့္ပါးကို နမ္းလိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ထမင္းဟင္းေတြစားလွ်က္ၾကီးက ျပန္နမ္းလို႔ေကာင္းပါ့မလားေတြးမိသည္။ အေတြးပင္မဆံုးလိုက္
မမေ၀ အိမ္ေရွ႕ဆီေျပးထြက္သြားသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ မမေ၀ရယ္။ မမေ၀အဲလို
မိကဲေလးလုပ္ေလ ကြၽန္ေတာ္ေတာသား ေမ့မရေလျဖစ္ေလ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အရူးအမဲသားေကြၽးမိသလို
ႏြားျမင္တိုင္းလက္ညွိဳးထိုးမိေတာ့မယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀။
ထမင္းစားၿပီးမွာေတာ့ မိဇင္တို႔အုပ္စု မမေ၀ကို ပြဲလိုက္မလားလာေမးၾကသည္။
” မနက္ဖန္ျပန္ေတာ့မွာမို႔ မထည့္ေတာ့ဘူး ကေလးမတို႔ေရ ” အန္တီ့အသံေၾကာင့္ ရင္ထဲတုန္လႈပ္သြားသည္။
တကယ္ပဲ မမေ၀တို႔ျပန္ေတာ့မွာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္း၀မ္းနည္းသြားတယ္။ အခုမွ ခ်စ္ရမယ္ ၾကံပါတုန္း
ၿဗံဳးခနခဲ ၾဲြကရဦးမည္။ ဒီေန႔ည ေတ႔ျြဖစ္ၾကရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေတြေျပာရမလဲ စဥ္းစားမိသည္။ ၀မ္းနည္းမႈသာ
အခါခါခံစားရသည္ ေျပာစရာစကားတို႔ စဥ္းစားမရ။ အိမ္ေအာက္ အေမွာင္တြင္းမွာ
ကြၽန္ေတာ္ငိုေနမိသည္ထင္ပါသည္။
” ဟ့ ဲ အေမွာင္ထမဲ ွာ။ တန္းလ်ားေပၚသာြ းထိုင္ေလ ” အိမ္ထဲ၀င္လာေသာအေမက အိမ္ေရွ႕ထြက္ခိုင္းသည္။
အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္ေပၚတြင္ လူၾကီးေတြထိုင္ၿပီး မမေ၀နဲ႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ တန္းလ်ားေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္။
ငယ္ငယ္က တန္းလ်ားအလယ္မွာမို႔ မမေ၀မရွိရာ တျခားတစ္ဖက္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္
မမေ၀မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္ငိုမိမည္။ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုခုေျပာျဖစ္မည္။
အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ လမင္းၾကီးဆီေငးရင္ တိုေတာင္းလွတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုဆည္းမႈကို
ေတြးရင္းက ၀မ္းနည္းလာျပန္သည္။ လေရာင္ကိုေငးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မမေ၀ျမင္ေကာင္း
ျမင္ရႏိုင္သည္။ ျမင္ကြင္းတို႔ေ၀၀ါးကာ မ်က္ရည္လည္လာတိုင္း မ်က္ေတာင္ပုတ္ရင္း
မ်က္ရည္သိမ္းေပးေနမိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ကား မ်က္ေတာင္တို႔ ထိမ္းမႏိုင္သျဖင့္ မ်က္ရည္လံုးတစ္ခ်ိဳ႕
ပါးျပင္ဆီခုန္ဆင္းလာေလ့ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္လာကိုင္သည္။
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမေ၀ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ့္ကို ေက်ာ္၍ ငယ္ငယ္မသိေအာင္
ေက်ာ္လွမ္းဖမ္းကိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္မမေ၀လက္ကို ျပန္ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။
မမေ၀ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္သည္။ မမေ၀မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမေ၀ငိုမေနပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပေနသည္။ အားေပးလိုဟန္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲျဖစ္သြားသည္။
မိန္းကေလးျဖစ္တ့ ဲ မမေ၀က ငိုမေနပ ဲ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ငိုတာလဲ။ ညမွာေတ႔ြျဖစ္ရင္ ရန္လုပ္ဦးမည္။
မမေ၀ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးျမင္ရေလ၊ ငိုခ်င္စိတ္က ေပၚလာေလေလျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတာ္ေတာ္က်မိသည္ ထင္သည္။
အာေခါင္ေတြေအာင့္လာကာ ရင္ထဲမွာ ဘာအစာမွမရွိသလုိ လစ္ဟာေနသည္။ ပါးျပင္သည္လည္း
ပူေႏြးလွၿပီျဖစ္သည္။ မမေ၀ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲဆိတ္သည္။ စိတ္ထိန္းဦးလို႔ ေျပာသည္ထင္သည္။
မမေ၀ရယ္ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး အရႈိးေတြေပၚေအာင္ ဆြဲဆိတ္ၿပီးမွ အံုဖြမလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။
ငယ္ငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၾကည့္တာမို႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ညသည္လည္းနက္လာသည္။
မမေ၀တို႔ အိပ္ယာ၀င္ၾကသလို ကြၽန္ေတာ္လည္း ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္က ကုတင္ေလးဆီ လွမ္းလာမိသည္။
ငိုထားတာေၾကာင့္ထင္သည္။ မ်ားမ်ားပင္ မေတြးလိုက္ရ။ အိပ္ေမာက်သြားသည္ထင္မိသည္။
(၁၅)ျမဴတိမ္ကင္းတ့ ဲ လမင္းသာ
နဖူးျပင္ထက္က အေတြ႕အထိေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။ မမေ၀ နမ္းလိုက္မွန္း တန္းသိလိုက္သည္။
” ဖုိးေက်ာ္ ထ ထ၊ မမတို႔ ေခ်ာင္းထဲဆင္းရေအာင္ ” ဟု နားနားေလး ကပ္ေျပာသည္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ၿပီး
ေျခသံဖဖြ ျြဖင့္ ေခ်ာင္းထဆဲ င္းခ့ၾဲကသည္။
လဆန္း ၁၄ ရက္လမို႔ ဖိုးေရႊလမင္းကလည္း သာလြန္းလွသည္။ ေကာင္းကင္တစ္လံုး တိမ္သလႅာကင္းကာ
ၾကယ္တာရာစံုျပီး လင္းလက္ေနသည္။ ေခ်ာင္းထက္ေျမျပင္ကလည္း ေငြမႈံၾကဲထားသလို
ေန႔ခင္းအလားလင္းလက္ေနသည္။ ျမဴတိမ္ကင္းတဲ့ လမင္းသာပင္ျဖစ္သည္။
ေခ်ာင္းထဲကို ဆင္းမိရင္ပဲ ေရတြင္းမွ ေရတစ္ပံုးဆြဲကာ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာ သစ္လိုက္သည္။
မမေ၀လည္းမ်က္ႏွာ လိုက္သစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီးမွာေတာ့ မမေ၀က
” ဖိုးေက်ာ္ ထိုင္ ” ဟုေျပာသည္။
ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ ထိုင္ေပးလိုက္သည္။ မမေ၀သူ႔အက်ၤီစေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက
ေရက်န္ေလးေတြ သုတ္ေပးသည္။ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ မမေ၀ပါဗ်ာ။ မ်က္လံုးမိွတ္ကာ ပီတိေတြနဲ႔
အယုအယခံလိုက္သည္။ မမေ၀မ်က္ႏွာက ေရေပါက္ေရစက္ေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အက်ၤီခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔
သုတ္လို႔မေတာ္ပါ။ မမေ၀ရဲ႕ ပါးျပင္အႏွံ႔ နမ္းရႈံ႕လုိက္သည္။
“ေရသုတ္ေပးတာပါေနာ္”
“ဟုတ္ပါၿပီတ့ရဲ ွင္” ႏွစ္ေယာက္သား ၿပဳိင္တူရယ္ေမာၾကသည္။
” မမေ၀ဟု ေခ်ာင္းအလယ္ဆီသြားရေအာင္ေနာ္ ” မမေ၀သေဘာတူသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး
ေခ်ာင္းအလည္ဆီ အေျပးကေလးသြားမိၾကသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပးမိတယ္ ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။
ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ရြာက ဇာတ္ပြဲမွ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ျပဇာတ္သီခ်င္းထင္သည္။
အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနလို႔ထင္သည္၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုအသံကို မၾကားရေတာ့ပါ။ ေခ်ာင္းလယ္ ေရစပ္သို႔
ေရာက္လာ ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ေရစပ္မွာ ၿပိဳင္တူရပ္မိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မမေ၀ကို ေခ်ာင္းထက္
သဲျပင္ေပၚဆြဲလွဲလိုက္သူ။ အာေမဋိတ္သံေလးနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သားပံုက်သြားသည္။
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္။ လေရာင္ေအာက္မွာလည္း
လွရက္ႏႈိင္လွခ်ည္လား မမေ၀ရယ္။ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာျခင္းနဲ႔အတူ မမေ၀ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္
နမ္းလိုက္သည္။ တင္းေနေအာင္လည္း ဖက္ထားသည္။ ဆန္က်င္ဘက္အေတြ႔အထိေၾကာင့္
ေဖါက္ျပန္လာမိသည္ထင္သည္။ မနက္မမေ၀ျပန္ေတာ့မွာလား အေတြးေၾကာင့္ အရုိင္းစိတ္တဲ့
ငုပ္လွ်ိဳးသြားျပန္သည္။
” မမေ၀ မနက္ဖန္ျပန္ေတာ့မွာေနာ္ ”
” အင္း ”
” ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားသြားေတာ့မွာပါေနာ္ ”
” မမေ၀ အမ်ားၾကီးစဥ္းစားပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ ဖိုေက်ာ္ကိုလည္း စာေတြသင္ေစခ်င္တယ္။
မမေ၀ေခၚသြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီမွာေနခဲ့လို႔ေတာ့ရတယ္။ မမေ၀တို႔ဘ၀ ဒီ့ထက္ … ”
မမေ၀ ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။
” မမေ၀တို႔လို ၿမိဳ႕သူေတြအတြက္ ကန္ေရေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား အညာေက်းလက္ဘ၀နဲ႔က
မအပ္စပ္ပါဘူးဗ်ာ ”
” မမေ၀ ဒါေတြမေၾကာက္ပါဘူး။ မမေ၀ထည့္တြက္တာက မမေ၀တို႔ သားသမီးေလးေတြ ပညာေရး၊
အသိုက္အျမံဳ ထည္၀ါမႈေတြအတြက္ေတာ့ စဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္ေလ ”
” ဟုတ္က့။ဲ ဒါန႔ ဲ မမေ၀ ကၽြန္ေတာ္န႔တဲ ူတူေနတာေလ။ အဲဒါ ကိုယ္၀န္ရသြားရင္ေရာ ”
” ေဖေဖ ေမေမတို႔က မမေ၀ ေက်ာင္းတက္ရင္းသံုးဖို႔ သိန္း ၆၀ ဘဏ္မွာ ထည့္ထားေပးတယ္ ဖိုးေက်ာ္၊
တစ္ခုခုထူးျခားတာန႔ ဲ ဖိုးေက်ာ္ကို လာေခၚမယ္၊ မမေ၀တို႔ တစ္ေနရာရာမွာ သြားၿပီး
လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရမွာေပါ့ ”
” ေၾသာ္ ”
” ဒါေပမယ့္ မမေ၀ ကြၽန္ေတာ္ မိန္းမ ထမီနားခိုမစားခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀တိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ္ေလ။
၁၀ တန္းကိုလည္း ထူးခြၽန္ေအာင္ေျဖမယ္ ”
” ၀မ္းသာလိုက္တာ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ မမေ၀ကေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္မွာ။
ေဆးမွတ္မီမွာလည္းေသခ်ာတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေလ ”
” ဟုတ္က့ ဲ မမေ၀ ”
” မမေ၀ အခြင့္သာရင္ ဒီရြာေလးကို လာလာလည္မယ္။ ဦးဦးေဒၚေဒၚတို႔ နာမည္နဲ႔ စာထည့္ရင္
ေရာက္တယ္မဟုတ္လား ”
” ဟုတ္က့ ဲ ေရာက္တယ္ မမေ၀ ”
” အင္း မမေ၀ေက်ာင္းတက္ရင္ ေက်ာင္းလိပ္စာ၊ ဖံုးနံပတ္ေတြ ထည့္ေပးမယ္။ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔
တစ္ျမိဳ႕တည္းေက်ာင္းတက္ရရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္ေနာ္ ”
” ဒါေပါ့ မမေ၀ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမေ၀န႔ ဲ ေက်ာင္းအတူတူတက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ေဆးေက်ာင္းဆိုတာၾကီးကလည္း အရမ္းေငြေတြကုန္တယ္လို႔ၾကားတယ္ ”
” အဲဒါေတြက ေနာက္အပိုင္းပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ စာသာၾကိဳးစား။ အားလံုးသူ႔အလိုလိုျဖစ္သြားမွာပါ ”
” ဟုတ္က့မဲ မေ၀ ”
မမေ၀မ်က္ႏွာေလးကို ေငးေမာရင္း ေ၀းကြာလွတဲ့ အနာဂတ္ေတြဆီ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
စိတ္ေရာက္သာြ းသည္။ က်န္ခ့သဲ ူမို႔ထင္သည္။ စိတ္မခ်စိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။
” မမေ၀ ေက်ာင္းတက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်စ္မသြားရဘူးေနာ္ ”
” ဖိုးေက်ာ္ကလြဲၿပီး မခ်စ္ပါဘူးဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”
” တကယ္ေနာ္ ”
” ေၾသာ္ တကယ္ေပါ့။ မမေ၀ကေလ ၿမိဳ႕ၾကီးမွာေနေပမယ့္ လမင္းၾကီးကိုခ်စ္တယ္။
ေဆြးေဆြးသီခ်င္းေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးတယ္။ ေဖေဖ့ပြဲရံုမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့
ေတာသူေတာင္သားေတကြ ိုေတ႔ရြ င္ ေတာကို အရမ္းလာလည္ခ်င္တာ။ သူတို႔က စကားေျပာလိုက္ရင္
တစ္တစ္ခြခြ၊ တစ္လံုးတစ္ခဲၾကီးေတြေလ။ လွ်ာေလး အာေလးနဲ႔ တကယ့္ကို အားရတယ္ သိလား ”
” မမေ၀ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်ေအာင္ တမင္လိုက္ေျပာေနတာမဟုတ္လား ”
” ေဟာေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ၾကည့္ၾကည့္ မမေ၀ကို ခြဲခါနီး စိတ္မေကာင္းေအာင္ အရြဲ႕တိုက္ေနတယ္ ”
” အရြဲ႕တိုက္တာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က က်န္ေနခဲ့ရမွာကိုးဗ် ”
စကားပင္မဆံုးလိုက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြက်လာသည္။ အံကိုၾကိတ္မိသည္။ မမေ၀လည္း
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးရင္း မမေ၀ပါ မ်က္ရည္က်လာသည္။
” အဲေလာက္ေတာင္ ၀မ္းနည္းရလား ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”
” ၀မ္းနည္းတာေပါ့ဗ်။ မမေ၀က မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ေပးတယ္။
တစ္ပတ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ျပန္ေတာ့မယ္။ လြမ္းတတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က
ဘယ္ဆီမွန္းၿပီး လြမ္းရမွာလဲဗ် ”
” စာနာပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ မမေ၀က ဖိုးေက်ာ္ကို သတိရရင္ ဒီရြာေလးကို မွန္းၿပီးလြမ္းလို႔ရတယ္။
ဖိုးေက်ာ္က မမေ၀ကိုပဲ မွန္းေပါ့ ”
” ဟုတ္က့ ဲ ”
ကြၽန္ေတာ့္ပါးထက္မွာ မမေ၀က သူ႔ပါးေလးလာကပ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မ်က္ရည္ေတြ
ေပါင္းသြားၿပီထင္သည္။ ပါးျပင္ေႏးြ ေႏးြ န႔ဲအတူ အသည္းႏွစ္လုံးႏွစ္ခုလည္း ေႏြးေထြးစြာ ရစ္ေႏွာင္ထားသလို
ခံစားမိသည္။
” မမေ၀ သဲပြင့္ေလးေတြကိုင္ၿပီး သစၥာဆိုမယ္ေလ ”
” အင္း ” မမေ၀န႔ ဲ ခာြ လိုက္ၿပီး သတဲ စ္ဆုပ္ေကာက္ယူလိုက္သည္။
” ကြၽန္ေတာ္သာ မမေ၀ကလြဲၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားရင္ သဲပြင့္ေလးေတြလို
သိမ္ငယ္ပါရေစသား ” လို႔ က်ိန္လိုက္မိတယ္။
” ကြၽန္မသာ ဖိုးေက်ာ္ကလြဲၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္လက္ရင္းႏွီးမိရင္ သဲပြင့္ေလးေတြနဲ႔အမွ်
ဘ၀မ်ားစြာ ငရဲက်ပါေစ ” လို႔ မမေ၀က်ိန္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္မမေ၀ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမွီလိုက္ပါ။ ဘာ့လို႔မ်ားအဲလိုက်ိန္ရတာလဲ
မမေ၀ရယ္။
” ကြၽန္ေတာ္သာ မမေ၀ကလြဲၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ … ” ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ မမေ၀က
ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။
” ေမာင္ေလး စိတ္ဆိုတာ ကစားတတ္တယ္။ စိတ္ခံစားမႈကို မက်ိန္ရဘူး။ အဲလိုေျပာလို႔ မမေ၀က
တျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မယ္လို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မမတို႔ မိန္းကေလးေတြက မမတို႔ရဲ႕
အပ်ိဳစင္ဘ၀ကို ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုသာအပ္ရသလို၊ ကိုယ္လက္ရင္းႏွီးမႈကိုလည္း ခ်စ္သူထံမွာသာ ခစားရတယ္
ဖိုးေက်ာ္ရ႔ ဲ ဒါေၾကာင့္ အလဲ ို သစၥာျပဳက်ိန္တာ သိရဲ႕လား ”
မမေ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ေလးစားသြားပါသည္။ မမေ၀က ေျခေျချမစ္ျမစ္ေတြးသလို အေျပာအဆိုလည္း
သိမ္ေမ႔လြ ွသည္။
” ေမာင္ေလးကို မမေ၀ လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးခ်င္တယ္ ”
” ကြၽန္ေတာ္လည္း ေပးခ်င္တယ္ ”
” မမေ၀ ဘာေပးရမယ္မသိဘူး ”
” ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာေပးရမယ္မသိဘူး ” ႏွစ္ေယာက္သားၿပံဳးမိသည္။
” မမေ၀ ကၽြန္ေတာ္ မမေ၀န႔ ဲ တူတူေနခ်င္တယ္ ”
” အင္းေပါ့ ေနာင္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ ”
” မဟုတ္ဘူးေလ အခု တူတူေနခ်င္တယ္ေျပာတာ ”
” အမ္ ”
မမေ၀ ေၾကာင္ အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးမွ ရွက္သြားသည္ထင္သည္။ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ
ႏႈတ္ခမ္းကေလး ပြစိပြစိလုပ္သည္။ ထုိႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ခြၽန္းအုပ္မွ ေတာ္မည္။ မမေ၀သင္ထားတဲ့
နည္းအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးမႈ ႏူးညံ့မႈ အေတြ႔အထိတို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွသည္
ေျခဖ်ားတိုင္ ခါယမ္းလႈတ္ခတ္ စိမ့္၀င္သြားသည္ထင္မိသည္။ မမေ၀ရဲ႕ တီရွပ္ေလးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။
ဘရာစီယာမွ ရုန္းထြက္ေနေသာ ရင္သားအလွမ်ားသည္ ဖိုးေရႊလ၀န္းႏွင့္အၿပိဳင္ ၀င္းကာေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္မျဖဳတ္တတ္ေသာ ဘရာစီယာကို မမေ၀က ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။
ဘရာစီယာကြၽတ္အက်မွာ ရုန္းထြက္လာေသာ ရင္သားအလွက ဂ်ယ္လီေက်ာက္ေက်ာမ်ားသဖြယ္
တင္းရင္းႏုေထြးလွသည္။ မမေ၀ကို သဲေသာင္ေပၚလွဲသိပ္လိုက္သည္။ တီရွပ္ကို မမေ၀ေခါင္းေအာက္
ခုေပးလိုက္သည္။ ထမီေလးကိုပါ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ျဖဴဆြတ္၀င္းမြတ္ေသာ အသားအေရထက္
ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ၾကားမွာေတာ့ ခပ္ေရးေရး အေမႊးအျမင္တို႔ ဖံုးအုပ္ထားေသာ မိန္းကေလးတို႔၏
လွ်ိဳ႕၀ွက္အလွ ရွိသည္။ ထိုအလွကို လက္ေတြ႕ျမင္ေတြ႕ရသူ ဖိုသတၱ၀ါအဖို႔ အဘယ္မွ်
လႈပ္ခတ္တုန္လႈပ္မိပါသနည္းဟူမူ ၾကံဳဖူးမွသိၾကေပလိမ့္မည္။ တို႔ရက္ ထိရက္စရာ မရွိပါေပ။
” မမေ၀ မမေ၀ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ရမွာစိုးတယ္။ မမေ၀ ဆရာ၀န္မၾကီးမျဖစ္ခင္ ကေလးရမွာစိုးလို႔ ”
မမေ၀ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ မမေ၀ ပက္လက္အေနအထားမွ ထ လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ခါးကို လာကိုင္ကာ
ပုဆိုးေအာက္ ႏႈိက္လိုက္သည္။ အစေတာ့ လန္႔သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးကို
လာဖမ္းဆုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးမွာ နဂိုကမွ က်ီးလန္႔စား ျဖစ္ေနသူမို႔ မမေ၀လက္ဖ်ား
ႏုႏုေလးေအာက္မွ အထိမခံေရႊပန္းကန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
မမေ၀ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ပစၥည္းကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ထိမိသည္။ သူ႔ဖြဲ႕စည္းပံုကို မဆန္႔က်င္လိုေသာေၾကာင့္
ေထာင္လိုက္လမ္းအတိုင္း ပြတ္သပ္ေပးမိသည္။ မမေ၀ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ပစၥည္း၏ အလိုကို
ဆန္႔က်င္လိုဟန္မတူေပ အကြင္းလိုက္ေလးသာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳ၏။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းတို႔
တင္းနက္နက္တစ္ခုဆီ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္သည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား စိုတက္လာတာ
ကပ္ခြၽဲခြၽဲျဖစ္လာသည္။ ေစးကပ္ကပ္လိုလို ေခ်ာ္ေတာ္ေတာ္လိုလို ပြတ္သပ္ရာက တစ္ခါတစ္ရံ
ကြၽန္ေတာ့္ညီကို ကိုင္ထားေသာ မမေ၀လက္မ်ားသည္လည္း ရုတ္တရက္ ဖ်စ္ညွစ္တတ္သည္။
ရင္မႊာမ်ားေကာ့တက္လာကာ သက္ျပင္းအခါခါခ်သလားမသိ၊ မမေ၀ ရင္အစံုတို႔
တုန္ဟိုက္ေမာပန္းေနပံုရသည္။ မမေ၀ ခံစားကာ အရသာေကာင္းေနမွန္းသိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ညီဆီ
စိတ္မေရာက္ပဲ မမေ၀ကိုသာ ယုယုယယ ပြတ္သပ္ေပးမိသည္။ မ်ားမၾကာမီ မမေ၀ ၿငိမ္က်သြားသည္။
မ်က္လံုေလးမွိတ္ကာ အသက္၀၀ရႈေနသည္။
မမေ၀ ၿငိမ္သြားကာမွ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တို႔ထိန္းမရေတာ့ပါ။ အတင္းရုန္းထလိုက္ကာ အက်ီႏွင္ပုဆိုး
ဆြဲခြၽတ္လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ မမေ၀အား တြန္းလွဲလိုက္ကာ အေပၚမွ ခြလိုက္သည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ပစၥည္းသည္
လွ်ိဳ႕၀ွက္ပစၥည္းန႔သဲ ာ ထိုက္တန္တဖဲြ က္သင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။
ရင္သားႏွစ္ဖက္ကို ကုန္းစုပ္ရင္း မမေ၀၏ ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ၾကား ၀င္လိုက္သည္။ အံ၀င္ခြင္က်
ျဖစ္ေလာက္ၿပီးအထင္ႏွင့္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရာ၀တၳဳတစ္ခုမွာ အထစ္သဖြယ္ျဖစ္သည္မွ အပ
ကြၽန္ေတာ့္ညီတစ္ကိုယ္လံုး ဆန္႔ေလာက္သည့္ အေပါက္ရွိမေနပါ။ ရွိမေနတာျဖစ္ႏိုင္သလို
ရွာမေတ႔တြ ာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ခဏေလးသာ ၾကာမည္ထင္သည္။ ကိုလူပ်ိဳပိုးတို႔ တစ္ေထြးၾကီး ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္သြားၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း မမေ၀ကိုယ္လံုးေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ အသက္ျပင္းျပင္းရႈေနရသည္။
” အရမ္းခ်စ္တယ္ မမေ၀ရယ္ ”
” မမေ၀လည္း ခ်စ္ပါတယ္ ”
” ဖိုးေက်ာ္ မမေ၀ေလ ေနာင္ဆို လမင္းၾကီးကို ဖိုးေက်ာ္မပါဘဲ မၾကည့္ေတာ့ဘူး သိလား ”
” ဘာလို႔ ဒီညေလးကို သတိရမွာေၾကာက္လို႔ေပါ့ ”
ေျပာတတ္လိုက္တာ မမေ၀ရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလိုေတြ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲကအတိုင္း
ေျပာထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မမေ၀တစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြနားေထာင္ၿပီး ေတာကေနၿမိဳ႕မျပန္ႏိုင္
မျပန္ႏိုင္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
” ခ်စ္တာကို ေျပာမျပတတ္ဘူးဗ်ာ။ ခ်စ္တာပဲသိတယ္ ”
” မမေ၀ ယံုပါတယ္ ”
” မမေ၀ မမေ၀ကသာ ၿမိဳ႕မွာေနလို႔ လမင္းၾကီးကို မၾကည့္ဘဲေနလို႔ရေပမယ့္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာမွာေတာ့
ေန႔တစ္၀က္ဟာ လမင္းအလင္းေရာင္မွာ ေနေနရတာပါ။ လြမ္းတတ္လည္း ၾကည့္ရမွာပဲ။ လြမ္းလည္း
လြမ္းရမွာပါပဲ ”
” ကၽြန္ေတာ္ မမေ၀ဆီလာခ့ပဲ ါမယ္။ လိပ္စာကိုသာ လွမ္းပို႔လိုက္ေနာ္ ”
” စိတ္ခ်ပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”
ရြာဘက္မွ လင္းၾကက္တြန္သံၾကားရသည္။ လျပည့္ေန႔ကိုေတာင္ ေရာက္သြားၿပီးျဖစ္သည္။
ဘုရားဆြမ္းခ်က္ဖို႔အတြက္ အေမတစ္ေယာက္ ဟင္းခ်က္ထလိမ့္မည္။ မမေ၀ အေမ ႏိုးသြားလွ်င္ေရာဟု
ေတြးမိၿပီး
” မနက္လင္းေတာ့မယ္ မမေ၀ ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ”
” ျပန္ရမွာေပါ့ေမာင္ေလးရယ္ ”
မမေ၀အသံက အားမပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘယ္ျပန္ခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ။ မမေ၀ အ၀တ္အစားေလးေတြမွာ
ကပ္ေနမယ္ထင္ရတ့ဲ သပဲ ြင့္ေလးေတြ ခါေပးမိသည္။ မမေ၀ဆံပင္ထက္က သဲေလးေတြ ခါေပးေတာ့
မမေ၀ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ခါေပးေနျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က လွဲမအိပ္ေတာ့ သဲရွိေနမွာမဟုတ္။
သို႔ေပမယ့္ မမေ၀ရ႕ဲ ၾကင္နာတ့ဲ အေတ႔အြ ထိကိုေတာ့ ခံစားခ်င္မိတာပင္။
အျပန္လမ္းသည္ ေလးပင္လွသည္။
” ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ခ်ိန္မွာ ဒီေနရာေလးမွာ ျပန္ဆံုမယ္မသိဘူးေနာ္ ”
” ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”
(၁၆) သင္လိုရာသြားေတာ့ သြားေတာ့ေလ
♫ ငါ့ဘ၀ကိုေျပာျပမယ္ ရယ္သံေတြ ခဏရပ္ေပးပါဦး ♫ သင္းကဲြငွက္မ်ားန႔ဲအတ ူ
ေပ်ာ္ရႊင္စာခ်မ္းေျမ႕ဖူးတာပဲ ♫ ႏွလုံးသားမွာ ခဏေတာ့နားခိုပါ ♫ အေတာ္စုံၿပီ ခ်စ္ငွက္ေလးေတ ြ
ေ၀ဟင္မွာ ၀လဲ ိုက္ဦးေပါ့ ♫ သင္လိုရာသာြ းေတာ့ သြားေတာ့ေလ ♫ ငါ့ဘ၀မုန္တိုင္းထဲမွာ သငလ္ ိုတ ာ
တစ္ခုမွမရိွပါဘူး ♫ ႏွလုံးသားမွာ ခဏေတာ့နားခိုပါ ♫ မင့္ရဲ႕အေဖၚမ်ားေတြ႕ရ င္
သူေခၚရာလိုက္လို႔သာြ းပါေတာ့ ♫ ခငြ ့္လႊတ္ပါမေျပာလည္း နားလည္တယ္ ♫
♫ သင္းကငဲြ ွက္မ်ားရ႕ဲ နားခိုရာ MP-3 ♫
လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေန႔တစ္ေန႔အစ မနက္ထသည့္အခါ ေန႔သစ္အတြက္ အင္ျပည့္အားျပည့္ ျဖစ္ရမည္၊
လန္းဆန္းရမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ယမန္ေန႔က အပူသည္ပင္ မနက္အေစာေလးမွာေတာ့ ေခတၱမွ်
ေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လို ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ မနက္ထျခင္းသည္ ပိုလို႔ပင္ သန္႔ရွင္းဖို႔
လိုအပ္ပါမည္။ မနက္မ်ားစြာသည္လည္း သန္႔ရွင္းခဲ့ပါသည္။
ဒီေန႔မနက္အိပ္ယာထသည္ ေလးလံထိုင္မႈိင္းကာ အားအင္မရွိေသာေန႔ျဖစ္ေတာ့သည္။
အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ရာမွာကို မမေ၀န႔ဲ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတ့ဲအသိက စတင္ႏိွပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္တြင္
လူတစ္ေယာက္မွ်မရွိပါ။ အားလံုး ဘုရားပြဲဆီသြားၾကသည္ ထင္ပါသည္။ မ်က္ႏွာေလးသစ္ၿပီး
မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ကာ ထမင္းေလြးလိုက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကထြက္ အိမ္ထဲ၀င္လိုက္စဥ္တြင္
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားပါသည္။
ေလွကားရင္းတငြ ္ မမေ၀ရ႕ဲ ဖိနပ္ေလး ေတ႔လြ ိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အရမ္းလည္းေပ်ာ္သြားသည္။
စိတ္ညစ္မႈမ်ား တဒဂၤကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေလွကားကို ေျခဖြကာ တက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေပၚထပ္အိပ္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ မမေ၀တစ္ေယာက္ ကိုးယိုးကာယား အိပ္ေပ်ာ္ေနပါသည္။ မေန႔ညက
အိပ္ေရးပ်က္တာေၾကာင့္ ဘုရားပြဲကို လိုက္မသြားႏိုင္ဘဲ က်န္ခဲ့ဟန္တူသည္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မမေ၀ေဘးမွာ ဒူးေလးေထာက္ကာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္မိသည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လွမလွကို အိပ္ယာထမွာ ၾကည့္ပါဟု ဖတ္ဖူးသိဖူးသည္။ ထိုအဆိုမွာ ညအခါ
လိမ္းလံျခယ္သထားသူ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္သာ ဆိုင္မည္ဟုထင္ပါသည္။ မိတ္ကပ္ေတြလိမ္း
ႏႈတ္ခမ္းနီေတြဆိုးသူအတြက္ မနက္အလွသည္ မ်က္ႏွာသစ္သည့္တိုင္ ရုပ္ဆိုးအက်ဥ္းတန္ေပမည္။
ညဘက္က သနပ္ခါးေလးလိမ္းအိပ္တတ္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္မူ မနက္အိပ္ယာထသည္
လွၿမဲပင္ဟုထင္မိပါသည္။
မမေ၀ပါးမွာ ညပိုင္းက သနပ္ခါးမ်ား ကြၽန္ေတာ့္လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ပ်က္လုပ်က္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ မမေ၀ရဲ႕
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ ျမင္ေနက် ႏႈတ္ခမ္းေလးထက္ အနည္းငယ္ ပိုဖူးေနသည္ဟု ထင္မိပါသည္။
ျဖဴ၀င္းတ့မဲ ်က္ႏွာ ျပင္ထက္မွာ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးေတြသည္ ေကာ့ရွင္းသြယ္တန္းေနသည္။
ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံေလးသည္ မၾကီးမငယ္လြန္း၊ မခြၽန္မေကာက္လြန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းအရြယ္အစားသည္လည္း
အလယ္အလတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိတည္းတြင္ေတာ့ အလွၾကီးလွေနပါေတာ့သည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အလွကို သြားလာျဖတ္သန္းခ်ိန္တြင္သာ ကာလသားတို႔ေငးမိၾကသည္။
ကိုယ္လံုးလွသည္၊ ေတာင့္သည္ေျဖာင့္သည္ စသျဖင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳၾကသည္။ တမ္းတတတ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အလွသည္ သြားလာျဖတ္သန္းေနခ်ိန္ထက္
လဲေလ်ာင္းေနလွ်င္ ပိုလွပါသည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။
အမို႔အေမာက္ ဖိုရႈိက္ယွက္တင္ ေနမႈတို႔သည္ လဲေလ်ာင္းစဥ္တြင္ ပိုမိုသိသာပါသည္။
တေျပးတည္းၾကမ္းျပင္ထက္မွာ ရုန္းထလွပေနေသာ မမေ၀၏ ကိုယ္ေနဟန္သည္ ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး
ပန္းပုဆရာႏွင့္ ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး ဇီ၀ပညာရွင္တို႔ ေပါင္းစပ္ထုလုပ္ထားဖြယ္ရွိပါသည္။ ပန္းပုဆရာက
ေက်ာ့ရွင္းေအာင္ထုလုပ္၍ ဇီ၀ပညာရွင္က ထိုပန္းပုလက္ရာကို လူႏွင့္မျခား ပံုတူေအာင္
ဖန္တီးထားမည္ျဖစ္သည္။
ထုိျမင္ကြင္းထိုအလွကို ယေန႔အထိမေမ့ႏိုင္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္မမေ၀ကို ႏႈိးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္ပမ္းႏြမ္းလွ်ေနေသာ မမေ၀ကို မႏႈိးရက္ပါ။ ညကလည္း
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၾကသည္။ မမေ၀တစ္ေယာက္ ပင္ပမ္းရွာမည္။ နဖူးဆံႏြယ္ေလးေတြကို
ပြတ္သပ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔မဟုတ္ နဖူးျပင္ကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔မဟုတ္ ေဘးမွာ အိပ္ကာ
ဖက္ထားလိုက္ခ်င္သည္ သို႔မဟုတ္ ရဲတင္းစြန္႔စားလိုက္ခ်င္သည္။
မမေ၀ ညဥ္းသံေလးန႔အဲ တူ လူးလငြ ့္လာသည္။ (ကြၽန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္ေနျခင္းႏွင့္
ဆက္ႏြယ္ေနမည္လားမေျပာတတ္) မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္သည္။ ပါးစပ္မွ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ
အာေမဋိတ္ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္သြားဟန္ရွိသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုမွာပင္ သူ႔မ်က္ႏွာသူပြတ္သပ္ကာ
ရွက္သြားသည္။
“မမေ၀ မ်က္ႏွာ မသစ္ရေသးဘူးဖိုေက်ာ္ ရွက္စရာၾကီး”
“မမေ၀က ဒီလိုေလးလည္း လွေနတာပါပဲဗ်ာ”
မမေ၀ၿပံဳးသြားသည္။ လူးလဲထကာ ဒူးေလာက္ထိ လန္ေနေသာ ထမီကို ျပင္၀တ္သည္။ ကပိုကရိုအလွသည္
ဆံႏြယ္ေလးေတြ ကပိုကယိုျဖစ္ျခင္းက ကူပံ့ေပးဟန္ရွိပါသည္။
“တစ္အိမ္လံုးလည္း ဘုရားသြားၾကတယ္။ အိမ္မွာ မမေ၀နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ပဲက်န္တယ္။”
မမေ၀ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ တစ္ခ်က္ၿပံဳးသြားသည္။ ထိုအၿပံဳးကို ျမင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပါ ထပ္ၿပံဳးလိုက္သည္။
မမေ၀ၿပံဳးျခင္းက ကြၽန္ေတာ့္အၾကံကို ရိပ္မိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးတာက မမေ၀
ကြၽန္ေတာ့္အၾကံရိပ္မိျခင္းေၾကာင့္ ၿပံဳးျခင္းျဖစ္မည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာစရာမလိုဘဲ
တစ္စံုတစ္ခုကို ရည္စူးမိၾကသည္။
“မမေ၀မ်က္ႏွာသစ္ဦးမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္က့”ဲ
မမေ၀ အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ပါလိုက္ဆင္းမည္ ဟန္ျပင္ေသာ္လည္း မမေ၀က
အိမ္ေပၚကပ ဲ ေစာင့္ေနခိုင္းသျဖင့္ ေနခ့သဲ ည္။
မမေ၀ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာသည္။ ေလွကားရင္းမွပင္ ဆီးေပြ႕ဖက္နမ္းလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္တင္းၾကပ္စြာ ဖက္တြယ္မိၾကသည္။ ရုန္းကန္ရင္းသူ႔အလိုလိုေၾကာင့္လား ႏွစ္ဦးသား
ဆႏၵအရလားေတာ့ မသိ ႏွစ္ဦးသားလံုးေထြးလွ်က္ ၾကမ္းေပၚသို႔ လဲက်သြားေတာ့သည္။
ဘယ္ေသာ ဘယ္အခါမွ ဖက္ခြင့္ရမည္မသိႏိုင္ေသာ မမေ၀ကိုယ္လံုးေလးကို ဖက္တြယ္ထားမိသည္။
မမေ၀သည္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အလြတ္မေပးပါ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း
ရြာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မွလြဲ၍ ရုပ္ဆိုးသူေတာ့မဟုတ္ပါ။ စၾကေနာက္ၾကေသာ
မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ရွိသည္။ လူပ်ိဳေပါက္ၾကီးမ်ားလို မထြားၾကိဳင္းေသးေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ခင္စရာေကာင္းသည္ထင္ပါသည္။ အားလံုးကို ခင္တတ္သလို ၾကည္ရႊင္ေသာစိတ္အျမဲထားသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာရႊင္ဟု ဆရာဆရာမမ်ားက ေျပာသံၾကားဖူးသည္။
မမေ၀သည္ နမ္းေနရာမွ မ်က္ႏွာကိုခြာကာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ပါသည္။
“ဖိုေက်ာ္ မမေ၀ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွမခ်စ္ရဘူးေနာ္”
“ဟုတ္က့”ဲ
“မမေ၀ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယူရဘူး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနရဘူး၊ ဒီလိုလည္း မဖက္ရဘူး”
“ဟုတ္က့”ဲ
မမေ၀ရဲ႕ ၀န္တိုမႈကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္မိပါသည္။ လူတစ္ေယာက္က
ကိုယ့္ကိုခ်စ္ျခင္းဟာ တင္းၾကပ္တတ္ေစဦးေတာ့ ထိုတင္းၾကပ္မႈကို ခံစားတတ္သူတိုင္း
ေလးျမတ္ၾကမည္ထိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ မမေ၀ခ်စ္ေနၿပီး မမေ၀အခ်စ္သည္ လည္ပင္းကိုတပ္ထားတဲ့
ၾကိဳးကြင္းပမာ တင္းၾကပ္ေနပါေစ အသက္ပင္ထြက္ေစဦးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မမေ၀အခ်စ္ကို
ေတာင့္တေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
“မမေ၀လည္း ကၽြန္ေတာ့္န႔ေဲ နသလို သူမ်ားန႔ဲ မေနရဘူး”
“မမေ၀ သူငယ္ခ်င္းအစ္မေတြက ေျပာျပဖူးတယ္။ အပ်ိဳစစ္စစ္ေတြမွာ အေျမွးပါးဆိုတာရွိတယ္တဲ့။
ခ်စ္သူအတကြ ္ ထိန္းသိမ္းရတယ္တ့ဲ။ ဖိုးေက်ာ္လည္း သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖိုးေက်ာ္ေၾကာင့္ေတာ့
မပ်က္ေသးဘူးထင္တာပဲ။ ဖိုးေက်ာ္သိလာတဲ့ေန႔က် မမေ၀ ထိန္းသိမ္းထားတယ္ဆိုတာ ဖိုးေက်ာ္သိမွာပါ။”
“ဘာကိုေျပာတာလဲ မမ အဲဒါက”
“ဟယ္ ရွက္တယ္။ ေတာ္ၿပီ။ မေျပာန႔။ဲ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္က် ဖိုးေက်ာ္သိလိမ့္မယ္။”
“ဟုတ္က့”ဲ
အပ်ိဳစင္အေျမွးပါးဆိုတာကို ထိုစဥ္က စတင္ၾကားဖူးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
ထိမ္းသိမ္းထားမယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း ဘာကိုဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမည္မသိ။
“မမေ၀တို႔ ဒီေန႔ျပန္မွာေနာ္”
“အင္း”
“ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနရေတာ့မွာေပါ့”
“မမေ၀လည္း လြမ္းေနမွာပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထပ္မံ နမ္းရႈပ္ၾကျပန္သည္။ ကာမအရိုင္းစိတ္တို႔ အနည္းငယ္သာ ေပၚေသာ္လည္း က်ဴးလြန္ဖို႔
စိတ္ကူးကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိသလို၊ မမေ၀ကလည္း ႏႈတ္ဆက္စကားႏွင့္ နမ္းရႈပ္မႈသာရွိပါသည္။
ခြဲခြာရေတာ့မွာေၾကာင့္လား မေန႔က ပင္ပမ္းခဲ့လို႔လား ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားခ်င္သည္ကလြဲလို႔ တျခားမေတြးမိၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
မမေ၀ကိုဖက္ထားရင္းက မမေ၀ဗိုက္ထဲက ျမည္သံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားလိုက္သည္။
မမေ၀ဗိုက္ဆာေနမည္ထင္သည္။
“မမေ၀ ထမင္းစားေတာ့ေလ၊ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္က စားၿပီးၿပီ”
“ဆာေတာ့ဆာတယ္၊ မစားခ်င္ေသးပါဘူး”
“လာပါဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ခူးေပးမယ္”
မမေ၀ကို ဆြဲထူကာ ေလွကားကဆင္း မီးဖိုဆီ ေခၚခဲ့သည္။ အေမခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့
ထမင္းဟင္းမ်ားခူးခပ္ေကြၽးလိုက္သည္။ မမေ၀ကို ပန္းကန္ေလးပင္ အေဆးမခံပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ေစတနာပင္ျဖစ္ပါသည္။ မမေ၀ထမင္းစားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ မမေ၀က ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါ
ဇြတ္စားခိုင္းေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ျပည့္ေသာ္လည္း နည္းနည္းထည့္စားျဖစ္သည္။
မ်ားမၾကာမီ အိမ္ေရွ႕က လူသံေတြၾကားရသည္။ အေဖအေမတို႔ ဦးေလးတို႔ ျပန္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ မီးဖိုထဲက
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕သြားၾကသည္။ ေတာ္ေသးသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဟန္မပ်က္ပါ။
“မမေ၀ကို ထမင္းေကြၽးေနတာ”
မလံုမလဲေတာ့ တစ္ခြန္းေျပာမိသည္။
စာေသာက္ၿပီးတာန႔ ဲ ဦးေလးက အိမ္ေနာက္ေဖးက ဂ်စ္ကားကို စစ္ေဆးေနသည္။ ကားစက္ႏိႈးသံ
ၾကားရသည္။ ထို ကားစက္သံသည္ ကြၽန္ေတာ္အမုန္းဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
အန္တီတို႔ မမေ၀တို႔ အ၀တ္အစားေတြသိမ္းၾက ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၾကဟန္တူသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား
ငူငူၾကီးျဖစ္ကာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထိုင္ေနမိသည္။ အေဖအေမတို႔လည္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၾကသည္။
မမေ၀ႏွင့္ မမေ၀အေမ အိမ္ေပၚထပ္မွ အထုပ္အပိုးမ်ားပိုက္ဆင္းလာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္မမေ၀ လက္ထဲက
အထုပ္ကို ေတာင္းယူမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မမေ၀ကို ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ထိန္းရသည္။
မမေ၀ထံမွလည္း ဘာသံမွ မၾကားရ။
အိမ္ေနာက္ေဖးမွကား အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ အေဖအေမတို႔ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကသည္။ ငယ္ငယ္က
ကားေပၚကို အရင္ေျပးတက္သည္။ အန္တီပါအထြက္မွာ အိမ္ထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မမေ၀သာ က်န္ခ့သဲ ည္။
အၾကာၾကီးေတာ့မဟုတ္ ေျခ ၃ လွမ္းစာေလာက္ေနာက္က်သည္။ မမေ၀နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ လူခ်င္းယွဥ္ကာ
အိမ္ခါးပန္းေက်ာ္မိၾကသည္။ မမေ၀ကြၽန္ေတာ့္ကို တမင္သက္သက္တြန္းတိုက္လိုက္သည္။
အသားခ်င္းထိကပ္သြားသည္။
“သြားေတာ့မယ္ေနာ္”
တကယ့္ကို တိုးတိုးေလးျဖစ္ပါသည္။ မမေ၀အသံတိုးတိုးေလးကို ၾကားလိုက္မွပင္ ရင္ထဲပိုမခ်ိျဖစ္လာပါသည္။
မမေ၀ကားေပၚေရာက္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက အထုပ္ေလး ေပးလိုက္စဥ္မွာေတာ့ မမေ၀နဲ႔
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုပါသည္။
မ်က္ရည္ေတနြ ႔ျဲပည့္ေနတ့ဲ မမေ၀မ်က္၀န္းအစုံကို ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျမင္လိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္
လူၾကီးအခ်င္းခ်င္း တစ္ခုခုေျပာၾကသည္ထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဘာကိုမွ ကြဲကြဲျပားျပားမသိေတာ့ပါ။
ေနာက္ဆုံးမွတ္မိသည္က သ့သဲ ့ၾဲကားရသည့္ ကားသံသာျဖစ္ပါသည္။
“ခ်စ္သူထားခ့ရဲ ာ အရပ္သည္သာ ဘ၀ျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားေလးကို သတိရမိသည္။

အပန္းမၾကီးဘူး ဆိုပါက ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာအေနျဖစ္ Blog ေဘးေတြ ေအာက္ေတြမွာ ထည့္ထားေသာ ေၾကာ္ျငာပံုေလးမ်ားအား တစ္ခ်က္စီ ကလစ္ျပီး ၾကည့္ေပးႏိုင္ပါတယ္ အျပန္အလွန္ေပါ့